Prof. Dr. Ali D. Ulusoy
-@t24.com.tr  10 Ocak 2024,
Yargının yeni rolü; rejim, pardon, iktidar bekçiliği mi? (t24.com.tr)

Yargının yeni rolü; rejim, pardon, iktidar bekçiliği mi?

Ülkenin “askerden brifing alan yargı”yı bile mumla arayacağı kimin aklına gelirdi!
Yargıtay 3. Ceza Dairesinin 5 üyesinin son Can Atalay kararında Anayasa’yı açıkça ihlal edip, AYM kararını tanımadığını ve yok farz ettiğini açıklaması üzerine, iktidar ortağı AKP ve MHP’nin genel başkanlarının buna açık destek vermesi durumu iyice netleştirdi.

Yüksek yargıda şu anda çoğunluğu oluşturan ve mevcut iktidara destek veren kesimlerin sanırım ülkemizdeki yargı erkine biçtikleri yeni rol, kararlarıyla iktidara siyasi destek vermek.

Yani siyasi iktidarın iktidarını korumaya devam etmesine yardımcı olmaya çalışmak.

Ya da iktidara karşı oluşabilecek etkili bir siyasi muhalefete engeller koymak.

Yargıtay’ın ilgili dairesi bunu son kararında –biraz da acemice– anayasal rejimi koruma kisvesi altında yapmaya çalışmış.

Yani şunu demeye uğraşmış:

• “Ben AYM kararını tanımıyorum, ama sorun bakalım niye tanımıyorum?
  AYM, ülkenin bölünmez bütünlüğünün ve anayasal rejimin bekçisi olan Anayasa m.14’ü
  ihlal ettiği için, bu anayasal rejimi koruma misyonu adına AYM kararını tanımıyorum.
  Yoksa ülkenin rejimi çöker!
  AYM, Anayasa m.14’ü ve dolayısıyla anayasal rejimi koruyamadığı için iş başa düştü
  ve rejimi mecburen biz korumak zorunda kaldık!”

Yargıtay dairesinin ilgili son karar gerekçesinden benim anladığım bu ve eğer ileride olursa ve biz de görürsek, bu kararı veren Yargıtay üyeleri görevi kötüye kullanma suçundan yargılandıklarında, eminim bu mahiyette bir savunma yapacaklardır.

Brifingine giden yargıdan daha geri durum
Yargıtay dairesinin bu yaklaşımı, ister istemez akla meşhur 28 Şubat döneminde askerlerin brifingine giden yüksek yargıyı hatırlatıyor.

O dönemde üniversitelerde başörtüsünün (AS: Türbanın!) serbest olmasından ülkenin laik rejiminin tehlikeye girdiği sonucunu çıkaran askeri bürokrasinin organize ettiği (düzenlediği) brifinglere yüksek yargının çoğunluğu katılmıştı.

“Yargıç brifinge gitmez, talimat almaz!” diyerek bu brifinglere katılmayı açıkça reddeden yargıç sayısı bir elin parmaklarını bile geçmemişti.

Sonrasında da anayasal laik rejimi korumak adına (AS: için), başörtüsü (AS: Türban!) yasakları, Refah ve Fazilet’in kapatılması ve AKP’li cumhurbaşkanı seçtirmemek adına (AS: için) verilen meşhur “367 Kararı” gibi evrensel hukuk devletine ve insan haklarına aykırı yargı kararları verilmişti. (AS: ????)

Böylece yargı erki, anayasal rejimi korumak adına (AS: için) hukuk devleti ve insan haklarını ihlal etmekten çekinmemişti. (AS: ????)

İşin ilginç hatta komik yanı, şimdiki iktidarın, Fethullahçılar‘ın ve ayrıca “yetmez ama evet“çi ütopik solcuların da desteğiyle geçirdiği 2010’daki Anayasa değişikliği ile yargının yapısını tümüyle dönüştürmesinin ana gerekçesi de, ülkeyi “brifing alan yargıdan” kurtarıp yargının bağımsızlığını ve yansızlığını sağlamak idi!

Gelinen noktada ise işin vahim (ürkünç) yanı, önceki brifing alan yargıdan bile daha geriye düşülmüş olması.

Yani ülkenin “askerden brifing alan yargı”yı bile mumla arayacağı kimin aklına gelirdi!

