CHP ve İYİ Parti maden şehitlerinin yakınlarına devlette iş verilmesi ve maaş bağlanması için Meclis’e önerge verdi, AKP-MHP ittifakı reddetti.
Tepkiler üzerine aynı önergeyi iktidar kendi verdi ve komisyonda kabul etti.
Siyasetin kirlisi…
ZAMAN
“Türkiye Yüzyılı” programında RTE, Atatürk’ün adını andı ve ekrana Atatürk görüntüsü yansıtıldı.
Seçim yaklaştı, kuyruk sıkıştı…
OMURGA
Birkaç gün önce “Bir kültür devrimi olarak Cumhuriyet, bizim lügatimizi, alfabemizi, dilimizi, hasılı bütün düşünme setlerimizi yok etmiştir.” diyen AKP’li Mahir Ünal, gelen tepkiler üzerine “U” dönüşü yaparak, “Ses bayrağım Türkçemle gurur duyuyorum” dedi.
Yumuşakçalar ailesinden…
AF
Cumhuriyet düşmanı ifadeleri nedeniyle tepkiler alan Mahir Ünal, AKP’deki görevinden affını istedi.
Birisi arayıp “Yaa Mahir, ben bile seçim öncesi günlerde Atatürk adını söylerken şimdi beynimizin arkasındakiler dile getirmenin sırası mıydı? Bak, koltuk değneği bile kızmış numarası yaptı. Sen partideki görevinden affını istemiş ol da soğutup, unutturalım” demiş olmasın…
AYRIŞTIRMA
RTE, ”Yıllarca ülkemizi kutuplaştıran, insanımızın birliğinin, beraberliğinin, kardeşliğinin ürünü olan muhabbet iklimine zarar veren tüm tartışmaları, tüm ayrışmaları bir kenara bırakmanın ahdi için bir araya geldik.”
Yaptığının farkına varmış…
KASAP
Kadınları hedef alarak “Sokaklar kasap dükkânı gibi. Et görmekten içimiz dışımıza çıkıyor.” diyen imam Halil Konakcı hakkındaki suç duyurusuna savcılıkça “işleme konulmama” kararı verildi.
Kasaptaki ete soğan doğranmamış…
İNTİKAM
28 Şubat intikam kumpasından tutuklu bulunan 82 yaşındaki Emekli Koramiral Aydan Erol kanser rahatsızlığı gerekçesiyle tahliye edildi.
Ölmeden çıkardılar ya, ne büyük kayra!..
AVUNTU
Daha önce Kuran kursunun elektrik faturasını ödeyenlere “cennet müjdeleyen” Yalvaç İlçe Müftüsü Ömer Can, 29 Ekim Cumhuriyet Bayramı‘ndan bir gün sonra yaptığı paylaşımda Fatih Sultan Mehmet’i fetihten ve RTE’yi ekonomideki başarısından dolayı övdü, muhalifleri için “Onuncu Yıl Marşı ile tagutlarına (tapınılan varlık, put) tapınarak avunuyorlar” ifadelerini kullandı.
RTE’nin ekonomik başarısı (!!!) da fena bir avuntu sayılmaz…
BİLİRKİŞİ
Hazine ve Maliye Bakanı Nureddin Nebati, aralık ayından başlayarak baz etkisiyle enflasyonun düşmeye başlayacağına işaret ederek, “Önümüzdeki yıl enflasyonun düştüğü ve bunun toplum tarafından hissedilir şekilde yaşandığı bir döneme girmiş olacağız.” dedi.
Elbet bir gün düşecek, ileriye tarih vere vere sonunda bilecek…
VARSA
Mafya iddiaları ile ilgili atışmada Kılıçdaroğlu Bakan Soylu’ya “Sırtını mafyaya dayarsan zaten bunları göremezsin. Bana dönüp diyorsun ki ‘İspatla’. İşte ispatladım, ne yapacaksın? Onurun varsa, şerefin varsa istifa edersin.”
Her ulus, kendi ulusunun geçmişiyle övünç duymak ister.
Bu övüncü de ya ünlü bir söylevle, ya bir anıtla ya da marşlarla ve
buna benzer başka bir şeyle tarihe not düşmek ister…
Cumhuriyetin “Onuncu Yıl Marşı” böyle bir tutkunun ve coşkunun eseridir.
