Bekir COŞKUN

ODTÜ İmam Hatip Olsun…

 

Bu çocuklar bir tuhaf…
Kepçe gibi kulakları var…
Saçlardan Hüseyin Çelik’e üç tane peruk çıkar…
Gözleri fır fır dönüyor…

Yürürken aniden amuda kalktı o gün…
O elleri üzerinde, gidiyoruz…
Ne yapacaksın, dönüp ayaklarına söyledim:

• “ODTÜ’yü imam hatip yapsalar…”

Yanıt aşağıdan geldi:

• “Atatürk’ün askerleriyiz…”

Parmakları rotatif gibi, telefonun üzerinde…
Yanlarında yalan söylemeye gelmiyor…
Masanın altından anında doğrusunu bulup “Öyle değil işte” diyorlar…
Bu nedenle babalar, amcalar, enişteler evlerde sus pus…

Yanlarında “Üç yüz kiloluk gürzü düşmana kaldırdı” falan demeyin,
insan bedeninin azami kaldırma gücünü anında buluyorlar…

Ayaklar bizim kafanın hizasında gidiyoruz…
Kulağında volkmen, ayaklar başladı ritim vurmaya havada…

“Hafız Burhan mı?..”
“Will.i.am… Bang Bang…”
Ne bilelim biz…

İnsanın, toprağa üfleyince yaratıldığına inanmıyorlar mesela…

– Okunmuş pirinç tanesinin imtihanda midede zikrettiğine…

Ya da türbe taşına gidip diploma istenmesine de akılları ermiyor…

Ama ağacın kutsallığına inanıyorlar…
Kıyamıyorlar ağaca…
Canı yanmasın, gövdesi devrilmesin, damarları toprağı kucaklasın,
yüz yıllar boyunca yaşasın, yaprakları olsun, çiçek açsın istiyorlar…
Ve ağaçlarına sarılıyorlar…

İşte…
ODTÜ’de olanlar bu…
Oraya kızıyorlar…
Ele geçiremedikleri, istila edemedikleri, imam mekteplerine dönüştüremedikleri için canları sıkkın…
Ormanından, ağaçlarından başlayarak saldırıyorlar…
Geceleri dinleyin:
Bombalar… Gaz bulutları… Çığlıklar…

ODTÜ direniyor…