Tabii ki o dönemde yapılanlar da hukuk devleti ve insan hakları açısından doğru değildi.

Ama en azından yargının o dönemdeki motivasyonu, mevcut siyasal iktidarı korumacılık değil, anayasal rejimin en önemli sacayaklarından olan laikliği korumaktı.

Gerçi aslında laiklik öyle abartıldığı gibi tehlikede filan değildi. (AS: ???!!!) Reşit ve ergin üniversite öğrencilerine başörtüsü (AS: Türban!) serbest olunca tabii ki laiklik filan elden gitmez. (AS: Bu günlere nasıl geldik??)

Yani gerekçeleri abartılı ve hatalı idi. (AS: Bu günlere adım adım sürüklenmedik mi??)

Ama en azından, laik rejimi gerçekten tehlikede gören yüksek yargının verdiği bir anayasal rejimi koruma misyonu söz konusuydu.

Şimdiki durumda ise gerçekte anayasal rejim sorunu filan bile yok.

Gezi Parkı gösterileri gibi, siyasal iktidarın politikalarını beğenmedikleri için tümüyle anayasal hak ve özgürlüklerini kullanan yüzbinlerce kişinin barışçıl protesto gösterilerini düzenlemek suç da değil, teröre destek de değil.

On binlerce ve yüz binlerce kişinin katıldığı bir barışçıl gösteride küçük kimi marjinal kesimlerin şiddet eylemleri yapması gösterinin tümünü illegal duruma getirmez. Bu husus hukuken çok açık ve net. Çok sayıda AİHM ve Batı ülkeleri yüksek mahkeme içtihadı ile sabit.

Yargının görevi siyasi muhalefeti bastırmak mı?

Demeye çalıştığım şey şu:

Son krize sebep olan davanın konusu öyle anayasal rejim sorunu filan değil.

Ortada anayasal rejim sorunuyla bağlantı kurulabilecek ülke bütünlüğünü tehdit eden bir durum veya terörist bir organizasyon filan yok.

Sadece mevcut siyasi iktidarın ülke çapında yoğun biçimde protesto edildiği protestoların organize edilmesi var.

Bu da aslında suç olmadığı gibi, anayasal rejim sorunuyla da ilgisi yok.

O halde sorun, olsa olsa, mevcut siyasi iktidarı siyasi yönden rahatsız eden bir olaya vesile olmaktan ibaret.

Böyle bir sorun ise Yargı erkinin üzerine vazife alacağı bir konu değil.

O halde Yargıtay’ın ilgili Dairesi gibi yüksek yargının çoğunluğu, durumdan vazife çıkarıp, neden bu olayda hukuku bu kadar zorlamak hatta yok saymak pahasına müdahil oldu?

• Neden yüksek yargı kendisine böyle bir siyasi iktidar destekçiliği ve korumacılığı
  misyonu biçti?

Yani konu, “askeri brifinge giden yargı” gibi anayasal rejim sorunu olsaydı, yine hatalı olurdu ama bir ölçüde anlaşılabilirdi.

Şimdiki yargının siyasi iktidar destekçiliği tavrının motivasyonunu da anlamak güç.

Kamuoyuna yansıdığı üzere, rezidanslarda avantajlı daire sahibi olma gibi “havuç”ların bu seviyelere gelmiş yargıçlar için motivasyon sebebi olacağını sanmam.
Daire başkanlığı, HSK üyelikleri gibi vaatler de bir yere kadar.

Aklıma tek gelen, bu yargıçların, bu tür kararlar vererek mevcut iktidara destekle
“memleketi kurtardıklarına” ideolojik bir beyin yıkama ile ikna edilmiş olmaları.

28 Şubat’taki gibi bunlara da “ikna odaları” kurulduysa bilemem!

Yalnızca “ülkeye yazık oluyor” diyebilirim.

Bir de, ileride olur da siyasi iktidar değişirse, ne durumlara düşeceklerini merak ediyorum.

Rıza Türmen
-@t24.com.tr Hukuksuzluğun sınırları (t24.com.tr)
08 Ocak 2024

Öyle anlaşılıyor ki Yargıtay, Gezi olaylarına ilişkin kendi önyargılarından farklı hiçbir mahkeme kararını tanımamakta kararlı. İster AİHM kararı olsun ister AYM kararı

• Bu yazıyı yazmak bana utanç veriyor.