Yazarı, cumhuriyet döneminin en önemli şairlerinden iki kişiye aittir: Behçet Cemal Çağlar ve Faruk Nafiz Çamlıbel…
Bestesi de Türk Müzik Tarihi’nin unutulmaz abidelerinden Cemal Reşit Rey…
1923’te kurulan Türkiye Cumhuriyeti’nin onuncu yılı olan 1933 yılına girilirken,
ülkenin her yanında “Cumhuriyet on yaşını doldurdu” diye büyük bir coşku yaşanıyordu. Piyesler ve şiirler yazılıyor; bunlar okullarda değişik gösteri ve müsamerelerde okunuyor; izci yürüyüşleri yapılıyor; değişik spor etkinlikleri düzenleniyor; Cumhuriyet coşkusu toplumun her kesiminde büyük bir coşkuyla
terennüm ediliyordu.
Çıktık açık alınla on yılda her savaştan On yılda on beş milyon genç yarattık her yaştan, Başta bütün dünyanın saydığı başkumandan! Demir ağlarla ördük anayurdu dört baştan.
Her marş, kendi döneminin koşulları içinde anlam kazanır. O günü empati yaparak
kendi iç dünyanızda canlandırıp yaşayamadığınız sürece ne yaparsanız yapın,
onu yeterince anlayacağınızı, kanıksayacağınızı ve hatta benimseyebileceğinizi sanmıyorum.
Eğer Cumhuriyetle ve onun değerleriyle bir derdiniz varsa;
onlara karşı allerji duyuyorsanız, bir biçimde o söylenen sözler size batıyorsa;
tarihe ön yargılar, ön yargıların oluşturduğu gözü karalık ve olumsuz etkilerle bakıyorsanız, o coşkuyu duyumsamanız elbette olanaklı olmaz…
Bunu geçtik…
Hep söylenir:
“Cumhuriyetin onuncu yıl marşını söylemek karın doyurmuyor.
On yılda her yanı demir ağlarla örmüş de ne yapmış?
Atatürk’ün ölümünden sonra, O’nun zamanında başlayan ilerleme ve gelişmeden eser mi kalmış?”
İlk başta eleştiri, Onuncu Yıl Marşı ile sınırlı kalacak sanıyorsunuz.
Hayır…
Ortada aslında bir İsmet İnönü alerjisi var…
Daha doğrusu İsmet Paşa üzerinden Atatürk alerjisi…
Sağ gösterip, sol gösterme; Marş perde olarak kullanılırken, başka kimi değerlere ve tarihsel dönemlere vurarak siyaset yapma anlayışının öne çıktığı derhal anlaşılıyor…Uzatın da uzatın. Sonu yok ki bu tür bakış biçiminin?
Ama söz Atatürk’ten sonraki dönemin yani Tek Parti zamanlarının eleştirisi ise,
elbette onu da kendi koşulları içinde değerlendirmek gerekiyor.
Hemen bir saptama yapalım:
10 Kasım 1938 günü Atatürk öldü mü?
Öldü…
Hemen bir yıl sonra büyük bir dünya (AS : paylaşım) savaşı başladı mı?
Başladı… Ve bu savaş, bütün dünyayı yalım ateşi gibi sardı mı?
Kuşkusuz ve kesin olarak “evet”…
Peki; o zaman Türkiye’nin görüntüsü neydi?
Şöyleydi: Türkiye bir tarım ülkesiydi. Nüfusunun büyük bölümü hala köylerde yaşıyordu. Halkın temel üretim ve tüketim maddeleri tarım ürünleriydi. Savaş yıllarında Türkiye, Meriç’e dek Alman orduları dayandığında ve Meriç üzerinden Türkiye’ye doğru uzanan köprüler yapmaya başladıklarında, İsmet Paşa’nın başkanlığındaki Türkiye,
derhal savaş ekonomisi uygulamaya başladı.
Üretim süreçlerinde yer alması gereken nüfusun önemli bir bölümü askere alındı. Ülkenin bütün limanları; herhangi bir saldırı riskine karşı kapatıldı.
Dış Ticaret, krom ve magnezyum gibi değerli madenlerin satışı dışında
hemen hemen durdu.
Limanların önlerine mayınlar döşendi ve kentlerde karartma uygulanmaya başladı. Ardından da her an savaşa girilebileceği düşünülerek; zaten dış pazarlara sunulamayan, üstelik de o yıllarda yaşanan büyük kuraklık nedeniyle iyice düşen tarımsal verim düşüklüğüne karşın, devlet silolarında yoğun bir lojistik birikim yapıldı. Bu yıllarda ekonomi alt üst olduğu için, kimi temel tüketim malları karneye bağlandı.
