“45 Yıl Sonra 12 Mart 1971 Darbesi..” hakkında 4 yorum

1. Arda H. Civelek 14 Mart 2013, 01:36

   “Harbiye’nin kuruluşu çağdaşlaşma tarihimizin belki en önemli olayı oldu diyebiliriz. Bundan sonraki dönemin belli başlı olayları, bu kurumun eğitiminin sağladığı askeri ve düşünsel etkiler, bu kurumun siyasal gücü elinde tutanlara karşı tutumu, mezunlarının askeri, siyasal ve kültürel yaşamda aldıkları yerler göz önünde tutulmadan anlaşılamaz. Kul sisteminin yok oluşu ile eski Osmanlı geleneğinden kopuşun yerine, II. Mahmut’un kurucusu olduğu Yeni Osmanlı Devleti’nin toplumla devlet arasındaki ilk bağlantısını kuran kurum olduğu gibi, bu bağlantının sarsıldığı zamanlarda oynadığı rol ulusal birliğin gelişimine, ileride göreceğimiz aşamalarda da hizmet ettiği gibi sözünü ettiğimiz Osmanlı’ya ve onun simgesi olan padişahlığa bağlılığını da en sonunda bu okulun yetiştirdiği Mustafa Kemal ile koparmıştır. Harbiye ve Ordu, siyasal olayların inip çıkmalar içinde aldığı rollerle geçen aşamalardan sonra, Türk ulusal birliği ve bağımsızlığı lehine bu bağı koparan ilk kuruluş olmuştur.” (Berkes)

   “Millet, bağımsızlığının muhafazasından ibaret olan hayati gayesinin teminini ordudan, ordunun ruhunu teşkil eden subaylardan bekler. İşte subayların yüce olan vazifesi budur. Allah göstermesin, milletin bağımsızlığı ihlal edilirse bunun vebali subaylara ait olacaktır.” (Atatürk)

   Sevgili Ahmet Hocam,

   Yaşımın kemale erdiğini iddia etmek için henüz erken olsa da, çeyrek yüzyıla yaklaşan ömrümde ülke olarak yaşadıklarımızın hem beni, hem de benim kuşağımı derinden etkilediğini iddia etmek zannederim isabetli olacaktır.

   Düşünce dünyamın gelişmesinde en büyük etkiye sahip iki kişi, babam ve 18 Ekim 2011’de aramızdan ayrılan sevgili anneannemdir. Çocukluğuma ait, gözümün önüne getirebildiğim ilk imge, 90’ların ilk yarısına ait: Cumhuriyet gazetesini koltuğunun altına sıkıştırmış, apoletlerindeki 3 yıldızıyla babam. O dönem Manisa’dayız. Doğumumdan sonraki yıl, Artvin’deki hudut bölük komutanlığı görevinden sonra tayini Ege’ye çıkmış. Ailemizin bir araya gelmesi için fazladan bir sene beklemek zorunda kalmışız. Zaten subay çocuklarının yazgısı budur: Yayatlarımızın hatırı sayılır bir bölümünde baba yolu gözlemiş olmak en önemli ortak özelliklerimizdendir. “tayin”, “terfi”, “temdit”, “şark” sözcükleriyle tanışıklıklarımız epey eskilere dayanır.

   Manisa’dan sonraki görev yeri Bingöl olunca, bir kez daha ayrılık vakti gelir. Ege’deyken hiç ummadık bir anda çıkan yurtdışı görevini saymazsak tabii.

   Subaylar, silah ve arkadaşlık üzerine yemin ettikten sonra tüm bunları göze almışlardır.

   Çocukluğumdan bir başka anı: Anneannemin evi,
   tam karşımızda yüzlerce -belki binlerce- kitabı yıllardır taşımaktan bitkin düşmüş bir kütüphane. Sohbet ediyoruz, duvarda çakmak çakmak bir çift mavi göz bizi izliyor. Üniformalı, yakışıklı bir adam. Beni O’nunla tanıştıran anneannem, 30’lu, 40’lı, 50’li yılları anlatıyor. “İlkokula başladığım yıldı, eve geldim, bir de baktım ki herkes hüngür hüngür ağlıyor. Atatürk ölmüş.”, “Babam Reyhaniye’ye kaymakam olarak atandı, Cihan Harbi başlamış, kıtlık bir yandan, salgınlar bir yandan.”, “Kolej mezuniyetime kısa bir süre kala iktidara Demokrat Parti geliyor.”, “Fakültede hocam olmuş, sonra Dekan seçilmiş Sıddık Sami Onar, öğrencilerini korumaya çalışırken polislerce hırpalanıyor, akıl alır şey değil.”, “Halk Partili bürokrat kıyımı başlayınca, babamın valilik kararnamesi iptal ediliyor, 50’ler karabasan (kâbus) gibi çökmüş üzerimize.”

