Dindar anayasa ve Türkiye’de “şeriatçılığın” sınırları…

Dindar anayasa ve Türkiye’de “şeriatçılığın” sınırları…

Prof. Dr. TANER TİMUR

Ismail_Kahraman_Ahmet_Davutoglu

(AS: Bizim katkılarımız yazının altındadır..)

Atasözüdür, “çocuktan al haberi” derler; özel yaşamda gizli tutulmak istenen bilgiler, çoğu kez saf ve masum çocuklardan alınır. Kamusal alanda ise durum farklıdır; sırlar daha iyi korunur ve atılacak adımlar daima hesaplı bir şekilde planlanır. Siyasete genellikle ilkeler değil, kelbîlik (sinizm) hâkimdir; saflığa, masumiyete yer yoktur. Ve bu yüzden de önemli hamlelerden önce “denek”ler kullanılır; kamuoyu yoklanır; ortamın hazır olup olmadığı test edilir. Eğer koşullar elverişli değil, hava fırtınalıysa, girişim ertelenir, ortalık yatıştırılmaya çalışılır ve “denek” de “feda” edilir! Kimilerinin gözünde “kahraman”laşsa da!

Görünüşe göre bizde “laiklik”le ilgili son gelişmeler de bu şemaya uygun cereyan etti. Meclis Başkanı “denek” oldu; “dindar Anayasa” test edildi ve pek tutmayacağı anlaşılınca da Cumhurbaşkanı ve Başbakan “yok böyle bir şey; dediler; yeni anayasada laiklik ilkesi korunacak ve bütün dinlere, bütün inançlara ‘eşit mesafede’ davranılmaya da devam edilecek!”..
•••

Yine de görünüşe aldanmayalım ve sorgulamayı derinleştirelim. Meclis Başkanı İsmail Kahraman’ın bu tablodaki yeri ve işlevi gerçekten neydi? Masum bir “deneklik” mi? Siyasi hırsla beslenen kişisel bir “oyunculuk” mu? Yoksa iktidarı daha ileri bir pozisyona zorlamak için bir grubun planladığı bir çeşit “tetikçilik” mi? Bunları bilemeyiz ve bu ilk aşamada sanırım sadece şunu söyleyebiliriz: İsmail Kahraman Bey, bu çıkışıyla adı gibi bir “kahraman” olamadıysa da, asla yalnız bırakılmış, “feda edilmiş” de sayılmaz. Unutmayalım ki Erdoğan da, Davutoğlu da bu dava arkadaşlarının “fikir özgürlüğü”nden saygı ile söz ettiler. Bu da yetmedi, Başbakan yardımcısı Numan Kurtulmuş daha da ileri giderek, açıkça Kahraman’ı savundu. “1924, 1961 ve 1982 anayasaları millete rağmen, yapılmış anayasalardır”; diyordu Kurtulmuş; “bu anlayış din-devlet ilişkileri ve bu bağlamda laiklik uygulamalarını da maalesef anayasayla millete dayatan bir anlayış içinde oldu. Birtakım yanlış uygulamalar üzerinden de çok vahim meseleler yaşandı. Bir anayasa milletten kopuk olmaz. Millette ne varsa parlamentoya yansır, anayasaya yansır”. Kısaca Meclis Başkanı haklı olarak bazı “dayatma”ların altını çizmiş, doğru yönü göstermişti. Nihayet Kurtulmuş’u da Osmanlı Ocakları Başkanı tamamladı ve o da bu ikiyüzlülüğe son vererek sosyal medyada malumu ilan etti:

  • “TBMM başkanı Kahraman onurumuzdur. Halkın diline tercüman olmuştur.
    İslam ilkesini zorla batılılaştırdınız.”

