Laiklik dinin, devlet, siyaset, hukuk, eğitim (AS: sağlık!) işlerine karışmaması, devletin de bu koşulla, dindar vatandaşın dinsel inanç ve ibadet özgürlüğünü, dinsiz vatandaşın felsefi görüşünü güvence altına almasıdır.

Türkiye’nin günümüzdeki en önemli sorunu, muhalefetteki genel sanının aksine, laiklik ilkesine vurulan darbelerdir, laiklik yoksunluğudur. Ekonomi, siyaset, hukuk, eğitim, kamu kadrolaşması, (AS: sağlık) ve göç alanında yaşanan tüm güncel sorunların kökeninde büyük ölçüde, AKP hükümetinin laikliği ortadan kaldırarak bir din devleti kurma, teokratik bir düzen kurma amacı yatmaktadır.

AKP, demokrasinin yerine teokrasiyi getirmek istediği için Yasama, Yürütme, Yargı arasındaki güçler ayrılığını; yargı bağımsızlığını (AS: ve tarafsızlığını); düşünceyi ifade, yayın, medya ve örgütlenme özgürlüğünü ortadan kaldırmıştır.

AKP, demokrasinin yerine teokrasiyi getirmek istediği için, eğitim dinselleşmiştir,
Eğitimde nitelik ve bilimsellik ortadan kalkmıştır.

AKP, demokrasinin yerine teokrasiyi getirmek istediği için, devletin tüm kurumlarında kadrolaşma dinselleşmiştir ve liyakata dayalı nitelikli kadrolaşma ortadan kalkmıştır.

AKP, demokrasinin yerine teokrasiyi getirmek istediği için, yurtdışından şeriatçı, dinci, İslamcı kitle ithalatı ve demografik mühendislik süreci başlamıştır, göçmen istilası ortaya çıkmıştır.

AKP, demokrasinin yerine teokrasiyi getirmek istediği için, Türkiye’de ekonomik kriz ortaya çıkmıştır.
***
AKP döneminde laiklik yoksunluğunun ekonomik krize yol açması üç biçimde gerçekleşmiştir:

1)AKP Genel Başkanı ve “Cumhurbaşkanı” Recep Tayyip Erdoğan, Kuran ayetine dayalı “nas” temelli faiz politikası uyguladığı için, ekonomiyi de dinselleştirdiği için, Türk Lirası ani ve radikal bir değer kaybına uğramış ve bu da hiper enflasyona neden olmuştur.

2) Teokrasi hedefinin bir sonucu olarak hukuk devletinin ortadan kalkmasıyla, yabancı ve yerli ekonomik yatırımlar neredeyse durma noktasına gelmiştir; hukuk devletinin yıkılması,
ekonomik güven ortamını da ortadan kaldırmıştır.

3) Teokrasi hedefinin bir sonucu olarak, hem eğitimin hem de kamuda ve özel sektörde kadrolaşmanın dinselleşmesiyle, Türkiye’nin her alanında eğitimli, uzman, liyakat sahibi
nitelikli eleman yetişmesi darbe yemiştir; bu da makro boyutta ekonomik verimliliği
ortadan kaldırmıştır.

Laiklik ile ekonomi arasındaki bağlantı bağlamında ilki doğrudan, ikincisi ve üçüncüsü dolaylı olarak gerçekleşen bu etkilerin sonucunda tarım, sanayi, teknoloji sektörlerinde etkili ve yaygın bir üretim ekonomisinin gerçekleşmesi de; turizm, gastronomi, kültür-sanat, eğlence gibi bazı hizmet sektörlerinde dinamik bir ekonominin yaşama geçmesi de olanaksız duruma gelmiştir.
***
Laiklik yalnızca cumhuriyetin, demokrasinin, halk egemenliğine dayalı yönetim biçiminin özündeki ilkelerden biri değildir.

• Laiklik aynı zamanda ekonomik kalkınmanın önkoşullarından biridir. 