Hukuksuzlukta geldiğimiz nokta utanç, üzüntü duygusu uyandırıyor.
Ama aynı zamanda ürkütüyor.
Böylesine bir hukuksuzluğun hüküm sürdüğü bir ülkede her şey olabilir.

• Hukuksuzluk tek adam rejimi ile birleşince, bu rejimde hukukun tek adamın kararları olduğu gerçeği daha açık bir biçimde ortaya çıkıyor.

İçinde bulunduğumuz kriz, siyasal iktidarın Türkiye’yi demokrasizleştirme yolunda attığı önemli bir adım, bu sürecin yeni bir aşaması. Kriz iktidar tarafından iki yüksek mahkeme arasındaki yetki anlaşmazlığı olarak nitelendiriliyor. Oysa ortada bir yetki anlaşmazlığı yok.

İki Yüksek Mahkeme’nin yetkileri konusunda Anayasa çok açık.

Sorun, yetkisi olmadığı halde İstanbul 13. Ağır Ceza Mahkemesi’nin Anayasa Mahkemesi (AYM) kararını uygulamak yerine Yargıtay’a göndermesi, Yargıtay’ın da yetkisi olmadığı halde,
AYM kararını uygulamayacağını belirten iki karar almasından kaynaklanıyor.

Anayasa’nın 153. maddesi son derece açık.

Bu maddeye göre,

• AYM kararları yasama, yürütme, yargı organları bakımından bağlayıcı.
  Uygulanmaları zorunlu. Bu hüküm AYM’nin bütün kararları için geçerli.

Yargıtay’ın Anayasa’nın bu hükmüne karşın AYM kararlarını uygulamamakta ısrar ederken iki argüman ileri sürüyor. Bunlardan birincisi Yargıtay, “153. madde kapsamında uygulanması gereken bir karar bulunmamaktadır.” diyor. Gerekçe olarak AYM’nin yetki sınırlarını aştığını ileri sürüyor. Böylelikle AYM’nin yetki sınırları Yargıtay 3. Ceza Dairesi tarafından çiziliyor! Oysa, Anayasa 158. madde gereğince, AYM ile diğer mahkemeler arasındaki görev uyuşmazlıklarında AYM kararı esas alınır. Ayrıca, Anayasa’yı yorumlama yetkisi sadece AYM’ye ait.

İkinci argüman, Anayasa madde 154… Buna göre “Yargıtay adliye mahkemelerince verilen ve kanunun başka bir adli yargı merciine bırakmadığı karar ve hükümlerin son inceleme merciidir.” Buradan da anlaşılacağı gibi Yargıtay, “adliye mahkemelerince” verilen kararların son inceleme mercii. AYM bir adli yargı mahkemesi değil. Ayrıca, AYM’nin ihlal kararından sonra yapılacak yeniden yargılamalarda Yargıtay’ın doğrudan görevli olduğunu gösteren bir yasa hükmü yok.

• Bu nedenlerle Yargıtay’ın AYM kararlarını inceleme yetkisi bulunmamakta.

TİP Milletvekili Can Atalay

AYM’nin incelemesiyle Yargıtay’ın incelemesi de farklı alanlara ilişkin. Avrupa Konseyi’ne üye 46 devletten büyük bir çoğunluğunda Anayasa Mahkemeleri’ne bireysel başvuru hakkı tanınmıştır.

Bireysel başvuru hakkı Yargıtay’ın ileri sürdüğünün tersine, yargılamaya müdahale etmez. Yargılamanın hukuka uygunluğunu incelemez.

AYM, yargı kararının Anayasa’da ve Avrupa İnsan Hakları Sözleşmesi’nde öngörülen
temel hak ve özgürlükleri ihlal edip etmediğine bakar.

Dolayısıyla Yargıtay ve AYM’nin görev ve yetkileri farklıdır.

İkisi arasında hiyerarşik bir ilişki mevcut değildir.

Yargıtay’ın hukuka uygun gördüğü ve onadığı bir kararla ilgili olarak, AYM bir temel hak ve özgürlüğün ihlal edildiği sonucuna varabilir.