    •••
    Evet, İsmail Kahraman yalnız kalmamış, fakat beklediği desteği de bulamamıştı. Oysa O da konuşabilir, “laiklik”ten söz eden Cumhurbaşkanı’na bazı şeyleri hatırlatabilirdi. Örneğin, “Sayın Başkan, diyebilirdi, siz siyasal hayatınızı ve karizmanızı ‘minarelerimiz süngü, camilerimiz kışla’ özlemiyle kurdunuz ve bu mısraları başbakan olarak kezlerce parti kurullarında ve Meclis’te tekrarladınız. Şimdi lütfen söyler misiniz, bizler, Mürşidimiz Necip Fazıl’dan ve sizin bu sözlerinizden aldığımız ilhamla nasıl ‘her inanca eşit mesafede’ olabileceğiz? Yine siz değil miydiniz, AKP’li gençlere Necip Fazıl’ın ‘dinine ve kinine sadık’ gençleri öven hitabesini okuyan? Bakın şimdi bu gençler yetişti ve örgütlendi; üstelik sizi değil, beni destekliyorlar; o halde artık her inancı hak diniyle eşit sayan laiklik uydurmasını terk etmeniz ve hak yolundaki kervanımıza katılmanız gerekmez mi? Yoksa Mürşid’in Gençliğe Hitabesi’nde, laik cumhuriyetin ‘işgâl ordularının bile yapamayacağı bir cinayetle, madde plânında kurtarıldıktan sonra ruh plânında ebedî helâke mahkûmiyet’ olarak tanımlandığını unuttunuz mu? ”.
    •••
    Kuşkusuz kimse İsmail Kahraman’dan böyle bir konuşma beklemiyor. Yine de patlak veren “kriz”, Türkiye’de bir “din devleti” olasılığı hakkında düşündürücü noktalar içeriyor ve İktidar partisinden gelen bir TBMM Başkanı’nın açıkça “dindar anayasa” istediği bir ülkede, herhalde bu “öneri”yi ciddiye almak ve tartışmak gerekiyor. O halde tartışalım ve “İslam Dünyası”nın bugünkü halini de göz önünde bulundurarak önce şu saptamayı yapalım:
  • Din Devleti, bir hükümet şeklidir; üstelik parlamentarizm ve başkanlık sistemlerinden daha köklü, daha kapsamlı bir sistemdir. Ve nasıl “her millet layık olduğu hükümete sahip oluyor” ise, her Müslüman ülke de ancak layık olduğu “Şeriat Devleti”ne sahip olur. Bu durumda yanıt arayacağımız soru da şudur:
  • Türkiye’de “şeriatçı” bir sistem mümkün müdür? Eğer mümkün ise, ülkenin bugünkü sosyal ve kültürel gelişme düzeyinde bu “şeriatçılığın” sınırları neler olabilir? İşte tam da burada paradoksal (AS: çelişkili) bir durumla karşılaşıyoruz ve görüyoruz ki; bu ülkede İslamı siyasallaştırarak iktidara gelenlerin neredeyse hepsi, yükseköğrenimlerini laik eğitim veren fakülte ve okullarda tamamlamış ve yaşantılarını da bu kurumlardan aldıkları diplomalarla biçimlendirmiş kimselerdir. Öyle ki, şu son günlerde “dindar anayasa”yı savunan İsmail Kahraman bile, Hukuk Fakültesi’nde Şeriat ve Fıkıh değil, Roma Hukuku ve Medeni Hukuk okumuş ve bugün işgal ettiği “makam”a da “fakih” değil, “hukukçu” sıfatıyla gelmiş bir siyasetçi değil midir? Bu demektir ki, İsmail Kahraman ve “dava” arkadaşları bugün laikliğe karşı savaşırken, biraz da kendi geçmişlerine, kendi formasyonlarına karşı savaşıyorlar. İşte “Devrim” yaşamış bir ülkede “şeriatçılığı”, İran ve Arap modellerinden ayıran önemli hususlardan biri budur.
    •••
    Bu kişisel çelişkilerin nasıl çözüleceği, elbette ki bu ikilem içinde yaşayanların sorunudur. Yine de aralarında “diploma” konusunda en zengin olan Prof. Dr. Ahmet Davutoğlu, geçenlerde yaptığı bir konuşmada bu konuya ışık tutacak açıklamalarda bulundu. Biz de kendisini izleyelim.
    Davutoğlu, Kocaeli’nde, “Gençlik Çalıştayı”nda yaptığı konuşmada, Türkiye Üniversiteleri’nde yapılan “Batılı klasiklere” dayalı öğretimi daha öğrenci yıllarında yetersiz bulduklarını ve Boğaziçi Üniversitesi’nde öğrenciyken ideal arkadaşlarıyla beraber buna “alternatif bir program” hazırlayarak hafta sonlarında okumalar ve tartışmalar yaptıklarını anlatıyordu. Programlarında, resmi ders programlarında yer almayan “Doğu klasikleri”ni de böylece öğrenmiş oluyorlarmış! Peki, kimler varmış bu “Doğu klasikler”ini yaratanlar arasında? Davutoğlu şu isimleri sayıyor: Necip Fazıl, Said Nursi, Sezai Karakoç, Mehmet Akif, İdris Küçükömer, Nurettin Topçu, Kemal Tahir ve Nuri Pakdil.. Doğrusu garip bir liste; herhalde tamam da değil, fakat verilen isimler bunlar ve Davutoğlu, dava arkadaşları ile bu düşünürleri okuyarak Doğu ile Batı arasında bir denge sağladıklarını söylüyor! Bu da yetmiyor, sayın profesör şu “temel ilke”yi gençlere hatırlatıyor:
  • “Ama bütün bu kitaplar bir Kitab’ı anlamak içindir; O Kelamı Kadim’i de hiç gönlünüzden, yüreğinizden, zihninizden, eyleminizden eksik etmeyin!”. İşte sizlere, tesadüfen bugün de (28 Nisan 2016) Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın İmam-Hatipli öğrencilere övdüğü medrese zihniyetini en bağnaz dönemlerinde şekillendiren temel ilke! Üstelik bu kez, üniversitede kazandığı bütün dereceleri göstermelik sayacak bir pervasızlık içinde, bir profesörden geliyor!
    •••
    Şimdi bu bilgiler ışığında, önce bir noktaya açıklık getirmeye çalışalım:
  • AKP dışında kimi “demokrat” aydınların da paylaştığı bir görüşe göre, tek parti döneminde, din, devamlı olarak aşağılanmış, dindarlar ezilmiş, mağdur edilmişlerdi. Kuşkusuz yıllardır tartışılan ve daha da tartışılacak bir konudur bu. Ne var ki bu tez, devrimci bir dönemde, reel İslam’ın toplumdaki yeri ve işlevi açıklığa kavuşturulmadan tartışılabilir mi? Oysa bu soru bu ülkede öteden beri tartışmanın başlamadan bitmesine neden olan bir soru halini aldı:
  • Dini duygular kutsaldır; tartışılamaz!Oysa burada unutulan nokta şudur: Evet, herkes elbette inançlarında özgürdür; herkes istediği şeye inanabilir; kimse de kimseyi inancı yüzünden kınayamaz! Ne var ki, bir inanç “kutsal bir dünya görüşü” haline gelip de başkalarının inancını ve yaşam biçimini denetlemeye başlayınca, onlar da susup oturacaklar mıdır? İşte bir soru ki bizi son yıllarda sık sık tartışılan “İslam’da reform” konusuna tekrar bir göz atmaya götürüyor.
  • Gerçekten de neden İslamiyet, Hıristiyanlıkta olduğu gibi bir reform geçirmemiştir?
  • Neden dünyayı düzenleme gibi bir iddiadan uzaklaşarak kişisel bir inanç demetine dönüşmemiştir? Bu yüzden çıkan kavgalarda aslında kimler ve nasıl “mağdur” olmuşlardır? Neden bu ülkede “mağdur”lar ısrarla dindarlar arasında aranmaktadır? Bu konuda Batı’daki tecrübeler nasıl olmuştur?
  • Örneğin Fransa’da, 1789 Devrimi’nde Kilise’nin bütün malları elinden alındığı, sayısız din adamı giyotine gönderildiği, hatta bir ara din yasaklandığı halde, neden bugün kimse çıkıp da Devrim’i “Hıristiyanlar mağdur oldu” diye eleştirmemektedir?
    •••
    Aslında Osmanlı Devleti’nin geri kalması elbette ki dinle, Müslümanlıkla açıklanamaz. Ortaçağ’da Eski Yunan klasiklerine ilk ulaşan ve Hıristiyan ilahiyatçılardan önce Karanlık Çağ’da gedik açanlar, İslam âlimleri olmuştu. Farabi’ler, İbn Rüşd’ler, Muhyiddin Arabi’ler, İbn Haldun’lar bugün de batılı kitapevlerinin vitrinlerini süslüyorlar. Nitekim bugün “İslam felsefesi” denilen bilgi dalı da, büyük ölçüde Aristo, Platon ve İskenderiye Okulu öğretisinden nakledilen ve yorumlanan düşünceler üzerine kurulmuştur.

