A r ş i v i m i z  d e n…

Dostlar,

Türkiye’nin en ciddi birikimli yurtsever İktisatçılarından biri de Sayın Nazif Ekzen‘dir.
AYDINLIK‘ta yazageldiği makaleler, yakın tarihimize yetkinlikle  ışık tutan gerçek birer belgedir. Bunlardan biri de Sayın Doğan Avcıoğlu‘nun 30. ölüm yıldönümü için yaptığı değerlendirmedir. Biz de Sayın Doğan Avcıoğlu için birşeyler yazmayı düşünmüştük; ancak hem zaman bulamadık hem de Nazif Ekzen ustanın makalesini okuyunca vazgeçtik.. Bu makaleyi özellikle Doğan Avcıoğlu ile çağcıl yaşamayan günümüz gençlerinin okumasında büyük yarar var. Bizim kuşağımız ise, 20-30 yaş diliminde Doğan Avcıoğlu ustanın görkemli yapıtlarıyla biçimlendi önemli ölçüde.

O’na, yetkin emeğine ve saygın – öngörülü yapıtlarına derinden borçluyuz. Hele TÜRKLERİN TARİHİ‘nin 6. kitabı
(Osmanlı’nın Düzeni) tansık (mucize) gibi bir armağan..

 

 

• Keşke, Kürt değil, “Kürtçü” fanatikler, dış güdümlü “misyonlarına” bir nefes ara
  verip gözatabilseler bu tarihsel yapıtlara.. Hiç belli olmaz, yeniden doğabilirler.. Doğan Avcıoğlu onları yeniden “yaratabilir” !

 

Çoook teşekkürler Sayın Ekzen’e ve ustasına..

Sevgi ve saygı ile.
9.12.13, Ankara

Dr. Ahmet SALTIK
www.ahmetsaltik.net

===================================

30 yıl sonra Doğan Avcıoğlu : Hangi Demokrasi ?

NAZİF EKZEN 

Ölümünün üzerinden otuz yıl geçti. Bu yılın 4 Kasım’ında, “Türklerin Tarihi” nin 6. kitabı ile bizlerle birlikte oldu. Türklerin Tarihi, 6. kitabında Osmanlı’nın Düzeni ile tamamlanmış oldu. Devamında, Kurtuluş Savaşı’nın tarihini yazmıştı. Türkiye’nin Düzeni bu büyük çalışmanın son bölümüdür, ancak Avcıoğlu ilk o bölümünü yazmıştı. Yön Dergisi‘ni kapattıktan sonra, Türkiye’nin Düzeni ile 1967 yılında başlayan bu büyük Türklerin Tarihi çalışması 15 yıl sürdü. Bu süre içine 12 Mart sonrasının sorgu-işkence ve tutukluluk dönemi de dahildir.

2013 yılının 4 Kasım’ında gelen Türklerin Tarihi’nin 6. kitabı, son otuz beş yıllık dönemde egemen kılınmaya çalışılan, “siyasi liberalizm tutkusunun Türk düşün yaşamını kısırlaştıran dar çerçevesini” aşmak için, Türk insanına yeniden yol / yön gösterici olacaktır.

Deli gömleği

1980 Eylülist rejiminin başlangıcından bu yana, yaklaşık otuz beş yıllık dönemde
siyasal liberalizm tutkusunun Türk toplumuna giydirdiği “deli gömleği”, günümüzde toplumsal yaşamın elini kolunu öylesine bağlamıştır ki, artık “İslami vesayetin” önünde hiçbir engel kalmadığı hesaplanmaktadır.

Siyasi liberalizm şampiyonlarının tamamı, “İslami Vesayet” karşısında sahneden silinmiş ya da çekilmiştir. Şimdi Demokrasi’nin sıradan bir “tramvay” olduğunu, son durağa geldiğini ve takiyye’nin kurbanı oldukların itiraf ediyorlar: “Aydınlar, demokratlar ve
sol liberaller neredeyse AKP’ye tam vekalet verdiler ve ‘al bu memleketi, bizim adımıza demokratlaştır’ dediler. Ben 2009 yılında Türkiye’de siyasi gücün bir sivil diktatörlüğe dönüştüğüne dikkat çekmiştim.” Söyledikleri budur ve günah çıkartmak için çok geç.

Demokrasi öldü, yaşasın demokrasi

Doğan Avcıoğlu 1960 sonrasında, bu ülkenin gündemine soktuğu Yön hareketi ile Türkiye’nin 1950’li yıllardan gelen az sayıdaki “demokratını”, “devrimci-demokratlaştırdı ve sosyalistleştirdi”. 1980 sonrasında ise bu “devrimci-demokratların” çok büyük bir bölümü, önce yeniden demokrat oldular ve sonra Türk düşün yaşamını bu güne dek sürekli kısırlaştıran “siyasi liberalizm tutkusu” ile demokrasici ve liberal kesildiler. Bugün artık hiçbir mücadele alanında yoklar. Direnen sadece “Cumhuriyet Gücü” kaldı.