İki yüksek mahkemenin kararlarının bazan uyum içinde olmaması,
AYM’nin kararlarının uygulanmamasının gerekçesi olamaz.

Aynı sorun AİHM’in kararları için de geçerli. Osman Kavala ile ilgili Gezi davasında, AİHM suç delili olarak ileri sürülen olguların suç işlendiği konusunda makul bir şüphe dahi yaratamayacağı, bu nedenle Gezi ile ilgili verilecek bütün mahkûmiyet kararlarının hükümsüz olduğu ve Kavala’nın derhal tahliye edilmesi gerektiği sonucuna varmıştı. Yargıtay AİHM’in bu kararını uygulamayarak Kavala’nın cezasını onadı.

Öyle anlaşılıyor ki Yargıtay, Gezi olaylarına ilişkin kendi önyargılarından farklı hiçbir mahkeme kararını tanımamakta kararlı. İster AİHM kararı olsun ister AYM kararı.

Yargıtay 3. Ceza Dairesi’nin bireysel başvuru hakkına ilişkin değerlendirmeleri çok eleştirilebilir nitelikte. AYM kararlarının bağlayıcılığı konusunda Yargıtay 3. Ceza Dairesi kararında (s. 32) şu ifadeleri kullanmakta:

“… ihlali gidermekle yükümlü olan derece veya temyiz mahkemesi, somut olayın özelliklerine göre kural olarak takdir hakkını haiz olduğundan, yeniden yargılama sonucunda ilk kararın aynısını veya benzerini verebileceği gibi ilk kararın aksine de hüküm kurabilir.”

Ya da şöyle demekte (s.32) :

“AYM’nin … Anayasamız’ın 138/2 maddesine aykırı olacak şekilde ilk derece mahkemesine yol göstermenin çok ötesinde, ‘ yeniden yargılama yapıp durma kararı ver ve ilgili hükümlüyü tahliye et’ şeklinde adeta emir ve talimat verircesine karar verdiği husus da dikkat çekici bulunmuştur.”

Buna benzer görüşler AİHM kararlarının uygulamama gerekçesi olarak da ileri sürüldü.

Bu görüşlerde birkaç hususun düzeltilmesi gerekir.

a. AYM kararları, tıpkı AİHM kararları gibi bağlayıcıdır.
Uygulanmaları zorunludur.
Anayasa Madde 153 bu konuda hiçbir yoruma yer bırakmayacak kadar açıktır.

b. AYM kararını uygulayacak olan derece mahkemesinin takdir yetkisi kararın uygulanıp uygulanmamasına değil, yöntemine ilişkindir. Ancak özgürlükten yoksun bırakılmalarla ilgili ihlallerde, kararı tek uygulama yolu kişinin tahliyesi olduğundan, takdir yetkisine yer yoktur.

c. Kararın uygulanmasının anlamı, yalnızca ihlale son vermek yani Can Atalay’ın tahliyesine karar vermek değildir. Bunun yanında ihlalden önceki halin iadesi gerekir.
Yani atılan suçun silinmesi gerekir.
Bu ise bir mahkeme kararına ihtiyaç gösterir.
AYM kararı derece mahkemesine bu amaçla gönderilmekte.
Zaten 6216 sayılı yasa da bunu öngörmekte.

d. AYM kararındaki ifadelerin amacı derece mahkemelerine talimat vermek değil, kararı uygulamak için ne yapılması gerektiğini belirterek derece mahkemesine yardım etmektir. AİHM de kararlarında aynı yolu izlemektedir.

Yargı kararlarının uygulanmamasının sonuçlarını AYM 21/12/2023 tarihli son kararında son derece iyi açıklamış. Yalnız bu ilkelerin, AİHM kararlarının AYM tarafından uygulanması bakımından da geçerli olduğu unutulmamalı.

AYM’ye bireysel başvuru hakkının iki işlevi var:

a. Her bireyin temel hak ve özgürlüklerinin korunması.

b. Anayasal düzenin korunması.

Ancak AYM kararlarının uygulanmaması bu iki işlevin de gerçekleşmesini önlemekte, bireysel başvuru hakkının kağıt üzerinde kalmasına yol açmakta.

• Mahkeme kararlarının uygulanması hukuk devletinin dayandığı en önemli ögelerden.

Uygulanmayan yargı kararlarının hiçbir anlamı kalmaz.