Gerçek şu ki; Osmanlılar bugün gülünç hale gelen bir “Osmanlı dalkavukluğu” ardında gizlenen sosyo-ekonomik nedenlerle geri kalmış ve aynı nedenler İslamı da dondurmuş, çağından koparmıştır. Osmanlı coğrafyasını çok aşan bu nedenleri Arap düşünürler genellikle Osmanlı yönetimine bağlar, Osmanlıları suçlarlar. Bunlardan Sorbon’da yıllarca İslam düşüncesi dersleri vermiş olan Cezayirli Muhammed Arkoun, hemen bütün eserlerinde bu yozlaşmadan Osmanlıları sorumlu tutan bir tez ileri sürmüştü. Belki de bir ölçüde Menderes yönetiminin Cezayir Kurtuluş Savaşı’na ihanetiyle de ilgili olan bu ön-yargılı tutum elbette ki paylaşılamaz. Ne var ki, Osmanlıların “İslam düşüncesi”ne fazla bir şey katmadıkları da bir gerçektir. Descartes’ın çağdaşı Katip Çelebi’nin Mizan’al Hak’da saydığı büyük alimlerin (Fahreddin Razi; Kadı Baydavi; Sadeddin Taftazani; Celaleddin Davvani vb.) hiçbiri Osmanlı değildi. II. Abdülhamit de “Panislamist” politikasında, Osmanlı ulemasından çok, Yıldız’a davet ettiği Cemaleddin Afgani’den ilham almaya çalışmıştı.

