Etiket arşivi: Mustafa Aydınlı

ATAMA TAKVİYELİ SEÇİLMİŞLERİN GÖRGÜSÜ

Bir Cevap Yazın
Share via emailShare on WhatsApp Share

ATAMA TAKVİYELİ SEÇİLMİŞLERİN GÖRGÜSÜ

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar    

İnsanların birbiri ile ilişkilerinde beden dilinin önemi büyüktür. Kimi kez hiçbir şey söylemeden bile beden dili ile pek çok şeyi söylersiniz, beden dilinden anlayanlar için. İnsan bedeninde duygu ve düşünceleri en iyi ifade eden organ gözlerdir. Gözlerdeki ifadeler kuşkusuz yüze de yansır.  İnsan yüzünde bir anlam ifade eder. Gülümseme, kızma veya heyecan duyma gibi…

“Gülünce yüzünde güller açıyor” sözü boşuna söylenmemiştir.

Sıkılgan bir insan, saygı veya heyecan duyduğu bir insan karşısında, ellerini koyacak yer bulamaz. Elleri başına bela olur!

Bir kişi işe girerken ilk iş görüşmesindeki kılık – kıyafetten konuşmaya, duruş, devinim ve söylemlerine dek hepsi dikkate değer ve önemlidir.

Demek istediğimiz, toplumsal ilişkilerde beden dilinin önemi büyüktür. Onu ustaca kullanmak bir uygarlık, görgü ve kültür işidir.

İnsanın en önemli duygu ve düşüncelerini açığa vuran organı gözleridir. Yani “Gözler yalan söylemez” halk deyimi ile “Gözler kalbin aynasıdır” denmiştir.

Kişi konuşurken gözlerini kaçırıyorsa, doğrudan karşısındakinin gözüne bakmadan konuşuyorsa, içtenlikli değil ya da yalan söylüyor veya muhatabını hesaba almıyor diye düşünülebilir.

Görsel temas, bu temasın uzun ve kısa olması, etkin iletişim açısından çok önemlidir. Bu davranış uygarlığı, görgüyü ve etkili anlatımı da ifade ediyor. Neye ve neden baktığınız, karşınızdakinin sizden ne beklediği de önemli iletişimde.

Karşınızdaki ile el sıkışıyorsunuz, ama bir saniye bile göz göze gelmediyseniz ya da karşınızdaki gelmek istemiyorsa, o gerçek bir karşılıklı el sıkışmak değil, idare-i maslahatcılık ya da
ikiyüzlülüktür. Elini sıktığınız kişi, birkaç saniye olsun sizinle göz göze gelmiyor, nezaketen de olsa, hafif tebessüm etmiyorsa, görgüsüzlük veya ukalalık sayılabilir. Böylesi el sıkışma, üst konumda olanın karşısındakini hafife almasından başka bir şey değildir.

Dikkatimi çekiyor son yıllarda, özellikle taze ve acemi ya da poposu yeni koltuğa değmiş ne oldum delisi politikacılar, daha çok da atama takviyeli seçilmişler, “Eli işte gözü oynaşta” türünden el sıkışıyorlar. Kimin elini sıktıklarının ayırdında bile değil bu gibiler.

Peki; bir insan elini sıktığı kişinin, neden, birkaç saniye de olsa gözlerine bakamaz? İçtenliksiz olduğu, dürüst olmadığı, karşısındakinin yüzüne bakamayacak ölçüde karakter aşınması olduğu akla geliyor… Belki de temel neden eğitim eksikliği; iletişim becerileri kazandırılmaması!

Toplumsal ilişkiler açısından oturduğunuz yerden ayağa kalkmaksızın tokalaşmak ya da eldivenle el sıkışmak görgüsüzlük ve karşınızdaki kişiyi önemsemediğiniz anlamına gelir. El sıkışma anında önce kadınların el uzatması, yine önce ev sahibinin konuğuna el uzatması, temel görgü kuralları arasında sayılıyor.

Diyelim ki; “poposu yeni koltuğa değmiş” atama takviyeli seçilmiş politikacı, ‘trene bakar’ gibi sağa – sola bakınırken vatandaşın elini sıkıyor ama birkaç saniye olsun göz teması kurmaktan acizse; utanması gereken politikacı mı, yurttaş mı?

İnsanlara temel iletişim becerileri kazandırmak pek çok iletişim kazasını ve iletişim çatışmasını önleyebilir. Örneğin “sen dili” ni bırakıp, “ben – biz dili” ni öne çıkarmak  bile çoook işe yarar.

Öte yandan, NLP tekniklerinin  son derece ilerlediğini, uzmanlarının beden dilinden, göz hareketlerinden sözel anlatımlardan daha çok ve daha doğru çıkarımlar yapabildiğini ekleyelim. Dolayısıyla başta diplomasi ve uluslararası ilişkiler alanı olmak üzere iş dünyasında kullanımda.

Dilerseniz sözü büyük ozan Ömer Hayyam’a bırakalım, atama takviyeli seçilmişler için ne güzel söylemiş;

Kamış ses verince ney oldum sanır,
İplik gerilince yay oldum sanır.
Sarayda oturmakla padişah olmaz kişi,
Abdal ata binince bey oldum sanır..

Bu Formül Değişmeli : VEFA + SEFA = CEFA

Bir Cevap Yazın
Share via emailShare on WhatsApp Share

Bu Formül Değişmeli :
VEFA + SEFA = CEFA

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

Demokrasinin en önemli göstergesi, seçimlerin adil ve zamanında yapılmasıdır. Gerçek demokrasinin olmadığı toplumlarda, yukarıdakilerin belirlediği kişilerin seçilmesi istenir. Bu durumda demokratik bir seçimden, gerçek demokrasiden söz edilemez. Olsa olsa seçim takviyeli bir atama söz konusu olabilir. Bu süreç, seçilmişlerde takviye yapanlara minnet ve şükran duyguları uyandırır. Burada vefadan söz edilemez. Ancak seçilmişler, bayramlarda ya da başka özel günlerde bir demet çiçekle takviye yapanların gönlünü alıyor, onlara sevgi ve saygı gösteriyor, şükran duygularını ifade ediyorsa, bunu takdir etmek gerekir. Buna vefalı olmak diyebiliriz.

Vefalı olmak demek, vicdanı ile sevmek demektir. Sadakatli olmak ve hoşgörülü bir iyi niyetle yaklaşmaktır. Sözün özü; vefanın temeli sevgi ve saygıdır. Böylesine güzelim bir değeri yadırgamak ilkel bir tutum olur. İnsanlar arası sevgiyi, hoşgörüyü ortadan kaldırmak olur. Takviyeli seçilmişlerin sevgi ve saygı temelindeki vefalarını anlamak, hatta takdir etmek gerekir.

Vefa sözcüğü bana Yüksek Teknik Öğretmen Okulundaki bir anımı çağrıştırdı. Okulda bir tartışma yapılacaktı. Eskiden bu tip tartışmalar çok yapılırdı. Konumuz, “Ülkemizin kalkınmasında tarım mı önemlidir, sanayi mi?” idi. Bizim kümeye “sanayi” düşmüştü. Biz tartışmayı açık ara önde bitirdik. Övünmek gibi olmasın, küme sözcüsü bizdik. Tartışmayı düzenleyen edebiyat öğretmenimiz … Hanım, sonucu açıkladıktan sonra, verimli bir tartışma olduğunu, kendisinin de bu bilgilerden yararlandığını söyledi.

Tartışma sonrası edebiyat öğretmenimin dikkatini çekmiştim. Aramızda sevgi ve saygıya dayalı güçlü bir bağ oluşmuştu. O zamanlar hocama gazetelerde çıkan yazılarımı ve şiirlerimi götürüyordum. Üzerinde tartışıyor, yorum yapıyorduk. Yine özel bir gününde öğretmenimi bir demet çiçekle ziyaret etim. O an çevresinde bulunan kişilere; “Mustafa benim çok vefalı bir öğrencimdir.” dedi. O sözünden o an müthiş bir haz duymuştum. Yalnızca sevgi ve saygı çerçevesinde “vefa” sözcüğü kullanılırsa çok anlamlı ve değerli oluyor.

“Vefa” duygusu gibi yüce bir değer, vefalılık adı altında, takviye yapanlara bir rant, çıkar  olarak geri dönüyorsa bunun adı vefa olmuyor. Karşılıklı çıkar ilişkisi oluyor. Kısacası birbirini ödünç kaşımak oluyor. Vefa duygusu da örseleniyor.

Son dönemlerde pek çok atama takviyeli seçilmişin ağzından, “Vefa borcumu ödüyorum.” “Ben vefalıyım.” gibi sözleri sık duyar olduk. Onlar vefa borcunu ödeyince, onların seçilmesini sağlayanlar “sefa” içinde yaşamaya başlıyor. Böylece vefa, ranta dayalı bir süreç içinde tam bir sefaya dönüşüyor. Bu arada takviyeli seçilmişler vefa borcu altında inlediklerinden, enerjilerini bu borcu ödeme yolunda tükettiklerinden, halkı düşünmek, halkın sorunlarını çözmek gibi toplumsal çıkarlar ikinci sırada kalıyor veya savsaklanıyor (ihmal ediliyor). Birilerinin mutluluğu sefa içinde sürgit (daim) olurken, halkı kayırmak Mevla’ya kalıyor.