• Yargı kararlarının uygulanmadığı bir sistemde hukukun da hukuk devletinin de
  anlamı kalmaz. “Hukukilik” ilkesinin yerini “keyfilik ilkesi” alır.

Kararların uygulanmaması, mahkemeye erişim hakkını da anlamsızlaştırır.

Kararların uygulanması aynı zamanda adil yargılanma hakkının da bir parçasıdır.

Dolayısıyla kararların uygulanmaması, adil yargılanma hakkının da ihlaline yol açar.

Ayrıca, kararın uygulanmaması ihlalin devamına yol açar. Hukuka aykırı bir fiili durum yaratır.

AYM’nin kararlarının uygulanmaması, AİHM bakımından da sorun doğuracaktır.

Anayasa Mahkemesi kararının ilk derece mahkemesi tarafından uygulanmadığı başka bir dava olan Şahin Alpay davasında AİHM şöyle der:

• “Başka bir mahkemenin AYM’nin bireysel başvurularla ilgili kesin ve bağlayıcı karar alma yetkisini sorgulaması hukuk devleti ve hukuk güvencesi ilkeleriyle bağdaşmaz.
• Bu ilkeler keyfiliğe karşı koruma sağlanmasının köşe taşlarıdır.
• AYM kararlarından sonra başvurunun tutukluluk halinin devam etmesi,
  AYM’ye bireysel başvuru yolunun etkililiği hakkında ciddi kuşkular doğurmaktadır.”

AYM kararlarının ilk kez Yargıtay’ın bir kararıyla uygulanmaması, AİHM nezdinde AYM’nin artık etkili bir iç hukuk yolu olarak görülmeyerek devreden çıkarılmasına yol açabilecektir.

Yargıtay 3. Ceza Dairesi’nin kararıyla sorun Can Atalay ya da milletvekillerinin dokunulmazlıkları sorunu olmaktan çıkmış, bireysel başvuru hakkının etkililiği sorununa dönüşmüştür.

Artık Türkiye’de yaşayan insanların temel hak ve özgürlüklerinin ihlali durumunda, ihlale son vermek ve uğranılan zararı gidermek amacıyla başvurulabilecekleri etkili bir yargı yolu yoktur.

• Derece mahkemesinin ve Yargıtay’ın AYM kararlarını uygulamayı reddetmesi,
  85 milyon insanı devletin hak ihlalleri karşısında korumasız bırakmıştır.

Yargıtay 3. Ceza Dairesi’nin AYM kararlarını tanımamasının en vahim sonucu budur.

AYM kararının uygulanmamasının başka bir sonucu, BM İnsan Hakları Evrensel Bildirisi’nde bulabiliriz. Bildiri’nin giriş bölümünde şöyle denmekte:

• “İnsanların tahakküm ve baskıya karşı son çare olarak isyana başvurmamaları için,
  insan haklarının hukuk devletin tarafından korunmasının önemli olduğunu.”

Yani insan hakları, hukuk devleti tarafından korunmadığı takdirde, insanların tahakküm ve baskıya karşı ayaklanmaları meşrudur. Bu direniş haklı bir direniştir.

Çünkü hukuk devletinin ortadan kalkmasıyla bireylerin temel hak ve özgürlükleri hukuk güvencesinden yoksun kalmıştır.

Egemenin keyfi kararlarıyla her muhalifin kapısı sabaha karşı polis tarafından çalınabilir.

Buna karşı sessiz kalmak, baskıyı, tahakkümü kabul etmek demektir.

Baskıya, tahakküme, keyfiliğe karşı itiraz yükseltmek ise ahlaki bir yükümlülüktür.

Hukuksuzluğa karşı ses çıkarılmaması durumunda hukuksuzluk sınırsız olur.
Nerede başlayıp nerede bittiği egemenin iradesine kalır.

Hukuksuzluğa karşı itiraz bir toplumsal muhalefete dönüşürse, o zaman hiç olmazsa hukuksuzluğun sınırları belirginleşir, öngörülebilir hale gelir.

Milli Merkez Basın Açıklaması :
Bu Meclis Yeni Anayasa Yapamaz!

