Suay Karaman 

7 Ekim Cumartesi günü Müslüman Kardeşler adlı örgütün Filistin şubesi olan Hamas’ın militanları İsrail’e girdi; birçok sivili öldürdü, bazılarını tutsak alıp Gazze’ye kaçırdı ve Hamas roketleri yerleşim yerlerine atıldı. Bunun üzerine İsrail, Gazze’yi yoğun bir bombardımana tuttu, yakıp yıkıyor. İsrail yıllardan beri Filistinliler üzerinde büyük şiddet uyguluyor, yaralıyor, öldürüyor ama dünya bunu yalnızca kınamayla geçiştiriyor. Birleşmiş Milletler’den yaptırım kararları çıksa bile, İsrail bunlara aldırış etmiyor. 

Hamas’ı, İsrail’in kurdurduğu bilinmektedir. Amacı Filistin Kurtuluş Örgütü’nü bölerek, mücadeleyi dinsel düzleme çekerek dünyada oluşan köktenci İslam düşmanlığından yararlanmaktır. Bu nedenle Hamas’ın yaptığı her eylem, İsrail’e yaramıştır. Hamas, Mossad ajanlarının cirit attığı bir oluşumdur. Bu saldırıyla Hamas, İsrail’de muhalefet ile iktidarın birleşmesini sağladı ve hükümete alan kazandırdı. Zaten İsrail Başbakanı B. Netenyahu’nun 2019’da kendi partisinin üyelerine, “Filistin devletinin kurulmasını engellemek isteyen herkes, Hamas’ı desteklemek zorundadır çünkü bu bizim stratejimizin bir parçasıdır.” demesi, önemli bilinmeyenleri açığa çıkartmaktadır. 

Dünyanın en gelişmiş haber alma örgütlerinden birine sahip İsrail’in, böyle bir saldırıya hazırlıksız olarak yakalanması normal değildir. Yani bu durumda Hamas’ın yaptığı saldırının önceden kurgulandığı düşünülmektedir. Zaten Mısırlı yetkililer, Hamas’ın saldırı hazırlığı konusunda İsrail’i uyardıklarını söylediler ancak İsrail bu iddiayı kabul etmedi. Yolsuzluk soruşturmalarıyla karşı karşıya kalan başbakan Binyamin Netanyahu’nun hapse düşme korkusu, böyle bir saldırıyla ötelenmiştir. Üstelik İsrail’de ciddi bir yönetim sorunu bulunmaktadır çünkü Yahudi halkı arasındaki kutuplaşma, İsrail’in sağkalımını (bekasını) tehdit edecek boyutlara ulaşmıştır. Yahudi halkını birleştirecek ciddi bir çatışmaya gereksinim vardı; işte bu olayla ile Yahudi halkının yeniden birleşmesi sağlandı. 

Haydut bir devlet olan İsrail’e karşı Filistinliler haklı bir mücadele vermektedirler. Yıllardır Filistin topraklarını işgal eden İsrail, bu tutumundan vazgeçmediği sürece Ortadoğu’ya barışın gelmesi çok zordur. Ancak Hamas’ın, bir terör örgütü olduğunu da unutmamak gerekir ve sivillere karşı yapılan saldırı kınanmalıdır. İsrail’in yaptığını, şimdi Hamas yapmaktadır. Hamas’ın, Filistin davasını savunmak gerekçesiyle başvurduğu bu eylem, Filistin halkına hiçbir yarar getirmeyeceği gibi, İsrail’de iktidarı ele geçirmiş bulunan ırkçı-dinci koalisyonun ekmeğine yağ süreceği görülecektir. 

İsrail başbakanlarının ırkçılık konusunda Hitler’den daha ileride oldukları şu örneklerle daha iyi anlaşılacaktır: Menahem Begin (1913-1992); “Filistinli Müslüman Araplar, iki ayaklı iğrenç hayvanlardır.” İzhak Şamir (1915-2002); “Filistinliler, tıpkı çekirgeler gibi öldürülmelidirler… Kafaları kayalara ve duvarlara çarpılarak parçalanmalıdır.” Ariel Şaron (1928-2014); “Eğer ben sıradan bir İsrail vatandaşı olsaydım ve bir Filistinliyle karşılaşsaydım, yemin ederek söylüyorum ki, ben o Filistinliyi yakarak öldürür ve öldürmeden önce ona eziyet ederdim.” Birçok bombalı saldırı buyruğu vermesi ve kimi kırımlarda (katliamlarda) yer almasına karşın Menahem Begin’e, 1978 yılında Nobel Barış Ödülü verilmesi de tartışma konusu olmuştur. 

Bu olaylar yaşanırken ABD Başkanı Joe Biden’ın açıklaması da ilginçtir. Türkiye’nin, Suriye’nin kuzeyindeki terör örgütü PKK/YPG’ye düzenlediği askeri harekâtların bölgedeki barışı, istikrarı ve güvenliği tehdit ettiğini, terör örgütü DEAŞ ile mücadeleyi zayıflattığını iddia etmektedir. Emperyalist bakış açısının, olaylara yanlış yorumlar getirdiği görülmektedir. Ortadoğu’yu ve dünyayı kan gölüne çeviren ABD, sorumluluğu başkalarına yüklemek istemektedir. Bu açıklamanın ardından ABD’nin ulusal acil durum planı bir yıl daha uzatıldı. 