Çok daha yakın zamanlarda ise, Tunus Müslüman Kardeşler lideri Raşid Gannuşi bir Türk gazetecisiyle yaptığı bir söyleşide şunları söylemişti: “Sürgünde kaldığım Londra yıllarında Türkiye’yi sık sık ziyaret ettim; Tunus’ta yasak olan yaklaşık on sekiz kitabım en çok Türkiye’de satardı. Ziyaretlerimden Necmettin Erbakan’ı, Tayyip Erdoğan’ı ve Abdullah Gül’ü çok iyi tanırım (…) Türkler çok pratik. Bizler de onlara teorik katkı sunuyoruz. Benim yazdıklarımın AKP’yi etkilediğine dair Türk akademisyenlerince yazılan makaleler var”. (Cumhuriyet, 31 Ekim 2011). İşte bizim “İslam dünyası”na önderlik hevesinde olan yöneticilerimizin taşıdığı “Osmanlı kültür mirası” budur.
•••
Yine de Osmanlılar, toplumda çöküş belirtileri başlayıp da “ıslahat” gereği anlaşılınca, din ve geleneğimizi korumak şartıyla, Batı’dan “ilim ve fen”i alma zorunluluğunu kabul etmişlerdi. Eğer bunu yapabilselerdi, dolaylı bir şekilde “dinde reform” yolu da açılmış olacaktı. Çünkü Batı’da laikliği, aslında, Osmanlı ulemasının düşman olduğu filozoflar ve sosyologlar değil, doğa bilimcileri sağlamıştır. Öyle ki, Batı’da Rönesans’tan başlayarak şu inanç gelişmişti:

İlahi tebliğ ayrı iki kitapta ifadesini bulmuştur: İncil ve “Doğa’nın Büyük Kitabı”. Bunlardan birincisini insanlar yazmışlardı ve bunlar yer yer yanılmış olabilirdi; oysa Tanrı’nın asıl kanunları Doğa’da gizli idiler ve müminler bunları bulup ortaya çıkarmak durumundaydılar. İşte Bacon, Galile ve izleyicileri bunu yaptılar ve büyük kavgalardan sonra filozoflar da onları izlemek zorunda kaldı. Ve insanların din ve evrenle ilişkileri de bu süreçte değişti; sekülerleşti. İşte Osmanlıların yapamadığı buydu ve onlar filozoflarla kavga edip durdular. Bugün AKP’li “alim”lerin bayrak yaptığı Necip Fazıl bile, 20. yüzyılın ortalarında, “biz felsefeyi dalaletin, inkârın ve fikir kargaşalığının insana getirdiği hal olarak tarihi bir sayıklama manzumesi, aldanışlar tablosu olarak görmekte mazuruz” diye yazabiliyordu. Şimdi de onun müritleri, çağımızı ve çağımızın sorunlarını anlamaya çalışacaklarına, bu “Doğu Klasiğini” okumaya, anlamaya ve yaymaya çalışıyorlar.