Değerli Dostlarımız,

AKP iktidara geldiğinden beri geçen 21 yılda sürekli olarak “yeni anayasa” yapılmasından söz etti. Son dönemde TİP Hatay Milletvekili Can Atalay hakkındaki mahkumiyet kararı üzerine AYM’nin iki kez vermiş olduğu “hak ihlâli” kararının uygulanmaması ve Yargıtay’ın AYM aleyhine sergilediği tavır paralelinde iktidar temsilcileri “yeni sivil anayasa” istemlerini yeniden ısıtmaya başlamışlardır.

Konu hakkında Milli Merkez‘in görüşlerini içeren Basın Açıklamasını bilgilerinize sunarım.

Saygılarımla,

Haluk DURAL
Milli Merkez Genel Sekreteri
***

MİLLİ MERKEZ BASIN AÇIKLAMASI :
BU MECLİS YENİ ANAYASA YAPAMAZ!

https://www.academia.edu/113162599/_01_09_Bu_Meclis_Yeni_Anayasa_Yapamaz_SON?fbclid=IwAR3l1ibO1eChKFMuRSusioPSve2gK-JVLWg47oTQMXXmkGDmHwgzkz9jyD0 
9 Ocak 2024

Geçtiğimiz 14 Mayıs 2023 günü yapılan Milletvekili Genel Seçimlerinde Türkiye İşçi Partisi Hatay Milletvekili seçilen tutuklu Can Atalay’ın tutukluluk durumunun kaldırılması için Anayasa Mahkemesinin verdiği “hak ihlâli” kararına uymayan İstanbul 13. Ağır Ceza Mahkemesinin dosyayı Yargıtay’a göndermesi ve 3. Ceza Dairesinin hak ihlâli kararı veren AYM hakimleri hakkında suç duyurusunda bulunması üzerine ortaya çıkan yargıdaki kargaşayı fırsat bilen AKP iktidarı, yıllardır sürdürdüğü “yeni sivil anayasa” yapılması gerektiği istemini kamuoyunda yeniden tartışmaya açmıştır.

Geçmişte benzer durumlarda AYM kararları uygulanarak, tutuklu iken serbest bırakılarak Meclis’te yemin edip milletvekilliği yapmış örnekler ortadayken, Anayasanın 153. maddesinin “Anayasa Mahkemesinin kararları kesindir.” ve

• “Anayasa Mahkemesi kararları Resmî Gazetede hemen yayımlanır ve yasama, yürütme ve yargı organlarını, idare makamlarını, gerçek ve tüzelkişileri bağlar.”

hükümlerine, ayrıca Anayasanın 158. maddesinin “Diğer mahkemelerle, Anayasa Mahkemesi arasındaki görev uyuşmazlıklarında, Anayasa Mahkemesinin kararı esas alınır.”  kesin hükmüne rağmen yargıda yaratılan kargaşanın halen devam ettirilmesi, kamuoyunun “yeni sivil anayasa” fikrine alıştırılması amaçlıdır.

Yürürlükteki Anayasaya göre yapılan meşru seçimlerle seçilen milletvekillerinin oluşturduğu TBMM “yeni anayasa” yapamaz !

Çünkü:

Milletvekilleri göreve başlarken Anayasanın 81. maddesine göre ettikleri yemini

• “Anayasaya sadakattan ayrılmayacağıma; büyük Türk milleti önünde namusum ve şerefim üzerine andiçerim.” diyerek bitirirler.

Yeni anayasa yapmak, ettikleri yemini çiğnemek, kendi meşru milletvekilliklerini ortadan kaldırmak olup, Türk Ceza Yasasının 309. maddesinde tanımlanan

• “Türkiye Cumhuriyeti Anayasasının öngördüğü düzeni ortadan kaldırmaya veya bu düzen yerine başka bir düzen getirmeye veya bu düzenin fiilen uygulanmasını önlemeye teşebbüs edenler ağırlaştırılmış müebbet hapis cezası ile cezalandırılırlar.”
  hükmüne göre suç oluşturur.

Anayasanın 87. maddesinde tanımlanan Türkiye Büyük Millet Meclisinin görev ve yetkileri arasında “anayasa yapmak” yoktur.

Ayrıca, Anayasanın 6 ncı maddesinde ifade edildiği gibi;

• Egemenlik, kayıtsız şartsız Milletindir.

