Gözlerin geçer gözlerimden her 10 Kasım’da

Öyle sevdalı, öyle kararlı, öyle coşkulu

Yaklaşırsın ve nasıl olur bilmem

birden Çanakkale’de bulurum kendimi

sesler uğuldar kulaklarımda

anlarım ki son zafere doğrulmuş ordular…

—–

Sonra, başka bir zaman, başka bir yer

buz gibi sessizliğin ortasında…

gözümün önünde, can çekişir yiğitler

sanki mermiyi sevgili kolu sanır da giderler üzerine

——

Sazendeler belirir bir Balkan havasıyla

Biraz puslanır gözlerim…

Anlarım, Selanik sokaklarında koşuyorum

Sonra bir tren alır beni İstanbul’a

İstanbul’da bir vapur yol alır, adı Kurtuluş olacağa

——

Boğaziçi’nin bir kıyısında kendimi bulurum

görürüm, Bandırma’dır

geçerken önümden

bir selam çakarsın güverteden

işte o an diner dalga,

susar martı,

an durur, sonsuzluk başlar

adı Cumhuriyet olan…

Bugün yine gözlerin geçti gözlerimden

Döndün Dolmabahçe’ye

Geldikleri gibi gidecekler, dedin…

Eserini daha ileriye taşımak tutkusuyla,

Vatanı 21. yüzyılın mimarı yapmak iradesiyle,

Göndereceğiz, dedim…