Türkiye’de halkın çoğunluğunun laiklik ilkesinin önemini ve değerini hâlâ kavrayamamış olması bu gerçeği değiştirmez. Siyasetçilerin temel sorumluluklarından biri de, makam ve mevki hırsı için anlık popülist siyaset yapmak değil; uzun vadede (erimde) halkın ve ülkenin yararına olacak siyaseti üretmektir, laiklik ilkesinin anlamını, önemini ve değerini halka anlatmaktır.

“Halkın gündeminde laiklik yok, halkın gündeminde ekonomi var, o nedenle laiklik söylemine gerek yok” biçimindeki çelişkili bakış açısı, eğer kötü niyetten kaynaklanmıyorsa, cehaletten, popülizmden, ufuksuzluktan, bilgisizlikten, aptallıktan başka bir şey değildir!

Hem Türkiye Cumhuriyeti’nin hem de Cumhuriyet Halk Partisi’nin kurucusu olan
Mustafa Kemal Atatürk’ün laiklik ilkesine yüksek bir önem ve değer vermesi boşuna değildi.

CHP’li bazı eski ve yeni yöneticiler, Atatürk’ün kendilerinden daha akıllı, daha bilgili, daha ileri görüşlü, daha iyi niyetli, daha cesur olduğu gerçeğini kabul ederek, siyasal yaşamlarında
beyaz bir sayfa açmalıdırlar.

31 Mart yerel seçim sonuçları, Türkiye Cumhuriyeti’nin ilk ve
kurucu partisi olmasına karşın yarım yüzyıldır muhalefete vidalanmış, yerinde sayan CHP’yi birinci parti ve yeni genel başkanı Özgür Özel’i daha ilk seçim hamlesinde, iktidara yürüyen siyasal lider yaptı.

Aynı sonuçlar, 22 yıldır iktidar olan AKP’yi ikinci sıraya düşürmekle kalmadı.
Seçim kampanyasına AKP başkanı sıfatıyla aktif olarak katılan Cumhurbaşkanı
Recep Tayyip Erdoğan’ı da beklemediği bir yenilgiye uğrattı.

O gün bugündür, Türkiye’nin siyasal tablosu ters asılı: İktidarda azınlığa düşmüş AKP, muhalefette çoğunluğa ulaşmış CHP var.

DEMOKRASİ YUMUŞAMAZ, NORMALLEŞİR

Sayın Erdoğan da tersliğin farkında ve halkı kutuplaştırdığı süreçte ne zaman dara düşse gösterdiği havucu yine uzattı, “yumuşama” önerdi. Artık ne kendisi ne de AKP çoğunluğu temsil etmediği için, muhalefete bazı konularda taviz vererek ve karşılığında “hayati” tavizler alarak iktidarını sürdürmek istiyor.

CHP lideri Özgür Özel’in, cumhurbaşkanının “yumuşama” politikasını “normalleşme” diye düzelterek geri çevirmemesi, Erdoğan’la görüşmeye başlaması demokratik anlamda gerekli ve olumludur.

ARAÇ YUMUŞAMA, AMAÇ SERTLEŞME Mİ?

Demokrasi, iktidar ile muhalefet arasında “al gülüm, ver gülüm” tadında konuşarak, anlaşarak karşılıklı tavizlerle yürür.

Ancak soru, cumhurbaşkanının “yumuşama” sürecinden ne beklediği, hangi konuda anlaşmak istediği…

Eğer muhalefete uzattığı elin nihai amacı, cumhurbaşkanı ve AKP iktidarının çıkar ve amaçlarına uyacak yeni bir anayasa ise işte bu kabul edilemez.

• Sayın Özgür Özel ve Türkiye’nin birinci partisi CHP böyle bir oyuna gelmemeli,
  NAFİLE bir anayasa manipülasyonuna DAHA alet olmamalı!

ANAYASA ENFLASYONU

Bu topraklarda Memaliki Devleti Osmaniye diye başlayan ilk anayasa, tumturaklı adıyla Kanuni Esasi, 1876’da yapıldı. İki yıl sonra çöpe atıldı. Gerilediği için yıkılan Osmanlı’dan sonra çağdaşlık yolundaki Türkiye Cumhuriyeti’ne de anayasa dayanmadı.