Sonuçta ortaya şöyle bir formül çıkıyor:

  • Seçilmişin vefası + takviye edenin sefası = Masum halkın cefası. Sonuç halkın sefasına dönüşmedikçe, yani sefa süren halk olmadıkça, demokrasi adına söylenen sözler boş sözden (laf-ı güzaftan) öte bir anlam taşımıyor.

Ne diyelim; Allah kimseyi borç yükü altında bırakmasın.

 

CUMHURİYET BAYRAMI

Bir Cevap Yazın
Share via emailShare on WhatsApp Share

CUMHURİYET BAYRAMI

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

Bu gün, Mustafa Kemal Atatürk’ün “En büyük eserim” dediği Türkiye Cumhuriyeti‘nin 96. yılını, AKP iktidarınca son 17 yıldır içine sürüklendiğimiz tüm olumsuzluklara karşın coşkuyla kutluyoruz.

Adı geçen siyasal partinin ve iktidarının konjonktürel olduğunu, bir başka anlatımla, Türkiye Cumhuriyeti’nin sonsuza dek sürecek onurlu tarihinde küçücük bir ayraç (parantez) olduğunu çok iyi biliyoruz..

Nitekim, Türkiye Cumhuriyeti’nin kurucusu Gazi Mustafa Kemal ATATÜRK’ümüz de çok net ve kesin olarak vurgulamış, tarihe bilinçle not düşmüştü :

  • “Benim naçiz (ölümlü) bedenim elbet bir gün toprak olacak ama Türkiye Cumhuriyeti ilelebet payidar kalacaktır (sonsuza dek yaşayacaktır.“

Kurtuluş Savaşımızın utkuyla (zaferle) sonuçlanması ve Lozan Antlaşmasıyla uluslararası hukuk katında resmen tanınmamız, bağımsızlığımızın kabulüyle, yeni Türk devletinin yönetim biçimine karar vermek gerekiyordu. 29 Ekim 1923 günü, Teşkilat-ı Esasiye Kanununda (Anayasada) yapılan değişiklik ile Cumhuriyet ilan edildi.

Cumhuriyet rejimi emperyalizme karşı yurt içinde ve dışında yıllarca süren savaşlar ve çok çetin uğraşlar sonucunda kuruldu. Yurt içinde saltanat yandaşları emperyalistlerle iç içe geçmişlerdi.  Emperyalist devletleri cephede yenmiştik, ancak kapıdan kovsak bacadan girmeye çabalıyorlardı. Din adamı kılıklı ajanlarını, Anadolu’nun en uç noktalarına dek sızdırmışlardı. Cumhuriyetin ilk yıllarında planlı biçimde dış güçlerin kışkırtmasıyla çıkarılan pek çok iç isyanın bastırılması, 1911’den beri 12-13 yıldır pek çok cephede ağır sıcak çatışmalardan son derece yorgun ve olanakları tükenmiş çıkan yeni Türk Devleti için kolay olmadı. Emperyalizmin yerli işbirlikçileri ve hilafet – saltanat yandaşları, satın aldıkları sözde din adamlarına, Cumhuriyet’in ölümsüz kurucusu Mustafa Kemal Paşa hakkında “Görüldüğü yerde katli vaciptir” diyerek ölüm fermanı – fetvası yayımlatıyorlardı.

Günümüzde de Cumhuriyet Bayramlarında, 30 Ağustoslarda, 19 Mayıslarda, Çanakkale zaferinin yıldönümünde, kurucusu olduğu Diyanet İşleri Başkanlığı tarafından, Cumhuriyetimizin yaratıcısının adının anılmıyor olması, es geçilecek bir durum değildir. Aksine “Keşke Yunan galip gelseydi” diyebilen Cumhuriyet düşmanlarının, üstelik bir 10 kasım gününde (2018) hediyelerle ziyaret edilmesi ise açıkça Cumhuriyet’e meydan okumadır.. Devletin – milletin birliğinden Anayasal olarak sorumlu AKP’li Cumhurbaşkanı, bu kabul edilemeyecek gelişmeler karşısında suskundur nedense! Erdoğan, Anayasal sorumluluğunu yerine getirmemektedir. Dahası, bu anlamlı sessizlik yüzündendir söz konusu pervasızlıklar. Daha açık söyleyelim :

  • Cumhuriyetin anayasal kurumları, Cumhuriyetin kurucusunu görmezden gelmeyi kararlılıkla sürdürebiliyorlarsa, KARŞIDEVRİM FİİLEN YÜRÜRLÜKTEDİR!

“Onun için Türkiye’de Cumhuriyet demek, Türk Milletinin bağrına oturmuş olan emperyalizmle Saltanat’a karşı kurduğu bir savunma kalesi demektir. Bu sebepten Türkiye’nin devrimci Anayasasında, her madde üçte iki çoğunlukla değiştirilebilirdi. Ama hiçbir çoğunlukla, hiçbir zaman ve hiçbir kimsenin değiştiremeyeceği tek madde, Türkiye Devletinin bir Cumhuriyet olduğu maddesidir.” demekte Dr. Hikmet KIVILCIMLI.

Cumhuriyet, Prof. Türkkaya Ataöv’ün deyimi ile “Ümmet değil Cumhuriyet, kulluk değil bilgelik!” tir. (http://ahmetsaltik.net/2019/08/14/ummet-degil-cumhuriyet-kulluk-degil-bilgelik/)

Mustafa Kemal Atatürk, gençlere şöyle sesleniyor ve en büyük yapıtı Cumhuriyeti, Türk gençliğine emanet ediyordu.

  • “Ey yükselen yeni nesil! Gelecek sizsiniz.
    Cumhuriyeti biz kurduk, onu yükseltecek ve yaşatacak sizsiniz.” 

Cumhuriyet ulusumuza, çağdaş uygarlığın, demokratik ve laik bir hukuk devleti olmanın tüm kapılarını açmıştır. Cumhuriyetin kazanımlarının değerini bilir ve onu koruyup geliştirerek gelecek kuşaklara aktarabilirsek; 21. yy. ve sonrasında dünya uluslar ailesinin, uluslararası toplumun saygın bir üyesi olacağımıza, yolumuzun ışık ve aydınlık olacağına kuşku yoktur.

Türkiye Cumhuriyeti; yeniden varoluşun, küllerinden dirilişin ve tam bağımsızlığımızın kurumsal yapılanması ve güvencesidir. Kuşaktan kuşağa şan ve onurla aktarmak, sonsuza dek yaşatmak, Anadolu halkının / ahalisinin = Türk Milletinin tek sözcükle “beka” sorunudur.

“Bizi karanlıklardan, esaretten ve zilletten kurtararak, Kutlu Vatanımızı ve Kutlu Cumhuriyetimizi armağan eden Büyük Atatürk‘ümüzün aziz hatırası  ve maneviyatı önünde en derin sevgilerimle, en derin saygılarımla ve sonsuz sonsuz minnet hislerimle eğiliyorum..” diyor bir Cumhuriyet kadını yazar, Güzide Filiz Tuzcu (http://ahmetsaltik.net/2017/10/29/45097/)

Biz de aynı duygularla tüm halkımızın Cumhuriyet Bayramı kutlu olsun diyoruz ve

  • AKP iktidarını                                        ;
  • Cumhuriyetin temel değerlerine saldırmaktan vazgeçmeye,
    Karşıdevrimi durdurmaya çağırıyoruz.
  • Bu gidiş ülkemiz için “hayırlı” değildir. Kalkışanlar için hiç ama hiç “hayırlı” olmayacaktır. Türkiye Cumhuriyeti, önüne çıkan – çıkarılan her türlü irticayı ezip geçerek sonsuzluğa yolculuğunu kararlılık ve onurla – şanla, bilimsel akılcılıkla sürdürecektir.
  • Bu tarihsel gerçeklik böylece kavranmalı ve herkes ama her- kes haddini bilmelidir.

 

 

ERGENE NEHRİ’Nİ ÖLDÜREN DAHA ÇOK KÂR HIRSIDIR

Bir Cevap Yazın
Share via emailShare on WhatsApp Share

ERGENE NEHRİ TEMİZ KALSIN…

ERGENE NEHRİ’Nİ ÖLDÜREN DAHA ÇOK KÂR HIRSIDIR

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

Çoğu çevre ve nehirlerin kirlenmesi, Ergene Nehri gibi sanayileşme ile başlıyor. Buradan sanayiye karşı olduğumuz anlamı asla çıkarılmamalı. Aksine sanayileşerek büyümekten yanayız. Sanayi sektörü olacak ki; endüstriyel üretim yapılabilsin, istihdam yaratılabilsin, ürünler iç ve dış pazarlara sunulsun, dışsatım yapılabilsin ve ülke kalkınsın. Sanayileşme olgusu, tartışma dışı bir gerçekliktir. Daha önceki yazılarımızda da belirttik; çevreye zarar vererek, akarsuları, nehirleri, denizleri, gölleri, ormanları, toprağı, havayı.. kirleterek, doğayı tahrip eden sanayileşmenin çarpık ve ilkel olduğunu düşünüyoruz.

Ayrıca böylesi bir sanayileşme sürdürülebilir de değildir. Sanayileşme hızı ile SÜRDÜRÜLEBİLİR KALKINMA (sustainable development) hedeflerinin dengelenmesi zorunludur.