1980’in hemen öncesinde kaleme aldığı son siyasi-ekonomik çalışması,
Devrim ve Demokrasi Üzerine‘nin giriş bölümüne yazdığı 71 sayfalık değerlendirmedir. Şimdi bu çalışmanın “Demokrasi Öldü, Yaşasın Demokrasi”
başlıklı girişinin ilk paragrafını hatırlatmanın zamanı.

Cici demokrasi

“Cici demokrasi, Yön ve Devrim yazarlarının çok kullandıkları bir deyimdi.
Bununla,çok partili siyasal sistemimizin halk iktidarı anlamına gelen demokrasiden
çok uzak düştüğünü, ‘sesli azınlık’ diyebileceğimiz bir – iki milyon kişiye nimetler ve
çok geniş olanaklar sağlarken, ‘sessiz çoğunluk’ diyebileceğimiz gerçek halk kitlesini sistemin dışında bıraktığını, sermaye özgürlüğünü olabildiğine genişletirken,
halk kitlesinden yana eylem ve düşünceyi çok sınırladığını belirtmek isterdik.
Siyasal liberalizm yanlıları ‘cici’ deyimine nedense çok takılırlar, bizi demokrasi düşmanlığı ile suçlarlardı. Demokrasinin biçiminden çok, özüne inandığımız ve demokrasiyi siyasal liberalizmden ibaret saymadığımız için suçlamalara
pek aldırış etmezdik.”

Sevr’den Lozan’a

Avcıoğlu, Türkiye’ye dayatılan bu demokrasi anlayışının yanı sıra, paralel olarak dayatılan ekonomik liberalizm anlayışının da yaratacağı “kısırlaştırıcı-yok edici” geleceği, açık bir anlatım ile bize 33 yıl önce, Türkiye’de Eylülist rejim,
24 Ocak-12 Eylül hazırlıkları yapılırken, 1980 yılının Ocak ayında aktardı.

Avcıoğlu 33 yıl önce, 1980 yılının Ocak ayı başında, yolun neresinde olduğumuzu şöyle açıklıyordu:

• “Önümüzde iki yol var; ilk yol Batı merkezlerinde çoktan çizilmiştir ve
  Sevr Antlaşması’nın ekonomik planda yürürlüğe konulmasından ibarettir.
  Bu neo-koloniyal ekonomik büyüme modelinin siyasal sistemi,
  örtülü ya da örtüsüz faşizmdir.
• İkinci yol Sevr’i yırtıp günümüz koşullarında Lozan’a yönelmektir.”

Sandık mı, demokrasi mi?

Siyasi liberalizmin dokunulmaz, sihirli gücü olduğu savunulan “sandık”,
2013 sonbaharında Türkiye’nin liberalleri nezdinde artık belirleyici değil.
AKP’nin uzun süreli destekçileri itiraf üzerine itirafta bulunuyorlar:

“Eğer Ak Parti (…) iktidara gelmelerinde ve iktidarlarını sürdürmelerinde ABD’nin
Türkiye politikasının oldukça esaslı bir payı olduğu kanısındaysalar, söz konusu raporu
ciddiye almak durumunda. Eğer iktidara gelmelerini ve iktidarını sürdürmelerini yalnızca Türkiye’deki ‘sandık’ zannediyorlar ve Washington’daki Beyaz Saray unsurunu
dışlıyorlarsa, somut ve kronolojik olarak kendilerine hatırlatacağımız şeyler olur…”

Durum budur.

Avcıoğlu “cici demokrasi” tanımlamasını, Türkiye’de çok partili siyasal sistemin,
halk iktidarı anlamına gelen demokrasiden çok uzak düştüğünü anlatmak için yapıyordu. Şimdi, 2013 yılında Türkiye’de liberaller de “demokrasinin” halk iktidarı anlamına gelen demokrasi ile ilgisinin olmadığını açık olarak kabul ediyor. Ne diyorlar; “iktidara gelmeyi ve iktidarı sürdürmeyi sadece ‘sandık’ zannediyor ve Washington’daki Beyaz Saray unsurunu dışlıyorsa”. Buradan açıklıkla liberallerimizin demokrasi anlayışını öğreniyoruz.

