ŞİİR KÖŞESİ…

KARANLIĞA IŞIK KÖY ENSTİTÜLÜ

 

Kökleri derinde bir ulu çınar
Ülkesine aşık köy Enstitülü
Ona da uygarlık ışığı sunar
Eğitime beşik Köy Enstitülü

Kerpiç odalarda, çamur tarlada
Yurtsever insanlar yetişti burada
Yalan mıdır eserleri ortada
Ülkesine aşık Köy Enstitülü

Bilimsel öğretiyi temel aldılar 
Eğitimde nice anıt kaldılar 
Işık yellerini yurda saldılar
Geleceğe ışık Köy Enstitülü

Kahır ve çileye hepsi alışık
Yirmi bir noktada yirmi bir ışık 
Hepsi ülkesine sevdalı aşık 
Bir sönmeyen ışık Köy Enstitülü

Kepir’den, Cılavuz yanan meşale
Bir ileri adım, bir güçlü kale 
Yıkmak için ağa, patron el ele
Karanlığa ışık Köy Enstitülü

Yok dünyada bu eserin benzeri
Nasıl doldurulur bu gücün yeri
Hepsi birer bilge eğitim eri
Uygarlığa ışık Köy Enstitülü

Işıkları kalır, yıldızlar kayar
Fakir’i Osmanoğlu dahası var
Onlar için vatan bir kutsal diyar
Sonsuzluğa ışık Köy Enstitülü

Hepsi birer bilge işte Enver’i
Daha onlarcası, eğitim eri
Kaftancıoğlu’nun dolar mı yeri
Bir umut, bir coşku Köy Enstitülü

Tonguç Baba bu iş için terledi
Dadaloğlu ozan ruhla gürledi
Ne köşkleri vardı, ne de serveti 
Ülkemize ışık Köy Enstitülü

Taş ile toprakla, ilme ulaştı
Softası, yobazı bu işe şaştı
Yücel ile Tonguç bulunmaz baştı
Karanlığa ışık Köy Enstitülü

Aydınlı onlardan alır ilhamı
O büyük coşkuyla dağıtır gamı
Sönmeyen meşale ışıt dünyamı
Karanlığa ışık Köy Enstitülü