Türk Milleti, egemenliğini, Anayasanın koyduğu esaslara göre, yetkili organları eliyle kullanır.

Egemenliğin kullanılması, hiçbir surette hiçbir kişiye, zümreye veya sınıfa bırakılamaz. Hiçbir kimse veya organ kaynağını Anayasadan almayan bir Devlet yetkisi kullanamaz.

Bu nedenle, yürürlükteki anayasaya göre seçilmiş bir organ olan Meclis, kaynağını Anayasadan almadığı için bir Devlet yetkisi kullanarak “yeni sivil anayasa” yapamaz.

Yirmi bir yıldır iktidarda olan AKP ve ona destek olan Cumhur İttifakı partileri neden “yeni sivil anayasa” yapmak ısrarını sürdürmektedirler?

Anayasada yapılmak istenenler hakkında basına yansıtılan görüşlerin bir kısmı;

– Başlangıç bölümünden Türk Milleti ibaresinin çıkartılması,

– 2 nci maddeden “Atatürk milliyetçiliğine bağlı” ibaresi ve Anayasanın tümünden Atatürk isminin çıkartılması,

– 24 üncü madde son fıkrasındaki dinî duyguları sömürmenin suç olmaktan çıkartılması için son fıkrası Anayasadan çıkartılacaktır.

– 41 inci maddedeki ailenin korunması ile ilgili değişiklik yapılması,

– 42 inci maddedeki “Türkçeden başka hiçbir dil, eğitim ve öğretim kurumlarında Türk vatandaşlarına ana dilleri olarak okutulamaz ve öğretilemez.” hükmünün kaldırılması,

– 66ncı maddedeki Türk vatandaşlığı tanımını değiştirilmesi,

– Anayasa Mahkemesinin yetkilerinin kısıtlanması,

– 174üncü maddedeki “İnkılâp kanunlarının korunması” maddesinin kaldırılması,

şeklinde olmakla beraber, -ki hepsinde doğruluk payı vardır- bütün bu istemlerin dışında konuşulmayan, hatta muhalefet partileri tarafından bile hiç gündeme getirilmeyen iki temel neden vardır:

1- Ortada dolaşan, Cumhurbaşkanı seçiminde 50+1’den vazgeçilerek, cumhurbaşkanı yine referandumla ama 40+1 ile veya Mecliste çoğunlukla seçilmelidir görüşü, “yapılacak ilk genel ve cumhurbaşkanlığı seçimine kadar AKP’nin oylarının düşeceği gerçeği karşısında R. Tayyip Erdoğan’ın tekrar cumhurbaşkanı olmasının yolunu açmayı amaçlamaktadır” şeklinde yorumlanmaktadır.

Saklanan gerçek ise; şimdiki sistemle seçilecek bir başka kişinin, mevcut yetkilerini kullanarak, tek adam rejiminde bilerek zayıflatılıp, tahrip edilmiş olan adalet mekanizması, Türk Ordusunun yapısı, dışişleri, maliye ve milli eğitim gibi temel devlet kurumlarının yeniden milli çıkarlar doğrultusunda yapılandırılarak, dış ve iç tehditlere karşı devletin direncinin artması ihtimalinin önlenmesidir.

2-   Mesut Yılmaz’ın Dışişleri Bakanı olduğu 2 nci Özal Hükümeti döneminde Türkiye, Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı’nı 1988 yılında imzalamış, Avrupa Yerel Yönetimler Özerklik Şartı, Özal’ın Cumhurbaşkanı olduğu 1991 yılında 3723 sayılı ve 12.04.1991 tarihli yasa ile TBMM tarafından onaylanmıştır (AS: hükümetçe onaylanma, TBMM’de yasa ile uygun bulunmuştur). Milleti tümüyle ayrıştırmaya yönelik bu yerelleşmeyi güçlendirip, millî devletin merkezî yapısını çözmeyi amaçlayan benzer hükümler içeren bu Sözleşme, anayasal dayanağı olmadığı için bugüne kadar yürürlüğe girmemiştir. Devletimizi kuran CHP ise maalesef, üniter (tekil) yapımızı parçalayacak olan bu Sözleşmenin tümünü onaylayacağını ilan etmiştir.