Ne var ki; kapitalist düzenin ençok (maksimum) kâr hırsı doğayı ölçüsüz tahrip ediyor. Kâr hırsıyla ekolojik denge altüst ediliyor. Yabanıl anamalcılığın (vahşi kapitalizmin) tunç yasası “en çok kâr” dürtüsü dizginlenemiyor.. Yabanıl anamalcı ideoloji uysallaşamıyor, uygarlaşamıyor.

Öylesine kritik bir aşamaya gelindi ki; pek çok uzman – düşünür – yazar, artık “sürdürülebilir kalkınma” aşamasının geride kaldığını, neredeyse olanaksızlaştığını, günümüzde çevresel kirliliğin YAŞAMI TEHDİT ETTİĞİNİ vurgulayarak, yeni bir söylem (motto) öneriyorlar çok gerçekçi olarak : SÜRDÜRÜLEBİLİR YAŞAM!

Küreselleşen kapitalizmin gözü asla doymuyor, doğaya ve çevreye göz açtırmıyor.

Seller, yangınlar, kuraklıklar, dondurucu soğuklar, kavurucu sıcaklar, susuzluk, toprağın – havanın – suyun – balıkların zehirlenmesi ve türlerin hızla yok oluşu, kıtlık – açlık, bulaşıcı hastalıklar… ile 5 Kıtada yaşayan bütün insanlara kendisini bir felaketler silsilesi olarak, her gün daha çok duyuran ekolojik kriz, yerküreyi kasıp kavuruyor; yaşamın sürdürülebilirliğini açıkça tehdit ediyor

Yabanıl kapitalist düzenin “kalkınma, gönenç (refah), büyüme, ilerleme” gibi tekerlemeleri salt sermayeye yönelik değil; toplumsal ilerleme ve insanlığın maddi birikimlerine yönelik de olmalıdır. Üretimin de, tüketimin de belli sınırları vardır. Unutmayalım ki, yaşadığımız gezegen de belli bir kapasite ile sınırlıdır, sonludur!

Vahşi anamalcı (Kapitalist) düzenin gözü doymaz oburluğu, sınırları zorlamakta ve çevrenin, doğanın üzerine abanmaktadır. Doğa artık bu hovarda ve hoyratca sömürüyü kaldıramıyor.
*****
Ergene’nin ölümü bu abanmanın, oburluğun, dinmek bilmeyen kâr hırsının, sermaye yanlısı iktidarlarca dizginlen(e)meyişinin somut ve acı bir yerel örneğidir. Binlerce türün yok edilmesi ile biyoçeşitliliğin hızla azalması, buzulların erimesi ve ozon katmanının incelip delinmesi.. tümü, doğayı hiçe sayan sorumsuz ve asla bağışlan(a)maz aymazlıkların sonucudur.

1997’de Birleşmiş Milletler Japonya / Kyoto’da bir çevre toplantısı düzenledi. ABD’nin en önemli önerisi, ozon katmanının delindiği ve birlikte bu facianın önüne geçilmesiydi. Ne var ki, ozon tabakasının incelmesinden başta ABD sorumludur. Yoksul ve geri bırakılmış ülkelerin atmosfere sera gazları salımı (emisyonu) ABD ile karşılaştırılabilecek düzeyden fersah fersah uzak. 1990’larda ABD, küresel sera gazları salımının (emisyonunun) %36’sından tek başına, sorumluydu. 2016’ya dek BM Kyoto toplantısına katılan ama sonuç Protokolünü imzalamayan tek ülke idi ABD!

Kapitalizm böylesine “kendine özgü”, “tuhaf” (!) birşey.. testiyi kırar, faturayı yoksullara ödetir. Ergene’yi Türkiye’nin sorumsuz kapitalistleri kirletiyor, ama fatura tüm topluma yıkılıyor.

İnsanlığın belli bir uygarlık düzeyine eriştiğini savlıyorsak (iddia ediyorsak), bunun ancak doğayla barış içinde (peacefull co-existence) olması koşuluyla onanması, saygınlığı kabul edilebilir.

Nehirler ülkenin kan damarlarıdır. Nehirler, ırmaklar, dereler, derecikler… tüm akarsular; bir bütün olarak DOĞA kirletiliyorsa, yaşamın / doğanın kan damarları kirlenmiş, tıkanmış demektir. Bu çok tehlikeli olgu, yaşamın sürdürülebilirliğini kritik biçimde tehdit etmektedir.

İnsanlığın usunu başına devşirmesi ve Kızılderili Reis Seattle‘ın bildirgesini (1853), ABD Başkanına ültimatomunu asla unutmaması gerekiyor..

Çevremiz, Doğamız bize Atalarımızdan kalan bir miras değil; tersine, sonraki kuşaklara geliştirerek aktarmamız gereken bir emanettir..

Ergene’yi geri kazanma girişimleri çok yönlü ve tümüyle bilimsel olarak daha çok gecikmeden kararlılıkla uygulamaya konmalıdır. Bu, artık vazgeçilemez ve ötelenemez bir ağır kamusal sorumluluk ve yükümlülüktür. Toplum katılımı ile saydam, açık, hesap verilebilirlikle yönetilmelidir süreç. Gecikilen her zaman birimi ise hem başarıyı olanaksızlığa – dönüşümsüzlüğe sürüklemekte hem de ödenen – ödenecek çok yönlü bedeli sanılandan çok daha fazla ağırlaştırmaktadır.

  • Ergene “imdat” çığlıkları atıyor, Ergene boğuluyor, Ergene ölüyor!

ERGENE 20 YILDA TEMİZLENİR

Bir Cevap Yazın
Share via emailShare on WhatsApp Share

ERGENE NEHRİ TEMİZ KALSIN

 

(Cumhuriyet, 11 Eylül 2011)

ERGENE 20 YILDA ANCAK TEMİZLENİR

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

Önceki yazılarımızda belirtmiştik, Ergene Nehri Istranca (Yıldız) Dağlarından doğarak Çorlu, Çerkezköy, Lüleburgaz, Babaeski, Pehlivanköy ile Uzunköprü’den geçtikten sonra Meriç Nehri ile birleşerek 283 km’lik uzun yolculuğunu tamamlayarak Ege Denizinde Saros Körfezi’ne dökülmektedir.

Ergene Nehrini yol boyunca en çok kirleten sanayi kuruluşları Çerkezköy ve Çorlu sınırları içinde, Ergene’ye yakın arıtma tesisi olmayan, ya da arıtma sistemlerini çalıştırmayan sanayi kuruluşlarıdır. Ergene’yi kirleten neden(ler) belli, sanayi kuruluşları.

Sanayisiz bir ülke olur mu? Günümüzde ve çağımızda olmaz. Sanayi sektörü olacak ki endüstriyel üretim yapılabilsin, istihdam yaratılabilsin, ürünler iç ve dış pazarlara sunulsun, dışsatım yapılabilsin ve ülke kalkınsın. Sanayileşme olgusu, tartışma dışı bir gerçeklik.

Bizim çoğu sanayicimiz çevre bilinci ve sorumluluğu çerçevesinde davranmıyor. Sanayi olacak, üretim yapılacak, günümüzde kalkınmanın, aş, iş, ekmek sahibi olmanın gereği sanayileşmek. Ama çevreye zarar vererek, akarsuları, nehirleri, denizleri, ormanları, toprağı, havayı.. kirleterek, doğaya zarar vererek sanayileşme çarpık ve ilkeldir. Halk deyimi ile “Ettiğin hayır, ürküttüğün kurbağayı değmeli”; sanayileşme, hele geri dönüşümsüz çevresel yıkıma dönüşmemelidir. Doğa katliamına neden olmak ne mene bir olgudur ki! Bizden daha ileri düzeyde sanayileşmiş ülkeler bu ikilemi nasıl çözmüş, özenle incelemek gerekir.

Sanayi kuruluşları ve yakınında nehirler, salt bizim ülkemizde yok; dünyanın pek çok ülkesinde benzer tablo var. Ancak gelişmiş uygar ülkelerde çevre kirletil(e)miyor, böylesi eylemlerin yaptırımları çok ağır. Gerçekte bizim ülkemizde de mevzuatta çevreyi kirletenlere kimi yaptırımlar var, yok değil ama uygulama yok. Örn. 2872 sayılı Çevre Yasasında egemen yaklaşım “kirleten öder” ilkesi. Oysa bu ilke gerçekçi değil, çünkü yaptırımlar çevresel yıkımı geri döndüremiyor. İlke, “kirletmemek asıldır – kirletmek yasaktır” içerikli olmalı gerçekte.

Anılan yasa, 2. maddesinde “Kirleten” tanımını şöyle yapmaktadır :

  • Kirleten: Faaliyetleri sırasında veya sonrasında doğrudan veya dolaylı olarak çevre kirliliğine, ekolojik dengenin ve çevrenin bozulmasına neden olan gerçek ve tüzel kişileri…

Çevre Yasası, 5. bölümünde kapsamlı ceza hükümlerine yer vererek yaptırımları belirlemektedir.
****

Uygulamada ise onu görmeyelim, bu kez bağışlayalım, o yandaş, ona ceza yazarsak şirket batar, o sanayi kuruluşu bizim partiden, seneye düzeltir… gibi sonu gelmeyen kayırmalar, idare etmeler (!), çevre katliamının baş sorunları arasındadır.

Konuştuğumuz her yetkili, “sorunu çözüyoruz, çözeceğiz, az kaldı…” benzeri “cek”li, “cak”lı sözcüklerle sorunu geçiştiriyor. Hiçbir şeyin olduğu, olacağı yok. Oysa biz halk olarak sonuca odaklanırız : SONUÇ NE? Sonuç yok, Ergene ırmağı zehir akıyor zehir!