Dünyada başka örneği var mıdır bilmiyorum, yüz yıla dört anayasa sığdırıldı: 1921’deki kısa kaldı, 1924’teki dar geldi, 1961’deki bol geldi, 1982’deki askeri cuntanın yansıması diye
tam 21 kez değiştirildi.

Ve bu değişikliklerden 12’si, AKP’nin yirmi iki yıllık iktidarında yapıldı. Sonuncu değişiklik, 2017’de Sayın Erdoğan’a bugünkü yetkileri veren başkanlık sistemi oldu.

KEYFİM İSTERSE DEVLETİ

Emir-komutayla yönettiği AKP iktidarının ve dahi devletin biricik muktediri Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın demokrasiyi amaç değil araç görüp istediği durakta indiğini artık biliyoruz;
22 yıldır yaşayarak gördük.

İyi ya da kötü, ortada bir Anayasa var. Devletin her makamı, ister beğensin ister beğenmesin, anayasaya uygunluğu denetleyen Anayasa Mahkemesi kararlarına uymakla yükümlü ve zorunludur.

Hukuk devleti dedikleri budur.

Oysa Cumhurbaşkanı Erdoğan, beğenmediği kararlara uymuyor. O uymayınca, hepsi zaten emrindeki hiçbir erk, yargı, hükümet, devlet kurumu da uymuyor. Anayasa Mahkemesi işlevini, Anayasa da işlerliğini yitiriyor.

Eğer “yumuşama politikası”nın temel direği yeni bir anayasa istemiyse…

ŞAHSIM ANAYASASI, YURTTAŞA İSKELE BABASI

Demek ki yine, yeniden muktedir ve iktidarın beğeneceği anayasa yapılacak, Anayasa Mahkemesi muktedir ve iktidarın beğeneceği kararlar alacak ve bunun da adı hukuk devleti falan olacak, öyle mi?

CHP yönetiminin dikkatini çekmek isterim   : 31 Mart’ta CHP’yi birinci parti yapan seçmenler, ekonomik iflası tetikleyen tek adam rejimine olduğu kadar; eğitimle cehalete, partizanca hırsızlığa, tarikatçı yozlaşmaya karşı da oy verdiler.

Türkiye’nin yeni çoğunluğu, kadük olacak bir başka anayasadan önce var olana uyan;
yok sayılan, delinen, çiğnenen tüm yasaların gereğini yapan bir iktidar ve
yandaşlıktan, yolsuzluktan temizlenmiş bağımsız bir yargı erki istiyor.

Sabırla seçimleri ve yeni iktidardan hukuk devletini yeniden kurmasını bekliyor.

AKP Genel Başkanı ve “Cumhurbaşkanı” Recep Tayyip Erdoğan, İsrail-Filistin anlaşmazlığı konusunda, dinci ve mezhepçi bir dış politika izleyerek, köktendinci “Müslüman Kardeşler” örgütü tarafından kurulan köktendinci terör örgütü Hamas’ı desteklemeye, laiklik ilkesini benimsemiş olan ve Yaser Arafat’ın kurduğu Filistin Kurtuluş Örgütü’ne karşı mesafeli davranmaya devam ediyor.

AKP ve Erdoğan bu nedenle, köktendinci İran yönetimi ve onun desteklediği Lübnan’daki köktendinci terör örgütü Hizbullah ile aynı cephede konumlanmış durumda.

Bunların bir sonucu olarak da Erdoğan ve AKP iktidarı, İsrail-Filistin anlaşmazlığında yapıcı ve uzlaştırıcı olmak yerine, İsrail’e meydan okuyarak, Türkiye’nin ulusal çıkarlarını da tehlikeye atmaktadır.

Erdoğan geçtiğimiz aylarda İsrail’i tehdit ederek, Karabağ’a ve Libya’ya “girdikleri” gibi çatışma bölgesine “girebileceklerini” söylemişti.

Aynı Erdoğan şimdi, İsrail’in Türkiye’nin topraklarında gözü olduğunu ve İsrail’in saldırganlık konusunda Türkiye’yi hedef aldığını iddia ederek, İsrail-Filistin ve İsrail-İran anlaşmazlığını iç politika malzemesi yapmaya çalışmaktadır.