Kimi açıkgözler karaborsacılık gibi yöntemlere başvurarak, yoksul halkın daha da
acı çekmesine neden oldular. Tahıl stoklarına el konuldu. Ekmek, zeytin ve şeker gibi ürünler karneyle verildi. Buğday unu çok değerli olduğu için, ondan pasta vb. gıda üretimi yasaklandı. Kimin ne denli ekmek alacağını Hükümet belirledi. Alınan ekmek karnelere işleniyor ve yeniden alınmasının önüne geçiliyordu.
Büyük kentlerde özel araçların trafiğe çıkması yasaklandı. Sonradan ticari araçlar da
bu kapsama alındı. Yeni vergiler uygulandı. Tifo, kolera ve salgın hastalıklarda yoksulluk nedeniyle artış görüldüğü için
buna dönük çalışmalar yapıldı. Askeri harcamalar zorunlu olarak arttı.
Karadeniz’deki gemi seferleri durduruldu. Radyo yayınlarına kesintiler yapıldı ve
kimi bölgelerde gece sokağa çıkma yasağı uygulandı.
İnsanlar bu uygulamlalardan elbette çok etkilendiler; ama bütün bunlar savaş günlerinin doğurduğu zorunluklardı ve böyle bir ortamda ve bu etkenlerden olumsuz olarak etkilenen bir ülkede elbette sağlıklı bir kalkınma politikası izlenemezdi…
Can derdine düşmüş ve güvenliği en öncelikli konu olarak gören bir zaman diliminde, normal demokratik dönemlerin koşulları aranabilir mi?
Ara istersen… Kafa bu kadar algılıyorsa, yapılacak bir şey yok…
Ancak buna karşın, kimi önemli işletmelerin ve fabrikaların temeli atıldı.
Türkiye’de çok önemli görülen maddelerin üretilmesi için devlet yatırımları daha da artırıldı. Aşırı tasarruf düşüncesi uygulamaya konuldu. Çünkü bir anda savaşa girilirse, hangi cephelerde ne kadar durulabilir, ne denli büyük zorluklarla karşılaşılabilir;
bunu kestirmenin ve ateşin nerede duracağının önceden hiçbir güvencesi yoktu.
Söz konusu olan vatandı; ülke topluca yok olabilecek bir noktaya gelmişken,
çay yoktu, şeker yoktu yaklaşımı ne denli içten olabilir?
Bunları anlamak zor gelebilir bugün; ama koşullar öyleydi.
Devam edelim: Türkiye üç önemli ekonomik karar aldı:
1. Milli Korunma Kanunu 2. Varlık Vergisi Kanunu 3. Toprak Mahsulleri Vergisi’ne İlişkin Kanun
Türkiye ateş çemberi içinde kıvranır ve her an savaşa çekilmeye çalışılırken, İsmet Paşa bir yandan İngiltere’yi, öte yandan Almanya’yı karşısına almamak için
son derece başarılı bir dış politika izledi.
Savaşın sonlarına doğru, sonradan Türkiye’yi Batı’ya daha da yanaştıracak sonuçlar doğuracak olan Sovyetler Birliği’nin kimi doğu illeri ve Boğazlar üzerinde hak isteği geldi. Bu durum karşısında, 1945 yılında savaş bittiği halde, Türkiye’nin sıkıntıları
sonradan NATO’ya girene dek (AS: Kore savaşına katkımız sonrası 1952) sürdü.
Diyeceksiniz ki; bunların tümü doğru şeyler miydi yani?
Eleştirebilirsiniz… Ben de eleştirebilirim…
Yanlışları bir bir sıralayabilirim. Şunlar olmamalıydı diyebilirim… Olabilir.
Hangi iktidar döneminde yanlışlar yapılmıyor ki?
Ama o zor koşullarda her şeye karşın Türkiye’yi savaşa sokmamayı ilke edinmiş kuşaklar, bunu bir övünç nedeni yaptılar ve gerçekten de ülkeyi savaşa sokmadılar.
Pisliklere, yolsuzluklara, akıl almaz ve vicdana sığmaz ahlaksızlıklara malzeme oldular.
Yurtseverlikleri tam; ülkelerine sevgisi dağlarca büyüktü…
Her şeyi bir yana bırakalım; bu içtenliklerine karşı bir saygı duygusu taşımak
gerekmiyor mu?