İçinden nehir geçen pek çok Avrupa kenti var, hepsi de bulundukları yere büyüleyici bir güzellik katıyor, renk katıyor. Paris (Seine Nehri), Budapeşte (Tuna Nehri), Londra (Thames Nehri), Prag (Vltava Nehri), St. Petersburg (Leningrat) (Neva Nehri), Floransa (Arno Nehri), Zürih (Limmat Nehri)… bu nehirlerin hepsi bulundukları kente tarihsel ve turistik güzellik yer yer de ekonomik artı değer katmakta. Su, tarih, insan, doğa, nehir turizmi ve yük taşımacılığı.. bileşenlerinden yaşama bir güzellik ve uyum doğmakta. Hiçbiri bizim Ergene nehri gibi ne zehir akıyor, ne de lağım kokuyor!

Örneğin Berlin’in içinden geçen bir nehir yok ama kenti boylu boyunca dolaşan su kanalları var. Sanki nehir geçiyor algısı yaratılıyor, su kanalları tüm kenti dolaşıyor ve tertemiz. Suyun çevreye, doğaya, kente sunduğu güzelliği, ferahlatıcı etkiyi.. yapay yöntemlerle de olsa Almanlar yaşıyor. Ya bizde? Deniz kıyısında kentlerimiz, içinden deniz geçen İstanbul’umuz var ama bu kentlerimizde lodos eserken kıyıda yakalanmayı hiç kimseye önermeyiz!

Kısacası ne denizlerimize ne de akarsularımıza hak ettiği değeri veremiyoruz. Konumuz olan Ergene Nehrini yaşamın, çevre güzelliğinin, verimin ve bereketin simgesi olarak yaşatacağımız yerde, kara bir ziftin, çevreye artık zarar veren, hastalık saçan, hatta çevresindeki canlıları öldüren bir doğa canavarına dönüştürmüşüz.

Bugün Ergene’yi kirleten etkenleri sıfırlasak ve nehir kaynağından çıktığı gibi aksa, kendi kendisini ancak 20+ yılda toplayabiliyor, kendisini temizleyebiliyor. Ergene ekosistemi eski durumuna, kesin olmamakla birlikte, ancak çeyrek yüzyılda.erişebilir!??

Hiç olmazsa zararın burasından dönebilsek.. Hiç olmazsa buradan başlasak, hep “bir yerden başlamak gerek..” denir ya, o başlangıç bu gün olsun, Ergene ölümden döndürülsün…

EĞİTİMDE SORUNLAR DAĞ GİBİ

1 Yanıt
Share via emailShare on WhatsApp Share

EĞİTİMDE SORUNLAR DAĞ GİBİ

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

2019-2020 Öğretim yılına yine çözülmemiş, çözüleceği de pek ufukta gözükmeyen dağ gibi sorunlarla girdik. Bırakalım birikmiş sorunları çözmeyi, eldeki (mevcut) sistemin kendisi sorun ve durmadan sorun üretmekte.

Bir milyon eğitim emekçisi, 18 milyon öğrenci bu eğitim – öğretim yılına birikmiş ve çözüm bekleyen sorunlarla, müfredat ve sınav sistemi değişikliği, karma eğitimin kaldırılması dayatmaları gibi kökten dinci – ideolojik bakışa yaslanan gerici değişikliklerle girmektedir. Eğitim emekçilerinin özlük sorunları, kadrolu olmak yerine iş güvencesiz sözleşmeli ve ücretli öğretmenlik, öğretmenlerin aile birliğinin sağlanamaması, politik kadrolaşma, liyakatsizliğin ve yandaşlığın egemen olması (örn. neredeyse her okula ilahiyatçı müdür atama!) gibi sorunlar ne yazık ki bu öğretim yılında da yaşanacak ama tartışmamız gereken sorunlardır.  Yetmiyormuş gibi, ağır ekonomik kriz işin tuzu biberidir. Eğitim emekçileri bir yandan ekonomik krizle, öbür yandan eğitim öğretimin katmerli sorunları ile boğuşmaktadır.

Öğretmen açığına karşın, sayıları 700 bine varan öğretmenin ataması yapıl(a)mamakta, yıllarca işsizlikten bunalan genç öğretmenler intihar etmektedir! Erdoğan bir yandan 3-5 çocuk doğurun demekte, üniversiteleri kapasitelerinin çooook üstünde öğrenci ile doldurmakta, bir yandan da “..her mezun iş bulacak değil..“ deyip kenara çıkmaktadır. Bu politika her şeyden önce insana özensizdir.

Dinci dernek ve vakıflarla yapılan protokoller, derslik açıkları, kalabalık sınıflar, öğretmensiz okullar, ikili eğitim – öğretim, taşımalı eğitim, ulusal ve uluslararası sınavlardaki başarısızlıklar, öğrencilerin tarikat ve cemaat yurtlarına mahkum edilmesi, çocukların örgün eğitim dışına itilmesi, kız çocuklarının ilk 4 yıldan sonra giderek artan eğitimden dışlanmaları ve ÇOCUK GELİN YAPILMALARI salt öğrencileri değil, tüm toplumu yaralıyor. LGS pek çok öğrenciyi istemediği okula gitmeye zorlarken, Anadolu Liselerindeki kontenjanların dolması ile pek çok öğrenci seçeneksiz kalmıştır.

  • Devlet; ya İmamhatibe ya özele ya da uzaktan eğitime dayatması yapamaz!
  • Devlet, asli kamu hizmeti olan eğitimi birtakım dinci, Cumhuriyet düşmanı vakıf – dernek görüntülü tarikat ve cemaatlere terk edemez!
  • Devlet – MEB, asli kamu hizmeti olan eğitimi Diyanet İşleri Başkanlığı veya bir başka kamu kurumuna bedelli ya da bedelsiz devir ve terk edemez.
  • Anayasaya da, yasalara da, akla ve mantığa da aykırı olan bu eylemli (fiili) tablo; giderek SUÇ-TUR! Anayasanın 24, 42 ve 128. maddeleri ilk elden çiğnenmektedir!

Bu politika, tüm öğrencileri, istemedikleri halde imamhatipleştirme ve özel okullara yönlendirme tasarımıdır. YKS sonuçları gösteriyor ki, ortaöğretimde eğitim çökmüştür. Önceki yazımızda belirttiğimiz gibi eğitim dibe vurmuştur. Çoğu öğrenci istemediği halde açıkta kalmamak için, kontenjanları özellikle yüksek tutulan bölümleri seçmek zorunda kalıyor. Bu özgür seçim değil dayatma – zorlamadır ve açıkça İNSAN HAKLARINA AYKIRIDIR!

  • Üretime dayalı, bilimsel düşünce temelli, çağı yakalayan, laik, demokratik, karma ve kamusal ağırlıklı bir eğitim sistemi kaçınılmazdır.

Eğitimde başarı; eğitim sendikaları, üniversitelerimizin eğitim uzmanları, katkısı olabileceklerin ortak aklı ile sağlanabilir. İdeolojik yaklaşımlarla ve tarikat – cemaat vakıf ve derneklerinin ablukası ile sorunlar çözülmez, çözülemez, daha da  büyür.

Nitekim, devletin yurtlarının istendik yetersizliği (!?), iktidar güdümündeki adı geçen çağ dışı gerici – dinci yapılanmaların yurtlarında yoksul çocuklarımızın ırzına geçilmekte; Türkiye, AKP iktidarında böylesi yürek yakan, yüz kızartıcı, ülkemizi dünyaya rezil eden, asla kabul edilemez facialar yaşamaktadır! Lütfen, TECAVÜZLERİN TARİHSEL ROTASI başlıklı yazımızı bir kez daha okuyun.

Kamusal, parasız, bilimsel, laik ve karma eğitim hakkından tüm çocuklarımız eşit olarak yararlanabilmelidir. Bu bir evrensel temel insanlık hakkıdır.

Sayıştay raporlarına göre binlerce öğretmene gereksinim duyulduğu anlaşılmakta. Oysa atanamayan öğretmen sayısı, yukarıda da vurguladığımız üzere 700 bine dayanmıştır. Eğitim – öğretimin lokomotifi öğretmendir. Ne var ki, öğretmenlerin iş güvencesi yoktur. Kadrolu çalışma hakları ellerinden alınmıştır. Eşit işe eşit ücret hakkı, iktidar tarafından gasp edilmiştir. 2019-2020 öğretim yılı böylesine çözülemeyen sorunların gölgesinde başlamıştır. Yaşanan tablo, yalnızca eğitim emekçilerinin değil, veli ve öğrencilerimizin de karabasanı durumundadır.

Eğitim, bir ticari meta ve rant kaynağı olarak görülemeyecek ölçüde kritiktir. Bu sektörde de özelleştirmeye hız verilmesi ile kamusal eğitimin niteliği ciddi düzeyde düşürülmüştür. 4+4+4 ucube düzenlemesi ile birlikte 2012-2013 eğitim – öğretim yılından başlayarak çok sayıda köy okulu kapatılmıştır. Taşımalı eğitim sistemi ile pek çok öğrenci tarikat ve cemaat yurtlarına mahkum edilmektedir.

