Ben En Çok Şu Kaypaklıklara Güvenirim…

Alex’in heykelini diktiler…
Kovdular…
*

Yirmi yıl önce öldüğünde Özal’a dört yolun çatında öyle bir anıt mezar yaptılar ki “Memlekete yaptığı hizmetlere bakılırsa az bile” dedi çoğu…
Dün baktım; yine omuzlarda gidiyor…
Bir bandosu eksik rahmetlinin…
Adli tıbba…
Mezarında rahat yatırmadılar…
*

Yine dün Tansu Çiller…
İktidardayken belediye zabıta mangasını görünce asker sanıp “Merhaba asker” diye selamladığında, ona “Yüz yılın lideri” dediler…
O da inandı…
Dün savcılıkta bazı belgeleri görünce “İhanete uğramışız” diyordu…
Yeni anladı…
*

Erbakan…
Yetiştirdiği çırakları devletin tepesine geçip koltukları paylaşırken, üzüntüsünden ona tekerlekli sandalye düştü…
Suçlu tek O’ymuş gibi mahkûm ettiler…
Bir zincirle eve bağlamaları eksik kaldı…
*

Demirel…
“Beyefendi saçlarınız lüle lüle” diyen bile vardı…
Beyefendi kel…
“İmam hatiplerin % 80’ini ben açtım” dedi…
İlk iş evine haciz geldi…
Dört imzadan üçü imam hatipli…
*

İşte…
“Türkiye acaba bunlardan kurtulur mu?” diyenlere “Kurtulur” derken, ben en çok buna güvenirim:
Kaypaklığa…
*

Bu nedenle umudum var…
İyimserim…
*

Bir anda…
Hiç beklenmeyen biçimde…
Umulmadık zamanda…
Göz açıp kapatıncaya kadar…
Bakmışsınız bademi satmışlar…
*

Varlığını borçlu olduğu Atatürk’e bile sahip çıkmayıp, onu silmek isteyenleri başına taç yapan kimliktir bu…
Bu riyakârlık…
Bu ikiyüzlülük…
Bu döneklik oldukça…
Güvenin…
Ben en çok bu kaypaklığa güvenirim…