   “Siz isterseniz Hilafet’i bile geri getirebilirsiniz!” (DP’li Başbakan Adnan Menderes)

   “60’ın baharında ise Ordu, cehennemlerin kudurduğunun farkına varıp, kanla irfanla kurduğu Cumhuriyet’e sahip çıkıyor! Mutluyuz, hem de çok mutluyuz! Tankların üzerine karanfiller atıyoruz: Türk Ordusu! Çok Yaşa!”

   *

   Evde gergin bir ortam: Annem hızlı hızlı makyaj yapmaya çalışıyor, babam ise ayna karşısında, hazırlanmış bile. Belinde kılıcı. Orduevi’nde bir resepsiyon var o gece. Haliyle davetli değilim, ama onların peşine takılacağım, kafaya koymuşum .. Nasıl olsa kendime bir arkadaş bulurum.

   Gece sonlandı sonlanacak, annem beni çağırıyor, hemen kalabalığın olduğu yere doğru seğirtiyorum. Medeni bir ortamdayım, oraya ait hissediyorum kendimi, o gün olduğu gibi bugün de. Elime bir bayrak tutuşturuyorlar, hep bir ağızdan söylüyoruz, ben de güfteye hakim olduğum ölçüde eşlik ediyorum:

   “Yaklaşacak düşmana mezar olur bu yerler!”

   Ben böyle bir ortamda büyüdüm. İnançlı bir Cumhuriyetçi olarak yetiştirildim.

   Ortaokul 2’deyim, evde bir matem havası, herkesin yüzünden düşen bin parça. Aylardan Kasım, seçim sonuçları açıklanmış, AKP tek başına iktidar olmuş
   (3 Kasım 2002). Olaya tam anlamıyla hakim değilim, ama kötü bir şeyler olduğu muhakkak. Ne de olsa haftanın belli günleri, Cumhuriyet’te Erdal Atabek, Attila İlhan gibi yazarları okuyor, sonra da yemek masasında tartışıyorum, bir şeylerin ters gittiğini görebiliyorum.

   Yıllar geçiyor, bu sefer bir ilkbahar, 2007 İlkbahar’ı… Dünya görüşüm oturmaya başlamış, ne de olsa geride bıraktığım yılları harıl harıl okuyarak, düşünerek, tartışarak geçirmişim. Ama geçen yıllar, beraberinde daha büyük tehditler getirmiş Cumhuriyet’e, fincancı katırlarını ürkütmemek gibi bir dedi kalmamış kimsenin; aksine, züccaciye dükkanına girmiş bir fil gibi, ilerliyorlar. Gazi’nin koltuğuna talipler, O’nun Çankaya’sına.

   Neyse ki endişelerimi paylaşan bir dolu insan var, yalnız değilim. Ha, bir de tam o sırada Genelkurmay ses veriyor, içimiz umutla doluyor. 29 Nisan’da Çağlayan’dayım, yüzbinlerin arasındayım: Ne bir taşkınlık, ne bir hırsızlık, ne bir taciz. Bizleri oraya getiren tek şey var: Cumhuriyet’e bağlılığımız.

   Ama işler umduğumuz gibi gitmiyor.

   Merhum Tevfik Çavdar’ın “Bir İnkilabın Günbatımı” adlı bir kitabı vardır. Bu hüzünlü başlık, bence geldiğimiz noktayı çok iyi özetliyor.

   Sözü daha çok uzatmayayım. Bunu söylemek bana derin bir üzüntü veriyor, ama ne yazık ki, “sol mememin altındaki cevahir” kararmaya yüz tuttu. Gazi’nin emanetine sahip çıkamadık, Cumhuriyet’i koruyamadık, cehaletin kökünü kurutamadık, yenildik.

   Sevgili Hocam,

   90 yıl sonra Sevr’i bir kez daha yırtıp atabilir miyiz, bilemiyorum. Artık sağlıklı düşünemiyorum.

   Ama kırgınım, hem de çok:

   Hani hepiniz cumhuriyetin ölmez birer koruyucusuydunuz (nigahbanıydınız), efendiler? Hangi ara “idare-i maslahatçı” oluverdiniz? Silah arkadaşlarınız bir bir tutsak edilirken nasıl sessiz kalabildiniz? Vatanseverlerin üzerine basınçlı su sıkılması buyruğunu verirken vicdanınız neredeydi?

   Şu sıralar dilime pelesenk olmuş iki dizeyle son noktayı koyuyorum:

   Vatanın bağrına düşman dayamış hançerini;
   Yok mudur kurtaracak baht-ı karanın mâderini?

   Saygılar sunarım. 12.3.13

   Cevapla ↓
   1. Ahmet SALTIK Yazar16 Mart 2013, 03:31

      Sevgili Kardeşim Arda,

      Aydın’ın “umutsuz olma” hakkı yoktur.

      Çünkü umutsuzluk bilimsel bir olgu değildir.

      Belli koşullar belli sonuçları doğururlar. Aydın bu kurala bağlı kalır.