Milli Eğitim Bakanı Sayın Ziya Selçuk’un verilerine göre ilkokulda okullaşma oranı %91.5, ortaokullarda %94,5’tir ve bu, iyi bir tablo gibi sunulmuştur. 17 yıldır tek başına iktidar olan AKP kadroları eğitim sorunlarını da çözememiş, daha da keşmekeş yaratmıştır. İlkokul çağında her 10 öğrenciden 1’i, ortaokul çağında ise %6’sı okula gidememektedir. Bu çocuklar dolaylı olarak tarikat yuvalarına yönlendirilmekte, ucuz – kayıt ve yasa dışı olarak çocuk işçiliğine, çocuk yaşta evliliklere sürüklenmektedir. (Bkz. Eğitim’de Tarikat ve Medrese Gerçeği : 1 Milyon Öğrenci Tarikatların Elinde  Prof. Dr. Esergül Balcı)

2023’te tekli eğitime geçileceği dillendirildiği halde, bırakalım tüm okulların tekli eğitime geçmesini, tekli eğitim yapan okullarda kimi sınıflar tuğlalarla bölünerek, hatta okul bahçeleri küçültülerek ikili eğitime geçilmiştir. Eğitim-İş raporlarına göre toplamda 58.762 derslik yapılması gerekiyor. (Bkz. 2019-2020 EĞİTİM ÖĞRETİM YILI ÇÖZÜLEMEYEN SORUNLARLA BAŞLIYOR) Ancak MEB’e ayrılan bütçe ile buna olanak yok. İktidarın yarattığı ekonomik kriz nedeniyle ise hiç olanak yok!

Parasız, bilimsel, demokratik, laik ve karma eğitim; Atatürk ve devrimlerini, Cumhuriyet ışığını temel alan, benimseten bir rotaya oturmak zorundadır. Çağı yakalamanın, uygar uluslarla yarışmanın başka seçeneği yoktur. Cumhuriyetin ışığında BİLİM İNSANI yetişir; dinci – gerici tarikat ve cemaatlerin köhne yurt ve yuvalarında ise BİAT KULLARI. “Tercih yurdum insanındır.“ denebilir mi?!

Hayır! Türkiye, ülkemizi bataklığa çeken bu ikilemden hızla kurtulmak zorunda!

 

 

TOPLUMSAL CİNNET

Bir Cevap Yazın
Share via emailShare on WhatsApp Share

TOPLUMSAL CİNNET

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

Dünya gezegeni üzerinde ve her nerede insan varsa orada ne yazık ki suç da var, suçlu da. Ülkelerin uygarlık düzeyine göre suç ve suçlu sayısı artıyor veya azalabiliyor. Her ülkede, hırsızlık, soygun, tecavüz, cinayet olayları olmakta. Ne var ki ülkemizin, özellikle son yıllarda en çok suç işlenen ülkelerin başında gelmesi, ön sıralarda yer alması, ürpertici ve düşündürücü boyuttadır. Özellikle son birkaç yıl içinde cinayet ve cinnet olaylarının, olağanüstü artışının toplumsal, psikolojik, ekonomik, politik… boyutları vardır. Hiçbir sosyal olayı bu temellerden soyut düşünemeyiz.

Gazetelerin 3. sayfaları cinnet, cinayet, özekıyım (intihar) ve vahşet haberleri ile dolu. Neredeyse her gün bir vahşet haberine rastlamak olağan duruma geldi.  Boğucu boyutlara ulaşan cinnet, cinayet ve özekıyım olaylarındaki artış, toplumu derinden etkilemekte ve tedirgin etmekle birlikte; toplumsal yapıyı tehdit eder boyuta ulaşmıştır. Adeta öfke patlamaları içinde şiddet toplumuna dönüştük. Ne oluyor? “Toplumsal cinnet mi geçiriyoruz?“ sorusu aklımıza gelmektedir.

Yalnızca geçtiğimiz hafta gazetelerin 3. sayfalarına düşen haberlere bakalım :

  • 50 bıçak darbesi ile öldürülen kadının katili öz oğlu çıktı
  • Cani evlat, öz babasını, başına kerpetenle kezlerce vurarak öldürdü.
  • Sevgilisini kılıçla doğradı.
  • Ablasını bıçakla delik deşik etti.
  • Kız kardeşini 6 kurşunla öldürdü.
  • Karısını boğarak öldürdü.
  • Komşusunu av tüfeği ile kalbura çevirdi gibi sayısız haberle devam ediyor.

Toplumu derinden sarsan böylesi olayları durdurmanın bir yolu olmalı. Soru açık;

  • Neden böyle yabanıl (vahşi) ve cinnet geçiren bir toplum durumuna düştük?

Bu toplumsal bunalımın mutlaka bilimsel yanıtları, uygar ülkeler benzeri çözümleri olmalı.

Son dönemde infial yaratan, toplum sağlığını derinden yaralayan olayların temelinde neler yattığına ilişkin, bilim insanları, üniversiteler, kurumlar.. sorunu araştırıp mutlak bilimsel çözüm önerileri üretmelidir. Konunun temelinde sosyo-ekonomik yapı mı yatıyor? İletişim çağında medyanın yanlış kullanılması mı? Topluma yaşatılan çok yönlü bunalımın getirdiği yozlaşma mı? Uyuşturucu – uyarıcı kullanımına kolay ulaşılıyor olması ve özellikle gençlerde yaygınlaşması mıdır? Ahlak çöküntüsü veya bireysel patolojiler midir? Kuşkusuz bu sorularıın bilimsel yanıtları olacaktır.

Ancak bunun içinde özerk – bilimsel üniversite kaçınılmazdır; majestelerinin ilçelerde bile açtığı tabela binalar ve biatçı rektörler, yandaş akademisyenler değil!

Sayısal veriler on beş yıl öncesine göre cinsel taciz ve tecavüzlerin, kadın cinayetlerinin kat kat arttığını gösteriyor. Adeta korku toplumuna dönüştük.

  • Çocuk istismarı katlanılmaz düzeylere tırmandı.

Ekonomik temelli boşanmaların arttığı görülüyor.
Kütüphaneler kapanırken, 40 adet yüksek kapasiteli yeni cezaevi yapılıyor olması neyin işaretidir? “Ferasetine güvenilen” (!) cahil toplum yaratma tasarımı mı?

CHP Milletvekili Veli Ağbaba önceki gün İHD’nin ilginç bir raporunu açıkladı :

  • Son 16 yılda, 18 yaşın altında 440 bin “çocuk” doğum yapmış!
  • Bu dönemde cinsel suçların %46’sı çocuklara karşı işlenmiş…
  • Çocuğun cinsel istismarında Türkiye dünya listesinde 3. sıradaymış…
  • Çocukların karıştığı suç sayısı 134960’a ulaşmış.
  • 2019 yılında (Eylül’e dek) 689 çocuk istismara uğramış…
  • Son üç ayda cinsel istismara uğrayan 129 çocuk, 0-12 yaş arasındaymış…     
  • 12-15 yaş diliminde 287 çocuk, 15-18 yaşta 273 çocuk cinsel istismar mağduru olmuş, olaylar mahkemeye yansımış.

Son 17 yılda savrulduğumuz bu tablo sürdürülebilir değildir.
Bu ürkünç (vahim) gidişe dur diyecek kapsamlı ve etkili politikalar üretemez, uygulamaya koyamazsak, bunalım kar topu gibi büyüyebilecektir.

Yazık olmaktadır ve olacaktır bu ülkeye, insanlarımıza. Bu topraklar üzerinde yaşayan, nefes alıp veren herkes ödüyor, ödeyecek bu ağır faturayı. Özellikle çocuklarını özel okullara yollayamayan, temiz inançları gereği din – Kuran eğitimine üstelik de yatılı olarak veren yoksul yurdum insanının mazlum ve masum çocukları. Ahlaksızca “badelenerek“ tüm gelecekleri karartılma pahasına!

Sorun özünde gene ekonomo – politiktir ve sorumlusu;

  • 17 yıldır Türkiye’yi tek başına yöneten, dincileştirme – muhafazakarlaştırma – imamhatipleştirme… üzerinden laik – seküler düzenden kopararak olabildiğince şeriat ilkelliğine taşımak ve ULUSU ÜMMETE indirgemek isteyen AKP iktidarı ile bu çağ dışı hedeflerini açık seçik, bağıra çağıra halkımıza dayatan;
  • Dini siyasete, cüzdana, makama hatta utanıyoruz söylemeye ama, uçkura alet eden bu siyasal kadrolardır.

Türkiye bu utançtan sıyrılmak için, olabilecek en yüksek hızla AKP iktidarından ilk erken genel seçimde kurtulmalı, kurtarılmalıdır.

 

 

             

TECAVÜZLERİN TARİHSEL ROTASI

3 Yanıt
Share via emailShare on WhatsApp Share

TECAVÜZLERİN TARİHSEL ROTASI

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

İstanbul’da sözde din eğitimi veren Fıkıh Araştırmaları Derneği’nde 30’a yakın erkek çocuğuna tecavüz edildiği ortaya çıktı. Gün geçmiyor ki bu tür kurumlarda (Miskinhanelerde!) hele hele çocuklara toplu tecavüz faciası duymayalım!? Bildiğimiz üzere daha önce de Konya – Karaman’da Ensar Vakfı’na ait bir yurtta 45 çocuğa tecavüz edilmiş, hatta zamanın Bakanı olayı bir keze indirgeyerek

  • “Bir defa tecavüz bu seçkin kurumu karalamaya neden değildir..”

diyebilmiş; bütün Etik değerleri ve Hukuk kuramlarını alt üst etmişti.