BM İkiz Yasaları da denen Siyasi ve Medeni Haklar Uluslararası Sözleşmesi ile Ekonomik, Sosyal ve Kültürel Haklar Uluslararası Sözleşmesi Anayasanın 90’ıncı maddesi uyarınca 4.06.2003 tarihinde 4867 ve 4868 sayılı yasalarla kabul edilip, yürürlüğe girmiştir. Bu iki Sözleşmenin birinci maddeleri aynıdır ve “halklara kendi kaderini tayin hakkı” tanımaktadır.

Bu üç Sözleşme yürürlüğe girdiklerinden beri uygulamaya sokulamamaktadır. Çünkü Anayasamızın 3 üncü maddesinin birinci fıkrası

• “Türkiye Devleti, ülkesi ve milletiyle bölünmez bir bütündür.” hükmüne göre;

–  Türkiye’de halklar yoktur Millet vardır, bu nedenle halklara kendi kaderlerini tayin hakkı verilmesi söz konusu değildir.

– Türkiye Devletinin ülkesi bölünemez bir bütündür, özerk bölgelere ayrılamaz.

– Türkiye Devleti tekil (üniter) bir devlettir, federasyonlara (AS: federal devletlere) bölünemez.

Anayasamızın değiştirilemez olan ilk üç maddesi, 4 üncü maddesi tarafından korunmaktadır:

MADDE 4- Anayasanın 1 inci maddesindeki Devletin şeklinin Cumhuriyet olduğu hakkındaki hüküm ile, 2 nci maddesindeki Cumhuriyetin nitelikleri ve 3 üncü maddesi hükümleri değiştirilemez ve değiştirilmesi teklif edilemez.

Ancak dikkat edilirse, 4 üncü madde kendisini korumamaktadır. Bu nedenle, yapılacak bir anayasa değişikliği ile 4 üncü madde iptal edilirse, korumasız kalacak ilk üç maddede istenen değişiklikler yapılabilecektir: (AS: 4. maddenin kaldırılması ilk 3 maddede dolaylı değiştirilme anlamına geleceğinden, 4. madde de ilk 3 madde gibi koruma altındadır.)

– Anayasanın 2 inci maddesinden lâiklik çıkartılacak, din devletine dönüşün yolu açılacaktır.

– Anayasanın 3 üncü maddesinin birinci fıkrası muhtemelen “Türkiye Devleti Türk ve Kürt halkları tarafından kurulmuş, resmî dilleri Türkçe ve Kürtçe olan federal bir devlettir.” şeklinde tanımlanarak, uygulamaya sokulacak Avrupa Yerel Yönetim Özerklik Şartı Sözleşmesi uyarınca Doğu ve Güneydoğu illerini kapsayacak şekilde ilan edilecek özerk bölgenin ardından, Kürt halkını temsil ettiğini iddia edecek bir siyasal parti tarafından Birleşmiş Milletlere Türkiye’den ayrılma talebiyle “kendi kaderini tayin hakkı” için BM gözetiminde bir referandum yapılması hakkında başvuru yapılabilecektir.

– Böylece, ABD’nin Büyük Ortadoğu Projesi-BOP çerçevesinde kurmayı düşlediği Özgür Kürdistan için Türkiye’den istedikleri toprakların kopartılmasının hukuksal yolu açılacaktır.
***

Milli Merkez olarak, Devletimizin Anayasal düzeninde köklü değişiklikler yaparak, devletimizin ülkesi ve milletiyle bölünmez bütünlüğünü yok edecek “yeni sivil anayasa” girişimine karşı cumhuriyet rejimimizin her koşulda korunmasının takipçisi olarak; muhalefet partileri, emek kuruluşları, demokratik kitle örgütleri ve en geniş halk kitleleri ile buluşma kararında olduğunu bir kez daha kamuoyunun bilgilerine saygılarımızla sunarız.

MİLLÎ MERKEZ YÖNETİM / YÜRÜTME KURULU

Laiklik Meclisi sözcüsü Umut KURUÇ :

• “LAİKLİK MECLİSİ, 3 MART’I LAİKLİK GÜNÜ OLARAK KUTLAMAYI KARAR ALTINA ALMIŞTIR”

https://ankahaber.net/haber/detay/umut_kuruc_laiklik_meclisi_3_marti_laiklik_gunu_olarak_kutlamayi_karar_altina_almistir_164978