Sonradan Demokrat Partisi bu savaştan uzak kalma politikasını,
“Milletin erkekliğini öldürmek” gibi kırsal bir söylemle eleştirirken;
Yurt gezisinde ellerine döviz verilen çocuklar; “Sen bizi aç bıraktın!” diye Batı Cephesi Komutanı İsmet Paşa’ya karşı bağırtıldılar…
Buna karşın İsmet Paşa onlara şu yanıtı vermişti:
“Ben sizi aç bıraktım ama babasız bırakmadım…” (29.10.2014)
Gezi Parkı Olayları’nın çekirdeğini 1990’dan sonra doğan gençler oluşturdular.
Sonra, bunlara her yaştan yurttaşlar eklendi
“On yılda on beş milyon genç yarattık her yaştan”
diyen Onuncu Yıl Marşı’nı doğrularcasına…
Başlangıcından bu yana çok zaman geçmedi; bugün Gezi Parkı Olayları’nın önemi konusunda herkes aynı düşüncede ama yorumlar alabildiğine farklı!
Mesela, Başbakan nasıl yorumladı?
– Önce sen haddini bileceksin. Bilmem ne platformuymuş, ne platformu olursan ol. Ayaklar ne zamandan beri baş olmaya başladı. Böyle şey olur mu? Milletin vermiş olduğu bir yetki var. Milletimizin verdiği bu yetkiyi kullanamaz duruma gelirsek o zaman bittik demektir.
Bu tanı yanlıştır ve her yanlış tanı gibi yanlış tedavilere sürükler insanları.
Doğru tanıya varmanın yolu 90 doğumluları bilmekten geçer:
Bu kuşaktan olanlar genellikle analarından babalarından baskılanmamışlar,
dayak yememişlerdir, internet yoluyla ve konuştukları yabancı diller aracılığıyla yeryüzünün başka yerlerinde olup bitenleri iyi izlerler: Sadece hangi ülkenin hangi
pop şarkıcısının dinlemeye değer olduğunu değil dünyanın neresinde hangi çevre sorununun öne çıktığını da bilirler. Yeryüzünün gelişmiş ülkelerinin gençleri gibi
farklı olana saygılı, değişik düşünceye de hoşgörülüdürler.
Onlara “Önce sen haddini bileceksin!” diyenler böyle midir?
Hayır!
F. Çalmuk ve R. Çakır’ın “Kasımpaşalı” başlıklı kitaplarında yazıyor:
Başbakan çocukken kendini sık döven babasını yumuşatmak için onun ayakkabılarını öpermiş.
Bir gün Tayyip bir komşu kadına küfretmiş. Babası O’nu ayaklarından tavana asmış.
Yirmi dakika asılı kalmış, dayısı kurtarmış.
Çocukluğunda dayak yiyenler, gençliklerinde cemaat önderinin huzurunda haddini bilmenin gerektiğini belleyenler, baskı görmeden büyümüş gençlerin yaşamlarına, önemsedikleri çevreye vb. akla yatkın açıklama yapılmadan, “Ayaklar ne zamandan beri baş oldu?” denerek zarar verilmesine
ne boyutta tepki vereceklerini kavrayamazlar.
Gençler bunu da anlamışlardır: H. Badilli’nin Gezi şarkısı ne diyor?
“Kim sevmedi söyle seni sayın başkan sen çocukken”
Anaları ve babaları tarafından dövülmemiş, baskılanmamış yurttaşlarını
sen bu yaştan sonra baskılamaya, dövdürmeye kalkarsan ne olur?
Gezi olur işte!
(Cumhuriyet pazar Dergi, 08.09.2013)
Ne çektin be Türkiyeli şu Bakanlarından?
Çoğunu önce Belediyede işe aldın, adamlar para yüzü gördü.
Sonra Milletvekili yaptın, adamlar itibar gördüler.
En sonunda Bakan yaptın, adamlar Devlet gördüler.
Görmesine gördüler ama bir türlü istediğin kıvama gelemediler be Türkiyeli!
İşte bu demokrasi denen illet, böyle bir dert be Türkiyeli.
Adamı yoktan var edersin, mevki-makam-şöhret verirsin, adam gelir olmayacak yerde bir laf eder, düzelt düzeltebilirsen. Atsan atamazsın, satsan alan olmaz.Hâlbuki Başkanlık veya Sultanlık gibi bir rejim olsa, adam bir gecede kaybolur,
bir daha kimse bulamaz, can korkusundan arayanı soranı da olmaz.