Bu Bakan hanımefendinin çocuğu – torunu.. da bu çok özel istisnadan (1 kezden birşey olmaz!) yararlanabilir mi acaba!?

Bayan Bakan “EMPATİ – ÖZDEŞİM“ denilen kavram ve yetiden açıkça yoksun anlaşıldığına göre. AKP iktidarı için, Türkiye, uygarlık tarihi ve insan hakları bakımından bundan daha ağır bir yüz kızartıcı gaf olabilir mi!? Bir Batılı ülkede böylesine bir tümcenin kurulması değil salt o Bakanı, hükümeti alaşağı ederdi.. Kurulan cümle, suç ve suçluyu savunma – suçsuz gösterme.. bağlamında açık suç!

Yine Adana – Aladağ’da 11 kız çocuğu ve 1 bakıcı bu tarikat yurdunda yanarak kül olmuştu.

  • Ülkenin dört bir yanından yağmur gibi cinsel sapıklık haberleri geliyor.

Peki buraya nasıl gelindi? Ülkemiz laik, çağdaş eğitimden koparılarak karanlığın dibine, bu ölçüsüz utanca nasıl sürüklendi.

2004 yılından önce Türk Ceza Yasasına göre din eğitimi adı altında tarikat yurdu açmak suçtu. Buraları açanlara ve buralarda hocalık yapanlara altı aydan, üç yıla dek hapis cezası veriliyordu. Kaçak kurslar yakalanırsa kapısına kilit vuruluyordu.

AKP iktidarı 2005’te çıkardığı yasa ile tarikat yuvalarının kapatılmasını engelledi. Kaçak kurs açanlara ceza indirimi yaptı, dahası o cezayı da paraya çevirdi. Gerçekte bir yönüyle kaçak kursları teşvik etti, hatta küçük para cezası karşılığı  affetti. Kaçak kursu para cezası verecek aşamaya getirmek zaten merasime tabi. Varsayalım ki, çok dikkat çeken bir olay sonucunda gelmiş olsun. Küçük para cezası karşılığı affedilecekti. Buralarda hocalık yapanlar tümüyle ceza kapsamından çıkarılacak yalnızca kaçak yurt sahipleri küçük paralar karşılığı affedilecekti bu yasal düzenleme ile.

10. Cumhurbaşkanı Sayın Ahmet Necdet Sezer, bu tarikatlara hoşgörülü yasaları; “Anayasaya aykırı…Türkiye Cumhuriyetinin kuruluş felsefesine aykırı… Sapkın yöntemlerle çağdışı eğitimlerin önüne açar..” gerekçesi ile veto etti. Sonuçta AKP iktidarının dediği oldu, dayatma yöntemlerle yasalaştırdılar..

CHP bu konuda çok çetin hukuk savaşımı verdi. O zamanın milletvekili olan Sayın Kılıçdaroğlu adeta kendini paraladı. “Laik eğitime aykırıdır… sapkınlığın yolunu açar… Türk Devriminin temel niteliklerine aykırı.” diye Anayasa Mahkemesine başvurdu anamuhalefet CHP. Ne yazık ki AYM 4 yıl işi salladıktan sonra başvuruyu reddetti. Ne denli garip değil mi? Anayasaya aykırı tarikat yuvaları, AYM onayı ile serbest kaldı! “Yüreklerin kulakları sağırdı!” Cumhuriyetin temel nitelikleri elimizden adeta sabun kalıbı gibi kayıyordu!!!

Ondan sonra da kaçak tarikat yurtları adeta yurdun her yanında mantar gibi bitmeye başladı. 2013’te AKP öldürücü darbeyi vurdu. Laik eğitimin köküne kibrit suyu döktü. Bir yasa daha çıkardı. “Kanuna aykırı eğitim kurumu” maddesini kökten kaldırdı. Kaçak tarikat yurtları açmak ceza yasasından tümden kaldırıldı. Yetmedi, bu yurtları açanlar hakkında soruşturma açmayı engellediği gibi, para cezalarını da kaldırdı. Laik eğitimin ruhuna fatiha okurken, tarikat yuvalarının önü dolu – dizgin açıldı.

CHP milletvekili Prof. Nur Serter Mecliste kendini parçaladı sağır kulaklara :

“Bu ülkede tertemiz yaşanan İslam dinini, dipsiz ve karanlık kuyularda, tekke ve zaviyelerde yapılandırıyorsunuz, dipsiz ve karanlık kuyularda tarikat okullarının kapısını açıyorsunuz… sapkın gruplara hizmet ediyorsunuz… kendi kazdığınız kuyuya düşeceksiniz..”

Ama Meclisin masaları, sıraları duydu, ceylan derili koltukları duydu; TBMM’nin İktidar partisi AKP duymadı, duymadı, duymadı!

Kulakları zaten öteden beri sorunlu olan –ve 10 Kasım’larda nükseden– dönemin Cumhurbaşkanı Abdullah Gül, CHP’nin 2005’de, 2009’da, 2013’teki çırpınışlarını duymadı, görmedi ve sapkınlıklara yol açabilecek yasayı yayınladı.

Şimdi kuşku yok ki her partiden, her siyasetten, akıl, irfan, vicdan sahibi herkes gelinen bu noktada son derece rahatsız, derin üzüntüde ve dişleri kıl kesiyor.

  • Gerçeği haykırmak zorundayız!
  • Başımızı kuma gömemeyiz, gömmeyeceğiz!
  • Ülkemizi bu utanç batağına AKP iktidarı sürükledi,
  • Şimdilerde ülkemizin pek çok yerinde sayısız çocuğa, sözde din – Kuran eğitimi verilen bu çağdışı tekke – miskinhane – yurtlarda…
    sistematik olarak gariban – yoksul çocuklarımıza tecavüz ediliyor!
  • Üstelik basına yansıyabilenler buzdağının görünebilen ucu korkarız ki!
  • Oysa Mustafa Kemal ATATÜRK bu çağdışı sefalet yuvalarını kapatmıştı!

AKP iktidarı tarikatların kazdığı kuyuya düştü çünkü gerçekte kendisi bir tarikatlar koalisyonudur! Çok ağır vebali, bu yasaları çıkaran AKP = Erdoğan‘ın boynundadır!

“Fikri hür, vicdanı hür, irfanı hür nesilden” çocuklarına tecavüz edilen nesile savrulduk! Ne büyük acı ve utanç! Yerin dibine giriyoruz..

Çözüm zor değil belki de : Laik, demokratik, çağdaş, karma ve kamusal eğitime dönmek. Tekke – tarikatların akıl ve vicdan dışı iğrençliklerine kapı aralayan ve koruyan… yasa değişikliklerini hızla geri almak ve ağır yaptırımlar, denetim getirmek. Ekim 2019 başında TBMM’de ele alınacak yargı reformu paketine bu konuyu da mutlaka koymak.

TBB Başkanı Prof. Feyzioğlu, Hukuk Fakültelerine girişte ilk 100 binde olmak, sürenin 5 yıla çıkarılması… gibi “son derece önemli“ (!) Hukuk Reformu maddelerinin arasına, Türkiye’yi dünyaya rezil rüsva eden bu derde deva olabilecek yasal düzenlemeleri de koysun dileriz.. Bu ölçüsüz ahlaksızlığa karşı çıkışı, çok zora düşmüşken elini de epey rahatlatabilir.

“DİN EĞİTİMİ“ maskesi altında masum ve gariban, yoksul – mazlum erkek çocuklarına babaları – dedeleri yaşında sözde hoca kılıklı insanlık dışı canilerce tecavüz edilmesi asla ve kata kabul edilebilecek ve sürdürülebilecek bir sorun değildir. Türkiye’nin ACİLLERİ içindedir.

Başka çıkış yok, çırpındıkça daha da batacak ve batıracaksınız ülkeyi.
Akla, bilime, çağa aykırı giderek suyu yokuş yukarı akıtamazsınız.

  • Bu utançla yaşayamayız, yaşanmaz, yaşayamazsınız, yaşayamamalısınız! Birazcık olsun siz de utanmalısınız, vicdanınız sızlamalı, sapıklığınızın ne dinde ne Kuran’da… hiçbir yerde zerrece yeri de, takiyyesi de, meşruluğu da asla yok!

 

KADIN CİNAYETLERİ TOPLUMSAL SORUNDUR

1 Yanıt
Share via emailShare on WhatsApp Share

KADIN CİNAYETLERİ TOPLUMSAL SORUNDUR

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

(AS: Bizim katkımız yazının altındadır..)

Ülkemizde kadın cinayetleri, bir toplumsal sorun boyutuna ulaşmıştır. Son işlenen kadın cinayetine yorum yapmak veya henüz olay sıcaklığını koruduğu için yalnızca onun üzerinde durmak, artık ağır bir toplumsal sorun durumuna gelen olayda yaraya merhem olmaz.

Biz konuya genel bir bakışla, toplumsal yaramıza çare arayacağız. Geçmiş yılları bir yana bırakalım, salt bu yılın (2019) ilk yedi ayında kadın cinayeti sayısı 245’e ulaşmış. Bu tablo, tekil cinayet(ler) olmaktan öte açık vahşete dönüşmüştür. Bir de soruna şu yönüyle bakalım : Her dönemde kadın cinayetleri ülkemizde ne yazık ki olmuştur. Ama hiçbir zaman bu dönemdeki ölçüde yoğun olmadı. Neden(leri)  nelerdir?