Oysa İsrail devleti ve hükümeti bugüne kadar, Türkiye’nin topraklarını işgal etmek, Türkiye’ye savaş açmak, Türkiye’ye saldırmak doğrultusunda hiçbir açıklama yapmış veya bu doğrultuda herhangi bir eylemde bulunmuş değil. Aksine, bölgeye “girmekten” söz eden Erdoğan’ın kendisiydi.

İsrail’in Türkiye’yi işgal etmesi, jeo-stratejik gerçeklere, uluslararası ilişkilerin doğasına ve Türkiye ile İsrail arasındaki ilişkilerin tarihine tamamıyla aykırı olan fantastik ve saçma bir iddiadır.

• Erdoğan, Türkiye’deki ekonomik krizi, ekonomik ve sosyal adalet sorununu ve
  siyasi baskıları örtbas etmek amacıyla savaş çığırtkanlığı yapmakta ve
  yapay düşman icat etmektedir. 

Başta CHP olmak üzere, muhalefet partilerinin bu tuzağa düşmemeleri gerekmektedir.
***
İsrail-Filistin anlaşmazlığı konusunda söylenmesi gerekenler açıktır:

Batı Şeria, Doğu Kudüs, Golan Tepeleri ve Gazze bölgesi, İsrail işgali altındadır.
İsrail, işgal ettiği topraklardan çekilmelidir ve Filistin devletini tanımalıdır. 

Filistin’i temsil eden yönetim de, FKÖ ve El-Fetih yönetimidir, Hamas değildir!
Onlarca yıldır sivillere karşı şiddet eylemleri uygulayan ve binlerce insanın ölümüne neden olan Hamas, bir terör örgütüdür.

Bugün Gazze’de Filistinlilere yönelik yaşanan katliamların birinci derece sorumlusu
İsrail’deki Binyamin Netanyahu hükümeti olsa da, Hamas’ın 7 Ekim 2023 tarihinde yaklaşık 1200 İsrailli sivil vatandaşı katletmesi (öldürmesi), olayların bugünkü durumuna ulaşmasının
ana nedenlerinden bir tanesidir.

Hem Hamas, hem onu destekleyen Hizbullah ve İran yönetimi, hem de Netanyahu hükümeti, yaşananlardan sorumludur. Sorunun parçası olanlar sorunu çözemezler.
İsrail Netanyahu hükümetinden, Filistin de Hamas’tan kurtulmalıdır.

Filistin’in Hamas’tan kurtulması için Orta Doğu’nun, Lübnan’daki Hizbullah’tan ve İran’daki köktendinci teokratik yönetimden kurtulması gerekmektedir.

Yayılmacı ve saldırgan olmadığını iddia eden İran yönetimi yalan söylemektedir.
İran onlarca yıldır, Irak, Suriye, Lübnan ve Yemen’de kendisiyle ittifak halinde olan silahlı güçleri doğrudan desteklemektedir, başka ülkelerin iç işlerine doğrudan müdahale etmektedir.
***
İsrail’de mutlaka açıklığa kavuşturulması gereken bir konu, Hamas’ın 7 Ekim 2023 terör eylemini nasıl gerçekleştirebildiği, istihbarat teknolojisi konusunda dünyanın en gelişmiş olanaklarına sahip olan İsrail devletinin, bu saldırıyı neden önlemediği veya önleyemediğidir.

Netanyahu hükümeti ve üst düzey bürokratlar hakkında bu konuda geniş çaplı bir soruşturma açılmalı, hukuksal süreç başlatılmalı, Netanyahu hükümeti, Gazze’de gerçekleştirdiği katliamlarla birlikte, bu konuda da yargılanmalıdır.

Bununla birlikte, ABD destekli Suudi Arabistan’ın ve Katar’ın, Hamas’ın 7 Ekim 2023 terör eylemini gerçekleştirmesine yol açan ortamın altyapısını nasıl hazırladıkları da araştırılmalıdır.