Polisten Şehit Ailemize Ziyaret..
Dostlar,
Bu gün Ankara Emniyet Müdürlüğü’nden evimize ziyaret vardı.
07 Temmuz 1980’de İstanbul’da görevi başında bir çatışmada 47 yaşında şehit düşen
babamız Emniyet Başkomiseri Halis Zeki SALTIK‘ın aziz anısına hürmetle bizi ziyaret ettiler..
Dün evimizi arayan Topluma Dalı Polislik Şube Mdürlüğünden polis memuru Elif hanım
bizden randevu istedi ve bu gün için 13:00 – 14:00 arasında randevulaştık.
Bu gün 13:00’e doğru aynı Şubeden Polis Memuru Zeynep hanım arayarak
evde olup olmadığımızı sorguladı ve beklediğimizi belirtince hemen geldiler.
Komiser yardımcısı Saim bey ve polis memuru Zeynep hanım, sivil giysilerle,
ellerinde çam sakızı bir paketle hanemizden içeri girdiler.
Paketlerinin içinde bir de zarf vardı ve Ankara Emniyet Müdürü Sayın Kadri Kartal imzalı ileti ile acımızı paylaşıyordu (kartın fotoğrafı aşağıda).
Bayram ziyareti saydık aynı zamanda.. Mütevazi ikramlarımızı sunduk. Her ikisi de yüksek öğrenimli idiler. İşletme okumuşlar ama kendi alanlarında iş bulamamışlar, bu mesleğe geçmişlerdi. Ülkemiz insanlara başka başka dallarda yükseköğrenim olanağı sağlıyor ama
onlara iş veremeyerek “polis” yapıyordu.. Ne çok polise gereksinimimiz vardı. Ordu ile birlikte 1 milyonu bulan / aşan bir güvenlik yapılanması.. 300 bini aşan özel güvenlik de ayrıca..
Zeynep hanım 8 yıllık polis memuru idi. Eşi de meslektaşı idi ve O da arkeoloji okumuştu. Batmandan Ankara’ya yeni atanmışlardı. 10 aylık bebekleri vardı. Babaanne bebeğe gündüz bakıyor, mesai sonrası anne polis memuru Zeynep hanım bebeğini emziriyordu.
Saim bey de İşletme memuru idi ve 18 yıllık kıdemli idi. Kızı Ankara Fen Lisesi sınavını kazanmıştı ve bizim mesleğimizi (hekimliği) hedefliyordu. İlk kez görüşüyorduk ama
karşılıklı sevgi ve saygı temelinde hoşgörülü bir iletişm yaşıyorduk. Zeynep hanım 3000 TL aylık alıyordu ve her türlü fazla mesai, gece ve tatil görevleri bu ücrete dahildi. Saim bey
son zamanlarda sınav binası görevlendirmelerinde ücret verildiğini belirtti. Çalışma koşullarının çok ağır olduğundan söz ettiler. 20 yıllık eylemli (fiili) hizmet 25 yıl sayılıyordu (itibari)
ancak emekliliği hizmet süresi bakımından hak etseler bile yine yaş engeline takılıyor ve
emekli aylığı – ikramiyesi alabilmek için öngörülen yaşı beklemek zorunda kalıyorlardı. Yıpranma koşullarının toplumca yeterince değerlendirilemediğini düşünüyorlardı.
Bunlara hiç yabancı değildik. Babamızı, çocukluğumuzda yatmadan önce ender görürdük.
Annemizin aktardığına göre gece yarısından sonra gelir, bizi (3 kardeşi) uyandırmadan öpermiş. Biz sabah okula giderken O uyuyor olurdu. Okuldan geldiğimizde ise gene görevdeydi..
Babamız hep uykusuz ve gözleri kızarıktı..
Ziyaretçi emniyetçilerle birlikte, Doğu – Güneydoğu başta olmak üzere verdiğimiz asker – polis – korucu şehitlerin üzüntüsünü, masum yurttaşları yitirmenin acısını paylaştık.
Ülkemizin Batı Emperyalizmi tarafından PKK üzerinden bölünmeye çalışıldığı gerçeğini konuştuk. Daha çok biz konuştuk, onlar görevli devlet memuru olma sorumluluk ve ağırbaşlılığı ile dinleme inceliği gösterdiler.
Zamanın nasıl geçtiğini onlar da bizler de farkedemedik.. 2 saatı geçmişti..
Uğrayacakları başka yerler de vardı.. Kucaklaşarak ayrıldık..
Ortamı sıcaklaştıran ve bizi kaynaştıran, önce insan duyarlığımız idi. Ardından
ortak değerleimiz idi. Yurt ve vatan sevgisi, Devletimize bağlılığımız ve saygımız idi..
Onlardan ricamız Devletin her durumda HUKUK DEVLETİ sınırları içinde kalması oldu..
Polisin de şu ya da bu siyasal iktidarın değil DEVLETİN POLİSİ olması idi.
Bir de amirlerine götürmeleri dileği ile motosikletli polis ekiplerinin çok zorunlu kalmadıkları sürece yaya kaldırımlarına çıkmamaları oldu..
Ülkemizin bir an önce bölücü terörden kurtulmasını, daha çok kan dökülmemesini diledik karşılıklı ve kucaklaşarak kendilerini uğurladık. onları görevlendiren amirlerine de
teşekkür ederek ve selam göndererek..
Hemen hemen 35 yıldır (arada atşamalar olsa da) ailemizi dinsel bayramlarda,
10 Nisan Polis Günlerinde ziyaret eden vefalı anlayışa ve geleneğe içten teşekkür ediyoruz..
Giden geri gelmiyor, çok ağır bedeller ödeniyor, acısı da dinmiyor (olsa olsa kabuk bağlıyor) ancak böylesi dayanışma acıya katlanmada güç veriyor.
2 kardeşimizin adına da bu zarif ziyareti hoşnutlukla yaşadık.
Aşağıdaki yazımızın bu bağlamda okunmasını dileriz..
(Lütfen erişkeyi/linli tıklayınız.. http://ahmetsaltik.net/2015/07/07/7-temmuz-1980-34-yil-sonra-sehit-olan-babamizi-analim-istedik/)
7 Temmuz 1980..
35 Yıl Sonra Şehit Olan Babamızı Analım İstedik..
Sevgi ve saygı ile.
23 Eylül 2015, Ankara
Dr. Ahmet SALTIK
www.ahmetsaltik.net
profsaltik@gmail.com