Öncelikle kadın cinayetleri toplumsal ve kültürel bir olaydır. Bir erkeğin öfkelenerek ya da cinnet geçirerek kadını öldürdüğünü söylersek, soruna kökten çözüm bulamayız. Asıl sorun, oralara nasıl gelindiğidir. O altyapıyı neler oluşturmuştur? Trajedinin toplumsal ve psikolojik, ekonomik… boyutları üzerinde duralım; yarayı iyi tanılayalım ki neşter atacağımız yerde çözüm üretebilelim.

Sorunu salt daha da ağır cezalar hatta idam cezasını geri getirerek de başlıbaşına çözme olanağı yok. Öyle olsaydı, idam cezası uygulanan ülkelerde bu tür cinayetlerin olmaması gerekirdi. O toplumlarda kadın hor görülen, 2. sınıf insan konumundadır. Onun için, idam cezasının yürürlükte olduğu ülkelerde de bu cinayetlerde anlamlı bir eksilme yok. Demek ki salt ceza başlı başına çözüm değil. Olayın Sosyolojik, Ekonomik, Politik, Eğitimsel, Dinsel, Tarihsel… kökleri olduğunu yukarıda belirttik.. O halde çözümü de bu eksenlerde arayacağız.

Feodal kalıntıların yoğun olduğu, bizim ülkemiz gibi ülkeler, erkek egemen toplumlardır. Nazım bir şiirinde ülkemizdeki kadının durumunu “Soframızdaki yeri, öküzümüzden sonra gelen..” diye betimlemişti. Tam da feodaliteye özgü tipik bir tanımdır bu.

Erkek egemen toplumlarda erkek kışkırtılan – şımartılan, kadın susturulan – bastırılan konumdadır. Örneğin feodal kültürün yoğun olduğu yerlerde, yürürken kadınla erkeğin yolu kesişirse, kendinden yaşça küçük de olsa kadın durur, erkeğe yol verir. Sonra kadın geçer. Yine kadın, yolda eşinin önünde yürürse kınanır durumdadır. Eşinden en az iki adım geriden gitmelidir Sünni İslam gereklerine göre.

Feodal ve dinsel baskının yoğun olduğu toplumda erkek kuldur, kadın ise erkeğin kulu. Kısacası kulun kulu. Kadına böyle bakılınca, kadının geçinemediği eşine ayrılık (boşanma) davası açma hakkı da olamaz. Olursa bu hak, maço erkeğin onuruna, erkeklik gururuna dokunur! Erkeğin tüm olumsuzluklarına karşın kadının hiçbir hakkını savunma olanağı yok! Çoğu yerlerde kadın önemsenmediğinden,  anababa kalıtından (mirasından) bile yoksun bırakılır.

Kadının özgür – bağımsız olmasının ilk adımı, ekonomik özgürlüğünü kazanmasından geçiyor. Bu, öncelikli ve olmazsa olmaz koşuldur. Kadın ne yalnızca çocuk doğuran bir kuluçka makinesidir ne de salt mutfağa hapsedilmiş, bir mutfak robotu. O, erkeğin eşi ve eş olmaktan gelen eşitidir.

Feodal kültür artıklarından beslenen insanımız ve ona yön veren konumdaki üst düzey yönetici ve politikacıların yaklaşımına bakalım. Yöneten konumundaki politik anlayışa bakalım :

Açılım sürecinde Rize belediye başkanı ne demişti? “Biz terörü bitirmek için Kürt kadınlarını 2. eş olarak alalım.” söylemi ile kadın bedeni üzerinden ilkel politika.

AKP Samsun il başkanı ise; “Başı açık kadın perdesiz eve benzer, ya kiralıktır ya satılık”  diye saçmalamıştı. İlginçtir, bir yargıç ise “Kadının karnından sıpayı, sırtından sopayı eksik etmemek gerekir” buyurdu! Şaşırmayın; evet evet, aynen böyle dedi!

Ayhan Sefer Üstün adlı AKP Milletvekili; “Tecavüzcü, kürtaj yaptıran kadından daha masumdur.” diyebildi!

Orman ve Su İşleri Bakanı Veysel Eroğlu; “Bayanlara evdeki işler yetmiyor mu?” buyurmuştu.

Başbakan Yard. iken Bülent Arınç;“Kadın iffetli olacak, herkesin içinde kahkaha atmayacak.” fetvası verirken;

Tasavvuf düşünürü olduğu ileri sürülen Ömer Tuğrul İnançer; “Hamile kadının sokakta gezmesi uygun değildir.” emir buyurmuşlardır.

Sağlık Bakanı Recep Akdağ; “Tecavüze uğrayan doğursun, gerekirse devlet bakar.” vecizesiyle tarihte hak ettiği seçkin yeri almıştır.

AKP İl Genel Meclis Üyesi Erkan Ekmekci; ”Kızlar okuyunca, erkekler evlenecek kız bulamıyor.” denkleminin sahibidir.

AKP’li Cumhurbaşkanı R. Tayyip Erdoğan; “Ben kadın – erkek eşitliğine inanmıyorum, kadına şiddet abartılıyor.” diye yüksek tepelerden gürlemiştir.

İ. Melih Gökçek; “Annesi tecavüze uğruyorsa çocuğun suçu ne? Annesi ölsün.”  kesin hükmünü koymuştur.

Maliye Bakanı Mehmet Şimşek; “Kadınlar iş aradığı için işsizlik yüksek..” önermesiyle İktisatta yeni bir çığır açmıştır.

Eski Sağlık Bakanı Mehmet Müezzinoğlu; “Annelerin, annelik kariyeri dışında bir başka kariyeri merkeze almamları gerekir..” Sosyolojik yasasını koyuyor… 

****
Bu AKP feodalitesi – dinciliği ile ve kadını öteleyerek, örseleyerek erkeğin kulu görerek cinayetleri önleyemeyiz. Aileden başlayarak özellikle okulda ve toplumsal yaşamın tüm kesitlerinde kadın – erkek eşitliği eğitimi verilmeli, uygulamalı olarak yaşanmalı ve yetişecek kuşaklara olumlu rol modeli olunmalıdır.

Kadın anamızdır, ablamızdır, kardeşimizdir, babaanne, anneannemizdir, en önemlisi de eşimiz ve eşitimizdir. Aynen bir elmanın öbür yarısı gibi. Kadına toplumda hak etiği yeri sağlar ve insan olarak kadın – erkek eşitliğini içselleştirirsek, sorunlar da büyük oranda çözülecektir.
=========================
Dostlar,

Anayasaya açıkça aykırı olarak (md. 103/2; tarafsızlık yemini..) partili (AKP’li) Cumhurbaşkanı Erdoğan, fıtrat (yaradılış) ayrılığının eşitliğe engel olduğunu ileri sürmektedir. Oysa bu durum doğal – biyolojik ve zorunlu bir Evrimsel farklılaşmadır ki| üreme ve insanlığın sürmesi sağlanabilmektedir.

Kastedilen “toplumsal cinsiyet“ (gender) eşitliğidir. Bu yalın olgu bilinmiyorsa derin bir bilgisizlik (cehalet) kanıtıdır. Biliniyor ve anlaşılmak istenmiyor, görmezden geliniyorsa kasıtlı olarak; orada ilkel bir siyasal tercih – dinci dayatma, şeriat özlemi vardır ki; çağ, hukuk, demokrasi ve insanlık dışıdır!

17 yılı dolduran tek başına AKP iktidarında kadını hep önemsizleştiren, şiddeti açık – örtük teşvik eden, bu eşitliği çiğneyen erkek eylemcileri koruyup – kollayan bir politika açıktan açığa izlenmiştir. Milli Eğitim okullarında bu yönde açıkça laiklik çiğnenerek dinci eğitim yapılmaktadır.

Kadına yönelik şiddet ve erken yaşta evlilikler, çocuk annelik bu dönemde iyice artmış; 4+4+4 ucubesi ile kadınların okullaşma ve istihdam oranları iyice azalmıştır. Dünya Ekonomik Forumu Toplumsal Cinsiyet Eşitsizliği Raporu’na göre Türkiye, toplumsal cinsiyet (gender) eşitliğinde 144 ülke arasında 131. sıradadır. Son 14 yılda kadına yönelik şiddet 4 kat, % 392 artmış, genç kadın işsizliği % 23’e yükselmiş, kadınların istihdama katılımı ise %29-31 ile sınırlı kalmıştır. Son 10 yılda 500 bin kız çocuğu evlendirilmiş, son 6 yılda 142 298 kız çocuğu erken yaşta doğum yapmıştır! (Bkz. http://ahmetsaltik.net/2019/08/25/ emine-bulutun-katli-ve-egitimde-kadin -dusmanligi/ ve Eğitim’de Tarikat ve Medrese Gerçeği : 1 Milyon Öğrenci Tarikatların Elinde
Prof. Dr. Esergül Balcı..)

6 (Altı!) yaşında kız çocuğu ile evlenilebileceğini sefilce, utanmadan TV’lerde dile getiren, Türkiye’yi dünyaya rezil eden sözde ulemalar Rektör bile yapılmıştır!

Sorun; özünde, son çözümlemede bir siyasal iktidar, AKP’den kurtulma sorunu-dur.