Bu bölgede İsrail, Filistin topraklarını işgal etti ve halen de ‘Yahudi Yerleşim Bölgesi’ adı altında yayılarak işgalini genişletiyor; sorunların temel kaynağı İsrail’in bu yayılmacılığıdır. Çözüm, İsrail’in 1967 sınırlarına dönmesi ve bağımsız Filistin Devleti’ni tanımasıdır. Eğer bunlar yapılmazsa kalıcı bir barıştan söz edilemez. Filistin sorununa yönelik kalıcı çözüm ‘iki devletli çözüm’ yaklaşımıdır. Aynı yaklaşım bizi yakından ilgilendiren Kıbrıs için de geçerlidir. Emperyalist dayatmaların sorunları daha da büyüttüğü ve çözüm getiremediği görülmektedir. Bölgeye uçak gemileri gönderilerek sorunların çözülmeyeceği de bilinmelidir.

Ülkemizin kuzeyinde Ukrayna-Rusya, doğusunda Azerbaycan-Ermenistan savaşları ve batısında Yunanistan ile sıkıntılar sürerken, şimdi de zaten sorunlu olan güneyinde Filistin-İsrail çatışması başlamıştır. Bunun sonucunda Filistinlilerin ve İsraillilerin bölgeden kaçarak ülkemize sığınmaları söz konusu olabilir. Gerçi Batı ülkeleri İsraillilere kapılarını açar. Ancak zaten ekonomik ve siyasal bunalım içindeki ülkemize yeni gelecek sığınmacı dalgası, bizlere daha da zor bir süreç yaşatacaktır. Türkiye, “Yurtta Barış, Dünyada Barış” sloganına bağlı kalarak, bölgedeki barış çabalarına katkı sunarak, Ortadoğu bataklığından uzak durmalıdır. Ancak yeryüzünde emperyalizm ve kapitalizm olduğu sürece, bu sömürü düzeninin sona ermesi biraz zor gözükmektedir.

Prof. Dr. Halil ÇİVİ
İnönü Üniv. İİBF eski dekanı

SEFA ve CEFA

Sefa Nedir?
Türkiye’ de siyasal iktidar, siyasal iktidar yandaşı ve iktidar destekli sermaye sınıfı mensubu olup ekonomik gönenç (refah) içinde servetine servet katarak yaşamak, sefayı kendi sürüp, cefayı dar gelirli halka yansıtmaktır. Aşırı kâr, faiz ve rant gelirleri ile gününü gün etmektir.

Peki Cefa Nedir?

Türkiye’de emekli, işçi, memur, küçük esnaf, yani dar ve sabit gelirli olarak enflasyonun, işsizliğin, gelir dağılımı adaletsizliğinin… yarattığı sefaleti yüklenip geçim sorunları altında ezilmek demektir.
Kısacası kendi yaratmadığı, siyasal iktidarın yanlış ve ideolojik saplantı ve tercihlerinden kaynaklanan, dayanması (tahammülü) çok zor olan ekonomik sorunların maliyeti altında kendi geleceği için umut ve güven duygusu yaralanmış olarak yaşamaya çalışmaktır.
***

ÜTOPYA ve DİSTOPYA

Vatandaş, “Hocam ütopya ve distopya ne demektir? Çok kısa olarak anlatabilir misiniz?” diye soruyor.

Her iki sözcük de, birbirinin zıddı olarak, dilimize Batı kültüründen geçmiştir.

Ütopya ; Hayal ve umut ederek, umut ve hayal ettikleriniz gibi yaşama isteklerinizdir.
Düşleriniz ve özlemlerinizdir. Bireyler ve toplumların düşledikleri cennet gibi mutlu yaşam umutlarınızdır.

Distopya : Ütopyanın tam tersidir. Asla başınıza gelmesini istemediklerinizdir. Yaşamınızda yeri olmaması gereken korkular, acılar, baskılar, umutsuzluklar ve çaresizliklerdir. Bireyler ve toplumların yaşamaktan korktukları mutsuz ve cehennem benzeri baskıcı yaşam demektir.

• Örneğin, diktatörlerin ütopyası, mazlum ve suçsuz halkların distopyasıdır.

Ya da kapitalist sınıfın hukuksuz, kuralsız ve denetimsiz serbest piyasa ütopyası,
işçi sınıfının distopyası olabilir.

Türkiye’nin ütopyası; hukukun üstünlüğüne, evrensel insan haklarına, din ve vicdan özgürlüğüne, yurttaşların yasa önünde eşitliğine dayalı demokratik laik ve sosyal bir devlet olan Türkiye Cumhuriyeti’ni barış ve kardeşlik içinde sonsuza dek yaşatmak;

Türkiye’nin distopyası da, devletin ve rejimin rotasını feodal, teokratik, din temelli bir Ortaçağ anlayışına (zihniyetine) geri döndürüp Ortadoğu bataklığına yeniden saplanmaktır.