Cici demokrasiye ‘darbe’

Yıllarca “tam bağımsızlık ve gerçek demokrasi” istemlerini yükseltenleri,
“cici demokrasiye” karşı çıkanları “darbeci” olarak lekeleyenlerin,
Türkiye’nin gerçek demokrasiyi ve bağımsızlığı hak etmediğine inanlar olduğunu,
bugün bütün çıplaklığı ile görüyoruz.

Zaman, geçen 33 yılın bütün yıkıcı-yok edici dayatmalarına direnen devrimci-demokratları ve sosyalistleri haklı çıkardı.

• Siyasal ve ekonomik liberalizm, Türkiye’nin ekonomik ve toplumsal kalkınmasını sağlayamazdı.

Ancak geride, şimdi yaşamakta olduğumuz ağır ekonomik ve siyasi tahribatı bıraktı.

• Başı kesilmiş tavuk gibi ne yöne gideceğini bilmeyen liberaller,
  ülkeyi “İslami vesayete” teslim edip kenara çekildiler.

Cumhuriyet Gücü

Yalçın Küçük’e göre Avcıoğlu Devrimciydi.

“Devrimci Doğan, bir inattır; yolundan hiç dönmedi.”

Türkiye’nin 1980 sonrası yaşadığı neo-koloniyal sürüklenişten çıkması için
bize yol önerisi var:

“Gelecek ne gösterir, tam bilinmez. Fakat gerçeklere dayalı ölçülü bir iyimserliğin, başarının ilk koşulu olduğunu akıldan çıkarmamak gerek. Türkiye onurlu varlığını sürdürmek için, son günlerin moda deyişi ile söylersek, başarılı olmaya mecburdur, mahkumdur…

• Ülkemiz, emperyalist çemberi kırıp ‘neo-koloniyal’ faşist sürüklenişten kurtulmayı başarabilecek midir?

Koşulların iyimserliğe pek yer vermediği açıktır. Bu konuda oldukça kötümser olmayı gerektiren nedenler ortadadır. Türkiye, büyük olasılıkla, ilk modeli yaşayacağa benzemektedir. Belki de ikinci model, ilk modelin içinden çıkacaktır.” Avcıoğlu’nun
1980 rejiminin ilk işaretlerini gördükten sonra yaptığı bu saptama içinde Türkiye,
son otuz-otuz üç yılı yaşadı ve yaşamaya devam ediyor. Vardığımız yerdeki tahribat
çok yüksek.

30 yıl sonra Doğan Avcıoğlu Hangi Demokrasi ?

Yatırımcıları ‘havası’

Bugün, 33 yıl sonra geldiğimiz noktada, ekonomik olarak Türkiye;

– 30 yıldır sürdürülen özelleştirme yağmalarına karşın tasarruf-yatırım kabiliyetini neredeyse bütünüyle yitirmiş,
– Kalkınma arayışlarından vazgeçmiş,
– Cumhuriyetin kuruluşundan başlayarak adım adım kazanmış olduğu
sanayi kapasitesini ve kültürünü terk etmiş,
– Ekonomik büyümesini sıcak para girişinin, yabancı mali yatırımcıların “havasına”
terk etmiş konumda.

Demokratik toplum, ABD’nin kontrol ettiğini, liberallerimizden öğrendiğimiz “sandık” tarafından tahrip edilmiş durumda. İslami vesayet, İslami toplumu inşa etme yolunda ilerliyor.

Avcıoğlu’nun anlatımı ile, “ilk modelin içinden çıkacak ikinci modelin” yolu,
bir düzen değişikliğinden geçiyor. “Ulusal Bağımsızlık ve Bağımsız İktisat Politikaları”, Milli Devrimci Kalkınma için olmazsa olmaz koşullardır.
Cumhuriyet Gücü “bir düzen değişikliğini” gerçekleştirmek zorunda.

Kasım 1983’te kaybettiğimiz Doğan Avcıoğlu’nun ölümünün üzerinden 30 yıl geçti.
Bu yazı bir anma yazısı olmaktan öte, Cumhuriyetin son elli yıllık yakın tarihinde
derin izleri olan, devrimci düşün-eylem insanı ile ilgili bellekleri tazelemek ve 33 yıl öncesinden, Türkiye’nin yakın geleceğinde gördüğü ve açıklıkla ifade ettiği endişelerinin temellerini, günümüzün genç kuşaklarına aktarmaktır.

Çok şey öğrendiğim hocamdı, ustamdı. Anısı önünde saygı ile eğiliyorum.

(http://www.aydinlikgazete.com/yazarlar/nazf-eksen/27347-nazif-ekzen-30-yil-sonra-dogan-avcioglu-hangi-demokrasi-.html, AYDINLIK, 8.11.13)