      Büyük Atatürk de böyle yaptı. Senin de sorduğun soruya olumlu yanıt verdi.. Namık Kemal’in o karamsar sorusuna – saptamasına

      – Bulunur bahtı karanın materini kurtaracak…

      dedi.. Samsun’a bunun için çıktı.

      Sonrası da “kurtuluş için koşulları hazırlamaktı.

      Halkımız çok eğitimli olmadığından, kimi süreçleri ancak yaşayarak algılayabilecek.

      Biz onları uyandırarak, eğiterek ve örgütleyerek bu “yaşayarak algılama” sürecine hız ve güç katacağız. Onları örgütleyeceğiz.. Ve bu koşullarda elbette “bahtı karanın anası” kutulacak..

      Yorumunu gecikerek farkettğim için bağış dilerim.

      Ayrıca yazında belirgi arılaşma var, kutlarım.. (hoşgörünle çok az katkı gerekti..).

      Son olarak, ülkemiz,n sorunlarına kafa yormanı çok saygıdeğer bulduğumu belirtmek isterim.

      Sevgi ve saygı ile.
      Ankara, 16.3.13; 03:3

      Dr. Ahmet Saltık
      http://www.ahmetsaltik.net

      Cevapla ↓
2. A.Nihat Bozcuk 20 Mart 2013, 18:57

   Sevgili Kardeşim Ahmet Bey,
   Güzel yazınız bende o yıllardaki Hacettepe günlerimi anımsattı. Sanırım bir çeşit nostalji…Biz, Eşim ve ben, 1970 yılı ortalarında Doktoralarımızı İngiltere de tamamlayıp,1965 sonunda ayrıldığımız Hacettepe Üniversitesi’ne, yeniden dönmüştük.Uzunca yıllar Yurt dışında kalınca (Sınavla kazanılan Devlet bursuyla) ve Yurduna yeniden kavuşunca doğrusu içinde bulunduğumuz anarşi ortamını pek açıkca anlayamıyor ve değerlendiremiyorduk.Ama gidişatın iyiye doğru olmadığını kestirebiliyorduk.Yine o yıllarda iyi anımsarsınız, ben rahmetli Prof.Dr.Altan Günalp ile birlikte ‘Genetik ve Moleküler Biyoloji Komitesi’nin dersinize giriyordum.
   12 Mart 1971 günü büroma doğru koridorda ilerlerken değerli dostum (O yıllarda Hacettepe Ekonomi Bölümü öğretim görevlisi olan) Sayın Ali Nejat Ölçen karşıma çıktı ve “haberleri duydunuz mu ? ” diye sordu. “Hayır” dedik.”Ordu muhtıra verdi!” dedi.
   Ben 1960’ta (Ankara Fen Fakültesi’nde) bir üniversite öğrencisi iken 27 Mayıs’ı yaşamış bir kişi olarak kafam karışmıştı,ama o anda renk verememiştim.Belki biraz ümitlenmiş bile olabilirim-ordumuza duyduğum saygı nedeniyle olsa gerek…Sonrası çok güzel özetlediğiniz gibi gelişti ve öylece izleyen süreçte bu günlere geldik. Ömrümüz “Ne olacak bu memleketin hali?” diye sormakla geçiyor.Ama her zaman bir şekilde aydınlığa kavuşacağımızı umdum.Şimdide öyleyim.Bu kısa yanıt ya da yorum yazımı bir şiirle kapatıyorum (Yazarını bilmiyorum,kendisinden özür diliyorum).Size ve çevrimde olanlara en iyi dilekler, ve sevgiler sunuyorum. A.Nihat Bozcuk.

   “Ah ne kahraman,ne cesur,
   Ne güzel çocuklardık,
   Her yeni günü ümitle,
   Nasıl da kucaklardık…

   Ah kaldırımlar biliyor,
   Bir devir muhteşemdik.
   Güz güneşinden hüzünlü,
   İlk yazdan şendik.”

   Cevapla ↓
3. Üstün 12 Mart 2014, 14:16

   Ben Türk Halkı’nın büyük çoğunluğunu genelde suçlamam. Ben kendini aydın sayan gerçekte paraya ve makama tapan ilkesizlere kızarım. Ben cahillere kızmam. Ben genelde yarı cahillere kızarım. Ben umudunu yitirenlere kızarım. Bu Vatan benim. Bu topraklar benim. Bu cennet vatanın her şeyi benim. Ben bunlara sahip çıkmayanlara kızarım. Sayın Ahmet Saltık, birikimi, inancı ve yüreği ile beni etkileyen aydınlarımızdan biri. Örgütlenmemiş beyinler değerlerini aydınlığa çeviremezler. Zaten en büyük sorunda bu. Vatansever aydınlar güçlerini birleştiremedikleri sürece kişisel çabaların başarıya ulaşması mümkün değil. O nedenledir ki Atatürk’ten sonra zulüm hakim oldu. Çünkü kötüler birleşti; iyiler seyretti…

   Cevapla ↓