Ne doğrarsan aşına, o gelir kaşığına.

AV. NAİL GÜRMAN
TÜRK HUKUK KURUMU BAŞKANI

ATATÜRKÇÜ DÜŞÜNCE DERNEĞİ‘nin DÜŞÜN dergisi “Laiklik” özel sayısında yayınlanmıştır.

YII 1910 :
Balkan savaşı  yenilgisinden kurtulmak için Osmanlı şeyhülislamının  düşündüğü
önlem: Okullarda 4444 kere dua okunması!

Y1l 1912 :

“Tiyatro ve orta oyunu resim, heykel bir memleket için yıkılış ve gerileme
nedenidir! İstanbul’da Şirket-i Hayriye vapurlarının geliş-gidiş saatlerinin alafranga saate
ayarlanmasına engel olunuz.”

İşin  özeti şudur: Ulusal dilimiz Arapçadır, Batılılaşma dinimize ve İslamiyet’e aykırıdır! Orada “maneviyat ve ahlakiyet” yoktur!.

Şeriat, bütün devlet ve kişi yaşamını düzenlemelidir. Bize hiç kimse karışamaz.
Kız-erkek öğrencileri bir arada okutacak “inas mektepleri” şeriata aykırıdır. ”

İşte “bu ahval ve şerait içinde” Mustafa Kemal, bu gelenekçi ve gerici düzeni yıkmak için yola çıkmıştır. O’nun en büyük devrimciliği budur. Ülkenin ve halkın geleceğini ümmet devletine bağlamak isteyenlerin yolunu kesmiştir.

Prof. Tarık Zafer TUNAYA’nın dediği gibi amaç;

• “İslamcı bir rönesansa karşılık ulusal bir rönesans yaratmaktır.”

“ATATÜRK DEVRİMİ, şeriat hukukuna bağlı bir devletin ve onun gücüne sığınmış şeriat sömürücülerinin düzenini yıkmış, şeriat hukuku yerine anayasaya bağlı hukuku ve devletin temeline de bu sömürücünün gücünü değil, doğrudan doğruya halkın gücünü getirip oturtmuştur.”

Böylece, çağdaş uygarlığın ve hukuk devletinin temelleri atılmıştır.
Büyük Atatürk, geçmiş ve gelecek bu saptama ve gelişmeleri, Söylev‘inde ve Gençliğe Hitabe’sinde açıkça belirtmiş, gelecek kuşaklara gerekli buyruk ve görevi vermiştir.

Oysa ve ne yazık ki, bu yazıyı okuyacak olan herkesten özür diyerek söylemek zorundayım ki, şimdi Cumhuriyet’in Cumhuriyetçiliğinden, Devrimciliğinden, Halkçılığından, Laikliğinden, Devletçiliğinden, Milliyetçiliğinden ve hatta günümüze bakılırsa bir de “değişimcilikten!”
söz etmekteyiz.

Arkadaşlar, efendiler, gençler, ey millet! Acaba görevimizi ihmal etmedik mi?
Ettik!
O halde konumuz açısından yola çıkarsak tek görevimiz vardır: Nerede yanlış yaptık?

Nerede ödün verdik, nerede ödün verenlere göz yumduk?

Gerçekçi  olarak bu sorun ele alınmalıdır. Bugün yanıt verilecek ve yolu bulunacak
sorun budur.

10 Kasım 1938’den bu yana o denli çok örnek vardır ki..

Darwin‘in Evrim Kuramının ilk ve orta dereceli okullarda okutulmasını yasaklayan Milli Eğitim Bakanlarının,

“Dindar ve kindar gençlik” yetiştireceksiniz diyen Cumhurbaşkanlarının;

Kendisini muhalif sayıp “Kemalist anlayış ırkçılıktır” diyebilenlerin olduğu bir ortamda yaşıyoruz.

Halk yoksa demokrasi yoktur
Demokrasi yoksa hukuk yoktur
Hukuk yoksa laiklik yoktur, Ulusal egemenlik ve bağımsızlık yoktur!

O halde, sonuç olarak her şey yeniden başlayacaktır:

Toplum, kendisini iliklerine dek sömüren piyasacı anlayıştan ve onun gölgesinde yürüyen bağnazlığın saldırısından ve hegemonyasından nasıl kurtarılacaktır?
Bu çıkışın güçlü yollarını hızla arayıp bulmak zorundayız.

Tartışılacak tek konu budur!

Buna göre örgütlenmek, buna göre yenilenmek, nasıl olacaktır?

Çok açık belirtmek durumundayım ki; bunun yöntemi “numaralı masalar kurarak!” sonuca ulaşmak değildir. Bunun tek yöntemi ve yolu, 1923’un ateşini yeniden yakmaktır ve asla vazgeçmemektir!

Cünkü ,”Yitirenler, yalnızca vazgeçenlerdir.”