Sevgi, saygı ve kaygı ile. 11 Eylül 2019, Datça

Dr. Ahmet SALTIK​ MD, MSc, BSc​
Halk Sağlığı (Toplum Hekimliği) Uzmanı​ -​ Ankara Üniv. Tıp Fak.
​Mülkiyeliler Birliği Üyesi​​ – Sağık Hukuku Bilim Uzmanı​
www.ahmetsaltik.net profsaltik@gmail.com

OKUR MEKTUPLARI

Bir Cevap Yazın
Share via emailShare on WhatsApp Share

OKUR MEKTUPLARI

Mustafa AYDINLI
Eğitimci – Yazar

Değerli dostlar,

Bu gün okur ve dost mektuplarından, yorumlarından söz edeceğim. Biliyorum, şimdi çoğu okurumuz “mektup mu kaldı?“ diyecektir. Çok doğru, belki pek çoğumuz son birkaç yıldır, elle mektup yazıp zarfa koyup atmamıştır. Doğrusu bana da zarf içinde gelen mektup filan yok. Güncel adıyla buna e-ileti demek daha doğru olur. Nostaljik olması yönünden “okur mektupları“ dedim.

Elle, mürekkepli kalemle yazılan mektubun tadı elbette farklı bir duyarlık ve içtenlik içerir. Yeni kuşaklar o hazzı tadamayacak. Askerlikte mektup dağıtım anları heyecanın dorukta olduğu anlardı. Mektup üzerine şiirler yazılır, türküler söylenirdi “Yine yakmış yar mektubun ucunu” gibi. Yazınsal (Edebi) değeri olan mektuplar da az değildir.

Bir yazar – çizerin izleyicisinden yorum, açıklama alması, eski adı ile mektup almasını, doğal olarak onur verici, esin ve güç kaynaklarının beslemesi olarak yorumlamak gerekir diye düşünüyorum.

Bu günkü yazımda değerli ve dost okurların, bize güç veren yorumlarından bir seçki bulacaksınız. İki yıla yakın köşe yazarlığımın, okuyanla yazan arasındaki sıcak bağın bir ürünü olarak adı geçen herkesten tek tek izin alarak yayınlıyorum.

Türkçe – Edebiyat öğretmeni Sema Şenkalasın yazıyor…

Değişik yazılarımıza yorumları :

  • “Yazdıklarınıza bakınca tek kelimeyle harika… Keşke bu yazılarınızı ilgililerine iletebilsek… Halk her şeyin farkında ama bu anlamlı mesajları ana hedefe ulaştırmak lazım. Nasipsizler nasiplensin diye… Her yazınızda gerçekleri dile getiriyorsunuz. Ancak öyle zannediyorum ki ülkem insanın  gerçeklik anlayışı çok farklı… Ülkemizde kadın dramlarını anlatmak ve yüceltmek sizin gibi yürekli ve yiğit yazarların işi olabiliyor… Yaşananları bir yazar duyarlığı ile ele almışsınız, ayrıca Kazdağları ile ilgili muhteşem yazınızı okudum. Kaleminize sağlık.”

Bedia Çetin yazıyor :

  • “Mustafa Bey kardeşim vallahi çok harika yazılarınız. Hiçbir yazınızı okumadan geçemiyorum. Tarihle ilgili konuları değerlendirmeniz ilgimi çekti. Tarihini bilmeyen insan nazarımda cahil ve kördür. İnanın yazılarınızı zevkle okuyorum. Muazzam bir kültür dağarcığınız var ve sizi kutluyorum. İzniniz olursa yazılarınızı sosyal medyadan paylaşmak istiyorum. Güzel yazılarınızın devamını diliyorum.”

Emekli Öğretmen İlyas Karaçayır yazıyor :

  • “Her alanda, Cumhuriyetin ilk yıllarından daha gerideyiz, konuyu güzel betimlemişsiniz… Bizde devlet, MEB aracılığıyla, yapılan eğitim ve öğretimle, yetişmekte olan çocuklarımızın aydınlanmasına sanki kasıtlı olarak engel oluyor. Çağdışı sistemin devamı için buna gereksinimleri var… Bilime, çağa değil, düzene uygun kafalar yetiştiriliyor. Yetişmekte olan çocukların büyük bir bölümü ise bu engeli aşıyor. Umut da burada zaten.”

Bir değerli okurumuz Ayhan Şıhmantepe yazıyor .

  • “Mustafa Bey,
    Yazılarınızı sürekli okurum. Bu yazınız için ne demek gerekiyor, tam bilemedim. (Kazadağları ile ilgili yazı, M.A.) Yapılan yanlışlığı kusursuz işlemişsiniz. Umarım durum geriye dönüşü olmadan önceki bir evrede düzeltilmeye başlanır. İlhan Selçuk’un çok yinelediği bir sözü vardı; “Batı’nın iki yüzü var, birisi bilim ve teknoloji, diğeri kan ve gözyaşı” derdi. Yalnızca orası mı? Ya Sinop? Ya başka öbür kusursuz doğa örnekleri. Gördükçe, duydukça öylesine çok üzülüyorum ki! Bugün niçin bu durumdayız? Sanırım yanıtı çok belirgin.”

Başka bir değerli okuyucumuz Duran Aydoğmuş yazıyor :

  • Eğitimci Sayın Mustafa Aydınlı, Kazdağları katliamını o denli güzel ama o denli çok acıklı dile getirmişsiniz ki, buna ekleyecek bir gerekce bulamıyorum. Size ve bu konuya yer veren yayımcıya da teşekkür etmek istiyorum.

Değerli Tarih Öğretmeni Aysun Özhan yazıyor .

  • “Değerli sesimiz;
    Ne yazık ki beyni düşüncesi ve yüreği, duygusu olmayan sürü olduk üzgünüm. Biz yok, ben var, her şeye karşın eğilmek, bükülmek yok… sağolunuz, sessizlliğin sesi olmak ne güzel, iyi ki varsınız…Gerçek basın emekcilerimizi hiçbir güç susturamayacak. Dostluk ve muhabbetle kalınız.”

Ortaokulda Değerli Türkçe Öğretmenim, güzel insan Bedriye Zaimoğlu (Oral) yazıyor :

(“Çok Yaşa Fazıl Say“ başlıklı yazımız M.A.)

  • “O dost sesin yontusunu, O’nu orada dinleyen ve her canlı diker de ben, ürkek  tavşana, arıya, daldaki kuşa yerdeki karıncaya… daha çok güveniyorum??? Kalemine sağlık Mustafa, içeriği güzel bir anlatım olmuş.”

Değerli Hocamız Sayın Prof Dr. Ahmet Saltık eğitimle ilgili bir yazım için bilimsel bir değerlendirme yapıyor sağolsun :

  • “Saygıdeğer Eğitimci – Yazar dostumuz Mustafa Aydınlı, emekli bir eğitimci olarak, 2018-19 eğitim – öğretim yılının başında adeta içini dökerek ülkemize yol göstermekte. Uluslararası raporlara dayalı olarak düşüncelerini kanıtlara bağlamakta. Kendisine teşekkür ederken, siyasal iktidarın “ar-tık” kör kör gözüm parmağına inadını bir yana bırakması gerekiyor. 16 yıldır tek başına iktidar ile ülkemizin hemen hemen tüm yaşam alanlarında ciddi yıkımlara yol açan irrasyonel politikalara son verilmesi gerekiyor ar-tık! Sona gelindi İslamcı ideolojik takıntılarla. Türkiye’nin mutlaka ve hızla;
    – Laik (seküler)
    – Akla ve bilime / bilimsel akılcılığa dayalı
    – Karma; kız ve erkek öğrenciler birlikte, aynı sınıfta, hatta aynı sırada!
    – Uygulamalı: üretim için eğitim, eğitim içinde üretime dayalı
    – Sorgulamacı – bilimsel kuşkucu – ezberci değil sorun çözücü
    – Küresel sistemde rekabet gücü sağlayan – özgüven veren
    – Ulusal değerlerine bağlı ve saygılı ama evrensel değerleri de kazandıran
    – Kamusal, ücretsiz ve fırsat eşitliği sağlayan…….

bir Milli Eğitim Sistemine geçmesi gerekmektedir. Bu gereksinim, belki de en başta gelen sorunsalıdır Ülkemizin..”
******

Doğal olarak, daha pek çok okuyucumun birbirinden değerli yorum ve görüşüne yer veremedik. Bir okuyucumuzun daha görüşüne yer vermeden geçemeyeceğiz, bu makaleyi yazmama esin kaynağı olan bir yorum olarak değerlendiriyorum.

Sayın Süleyman Cengiz yorumunda şöyle diyor :

  • “Yüreğine, kalemine sağlık. Sen ve senin gibi yürekli yazarlarımız var olduğu sürece, biz kullara dil oluyorsunuz”
İşte bu bir satır ileti üzerine neden bir kitap yazılmasın ki! Öylesine içten bir söyleyiş ki; sağolsun, varolsun. Basının büyük kesiminin sade suya tirit çektiği, yağdanlık olduğu bir dönemde, masumların ve de mazlumların sesi olabilmek, yerdeki karıncanın, uçan kuşun, yeşeren filizin sözcüsü olmak bir yana, çağrışımını bile yapabiliyorsak ne mutlu bize.

Yorum yapan görüş bildiren tüm değerli dost ve okuyuculara sevgi ve saygılarımızla. İyi ki varsınız. Varlığınızla güç veriyorsunuz.