*BB (Bilinmeyen Bakan) (Bizce Bilinen!)Hürriyet Gazetesinden Mehmet Y. Yılmaz kezlerce yazdı. Türkiyelinin görmemesi mümkün değil. Ama ne yalanlama ne de bir açıklama gelmiyor. Duvardan ses var, Müslüman Türkiyeliden yok!Kılıçdaroğlu’na akıl vermeye kalkan Swoboda’nın karısının üst düzey yöneticisi olduğu şirket ,1 milyar 400 milyon Dolar “RÜŞVET” dağıtmış ve şirketin Mali İşler Müdürü,
bir Türk Bakan ile bir akşam yemeği yemişti. İşin ilginç yanı, bu yemek tam da Türkiye’deki büyük bir ihale öncesi yenmişti. Şirketin eski finans direktörü,
Münih Savcılığına verdiği ifadesinde; “Türkiye’de bir ihale almak için rüşvet verilmesi üst yönetimde kararlaştırılmıştı..” dedi.
Sizce, Türkiyeli Eşbaşkan’ın haberi olmadan, bir Bakan böylesine büyük tutardaki
bir ihale öncesi yabancı şirket yöneticisi ile ne görüşebilir?Ne çektin be Türkiyeli, bu Bakanlardan? Ama ne yapacan, mecbur.
Adamlar çok şey biliyor! Üstelik cemaatte kaset de var!
*BB (Bakan Bozdağ)Kabinenin en güzel sesli Bakanı, sanki hiç düşmanımız yokmuş gibi Hizbullah Terör Örgütünü de Türkiye’ye iyice düşman etti. “Hizbullah adını Hizbuşeytan” yapsın” dedi. Yaylanarak yürüyen Bakan Bozdağ, Hizbullah Lideri Nasrallah’ın, “Suriye bizim bel kemiğimizdir. Suriye’de Esad Kardeşimizin yanında savaşacağız” diye açıklama yapınca, eski İmam olan Bozdağ sinirlerine hâkim olamadı ve yukarıdaki sözleri söyledi.Hizbullah’tan yanıt gecikmedi; “Yakında Türkiye’de büyük eylemler yapacağız.”
Zaten başımızda El-Kaide var, El- Nusra Cephesi var, Özgür Suriyeciler var,
Çeçen Teröristler var, DHKP-C var, PKK var. Vizeler kalktıktan sonra, sınır tanımayan teröristler var. Adamlar birleşip Türkiye’yi “Bomba Manyağı” yapacaklar.
Bir de Hizbullah çıkardın be Bekir!
Ne çektin be Türkiyeli, bu Bakanlardan? Ama ne yapacan, mecbur. Adam İmam!
*BB (Bakan Bülent)Kabinenin ağlayan kaşarı Bakan, Yuntdağ’a çıktı.
Yuntdağ yöresinin yarısı Manisa ilinde, öbür yarısı ise İzmir ili hudutları içindedir. Ege’nin rakımı yüksek yerlerindendir.
Çok sıcakkanlı, dürüst ve çalışkan insanlarımızın yaşadığı bir yerdir.
Bakan Bülent, oksijen bolluğundan olsa gerek, aniden efelenerek
şimdiye kadar kimsenin göremediği önemli bir konuya parmak bastı;Nasıl olur da Onuncu Yıl Marşı, Mehter Marşı‘nın önüne geçebilirdi!
Yoksa ülkede hala “Askeri Vesayet” mi devam ediyordu?
Ecdadından Derviş Memed’in yüzüne nasıl bakacaktı?
Osmanlı zamanında, Onuncu Yıl Marşı mı vardı?
Bu ne terbiyesizlikti? Bu konu derhal Bakanlar Kuruluna gelmeli ve gereken tedbir alınmalı idi. İleri demokraside, iki ileri bir geri gitmek varken,
Onuncu Yıl Marşı’nın ne işi vardı?
Ne çektin be Türkiyeli, bu Bakanlardan? Ama ne yapacan, mecbur.
Adama abi dedin bir kere! Üstelik cemaatin elindekileri de alamadı!
Daha sırada;– birbirlerine haklarını helal etmeyen,
– İran Devrim Muhafızı gibi dolaşan, – içki yasağına rağmen zil-zurna sarhoş olan, – sekreterine imam nikâhı kıyıp ayrı ev açan…
delikanlı(!) Bakanların var.
Anlaşıldı sen bunlardan daha çok çekecen be Türkiyeli.
(29.5.13)
Türk Vatandaşı Naci BEŞTEPE
