7. Uluslararası İŞ SAĞLIĞI ve GÜVENLİĞİ Konferansı ve Düşündürdükleri
5-7 Mayıs 2014 günlerinde planlanan İstanbul
VII. Uluslararası İŞ SAĞLIĞI ve GÜVENLİĞİ Konferansı sürüyor..
Yoğun ders programımız bu bilimsel etkinliğe katılmamıza olanak vermedi.
Ancak sunumları yakından izleyecek ve daha sonra okuyacağız..
İşçi Sağlığı – İş Güvenliği ve Meslek Hastalıkları,
HALK SAĞLIĞI uzmanlık alanımız içinde en çok emek verdiğimiz alt alandır.
İstanbul Tıp Fakültesi’nden mezun olduğumuz yıl (15 Haziran 1977) Keban’da
Etibank Simli Kurşun İşletmesinden de sorumlu SSK hekimi olarak görev aldığımız günden bu yana 37 yıldır bu alana emek veriyoruz.
Yaşayarak deneyimlediğimiz ve öğrendiğimiz çok yalın gerçeklerin başında
SENDİKAL ÖRGÜTLENMENİN YAŞAMSALLLIĞI geliyor..
Hatta şöyle savsözleştirmek (sloganlaştırmak) pek yerinde olacak :
- SENDİKA YOKSA İŞ SAĞLIĞI VE GÜVENLİĞİ DE YOK!
Oysa 4 Mayıs 2014 günlü AYDINLIK’ta “Nerede o eski işçiler o eski sendikacılar?” başlıklı makalesini okuduğumuz, yaşamını bu konulara adayan Sn. Engin Ünsal’ın da (PhD) belirttiği üzere, 1980’de üç milyon SSK’lı işçinin yarısı sendikalı iken, günümüzde bu oran 16+ milyon işçide %10’un da altındadır!
Bir milyonu bulmayan sendikalı işçinin yarısından çoğu kamu işyerlerinde örgütlüdür.
- Yabanıl kapitalizm ÖZELLEŞTİRME ile emek sendikacılığını avuç içinde kar gibi eritmektedir.
Bu 1 (bir!) milyon dolayındaki sendikalı işçinin ise ancak yarısı toplu sözleşme yapabilecek durumdadır. Kalanı küçük – bölük pörçük, dolayısıyla kurgu ile yetkisizleştirilmiş “sendikacık” ların üyesidirler. Emekçilerin %95’i, bırakın grevi, toplu sözleşme yapabilecek sendikal örgütten yoksundur!
12 Eylül 2010’da yapılan Anayasa referandumunda değiştirilen 26 maddeden biri de (“Sendika kurma hakkının kullanılmasında uygulanacak şekil, şart ve usuller kanunda gösterilir.” diyerek 51. madde ile), akıllara durgunluk verecek biçimde “ileri demokrasi – özgürlükleri genişletme” masalları ile pazarlanan 1’den çok sendikaya üyelik hakkıdır (!).. (Sendikalar ve Toplu İş Sözleşmesi Yasası md. 17).
Ülkemizde, hatırı sayılır oranda “aydıncık” da “yetmez ama evet” zeka fukaralığı bağlamında büyülenmiş (?!) ve eğitimsiz yığınları aldatmışlardır.
Sendikal örgütlenmeyi destekleyen çok sayıda AB metninin iç hukukumuza katılmasına karşın (örn. ESSENTIAL EC LAWS, 1989 AT Sosyal Şartı İşçilerin Temel Hakları,
12. md. ayrıca İHEB ve AİHS) gerçek durum ortadadır ve en temel insanlık haklarından olan örgütlenme konusunda Türkiye dibe vuran ülkelerdendir..
Memur sendikacılığı ise tam bir orta oyunudur.. Toplu sözleşme ve grev yapamayan bir örgüte “sendika” denilmesi ucubeliği, olsa olsa Dünyada “ileri demokrasi” sahibi tek ülke olan Türkiye’ye özgüdür.
Kayıtlı işçilerin yarıya yakını asgari ücretle çalış(tırıl)maktadır.
Taşeron işçisi (“Taşeron işçi” değil!) = postmodern köle sayısı, 2003’te çıkarılan
4857 sayılı İş Yasası‘ndan bu yana 2,5 milyona dayanmıştır.
Postmodern bir “moda” kasıp kavurmaktadır.
Özel sektörü geçelim, kamu kesimi ne yazık ki bu yakıcı süreçte başı çekiyor
25+ milyon kayıt içi istihdamın en az 1/3’ü kadar da kayıt dışı çalışan vardır.
Basın özgürlüğünde önceki gün açıklanan yüz kızartıcı veriler yetmezmiş gibi..
Ülkemiz Başbakan R.T. Erdoğan ve AKP yönetimiyle karanlıklara sürüklenmektedir.
İşçi Sağlığı ve İş Güvenliği verileri tam anlamıyla “stigmatik” tir (utanç verici!).
VII. Uluslararası İŞ SAĞLIĞI ve GÜVENLİĞİ Konferansı
tam da böylesi bir ortamda İstanbul’da düzenleniyor..
Dostlar alışverişte görün..
Ülkemizdeki yakıcı İş Sağlığı Güvenliği (İSG) sorunlarının temelinde yukarıda belirtilen engeller vardır.
Bunlar giderilmeden İSG alanında anlamlı iyileşme beklemek ham hayaldir.
Yine de tüm saflığımızla, VII. Uluslararası İŞ SAĞLIĞI ve GÜVENLİĞİ Konferansı‘na
başarı dileriz..
Sevgi ve saygıyla
6.5.2014, Ankara
Dr. Ahmet SALTIK
www.ahmetsaltik.net