•••
Peki, tekrar soralım, bu inanç ve düşünce bagajıyla nereye varılabilir?

Ülkenin bugünkü iktisadi, siyasi ve sosyal sorunlarına hiçbir çözüm perspektifi taşımayan bu “kültürel miras” ile nasıl bir “Anayasa” yapılabilir; nasıl bir “rejim” kurulabilir? Yine de haksızlık yapmayalım; on üç yıldır ülkeyi yöneten ekip kuşkusuz birçok doğru şey de söylüyor, çağdaş analizler de yapıyor. Oysa çelişki şurada: Bu doğru sözlerin ve çağdaş analizlerin aslında savaş açtıkları felsefenin, yıkmak istedikleri düzenin ürünü olduğunu görmek, kabul etmek istemiyorlar ve şizoid çelişkiler içinde yaşamaya katlanıyorlar. Üstelik toplumu da bölerek ve iç savaş ortamına sürükleyerek! İyi de, bu “İnadına Osmanlı! İnadına Şeriat!” anlayışı bizi nereye kadar götürebilir? Aslında abes bir soru; çünkü tarih bunun yanıtını çoktan vermiş bulunuyor: Osmanlıları götürdüğü yere! Önce “istibdad”a, sonra savaşa ve en sonunda da çöküşe! Eğer Devrim geleneğinin mirasçıları bunlara zamanında “dur!” demesini bilmezlerse!

=================================

Dostlar,

Bu nefis çözümlemeye (analize, tahlile) hiçbir ekleme yapmak istemiyoruz..

Dileriz çok okunur ve gerekli dersler alınır; ülkemiz – ulusumuz büyük, karanlık ve
sonu öngörülemeyecek yıkımlardan korunur..

En büyük sorumluluk (vebal), AKP içindeki sorumluluk sahibi, mütedeyyin önderlerindir.
Sonra da Mustafa Kemal’in gençlerinin..

BİRLEŞMEK TEK ÇAREDİR!

İktidar her bakımdan kuşatılmış durumda, bu tablo daha da hırçınlık doğuruyor ve büyük hatalara zemin hazırlıyor.. Ne denli bastırılmaya ve saklanmaya çalışılsa da kazan kaynıyor.

Ve şu dakikalarda Erdoğan, sarayında bilmem kaçıncı kez ülke genelinden çağrılan muhtarlara adeta vaaz veriyor, konuşma yapmıyor! Sözleri ağırlıklı ölçüde dinsel içerikli. Muhtarlarım size söylüyorum, ey ümmet (pardon halk mıydı??) sen anla.. örneği. İşleri Allah’a kaldı, görüyorlar herhalde. Sıkıştıkça bu din edebiyatı ve inanç sömürüsüne daha da sarılıyorlar. Ne çok hazin..

Öte yandan DEAŞ (IŞİD) “ülkemizin gücünü sınamayı” inatla sürdürüyor; Başbakan Davutoğlu’nun, “Hiç kimse Türkiye’nin gücünü – sabrını sınamaya kalkışmasın..” sözüne meydan okuyor açıkça.. Topraklarımızda insanlarımızı öldürüyor ve Türkiye’nin bir hava füze savunma sistemi yok! Roketleri havada saptayıp vuramıyoruz.. Gerçekten NATO’nun en “güçlü” 2. ordusu muyuz, en “kalabalık” 2. ordusu muyuz?? Burnumuzu çıkaramıyoruz sınırlarımızdan birkaç km öteye ve BM hukukundan kaynaklanan meşru savunma hakkımızı bile kullan(a)mıyoruz? Niye acaba? CHP Genel Başkanı Kılıçdaroğlu boşuna mı söyledi “Bunlar terör örgütlerine yardım ve yataklık yaptılar.. suç duyurusunda bulunuyoruz..” diye?

Bay RTE‘nin 3 yıl kadar önce IŞİD – DEAŞ için söylediği “hırçın çocuklar” kanaati sürüyor mu yoksa?! Bu yaramaz çocuklar hırçınlıklarını Kilis’i – Gaziantep’i roket ateşine alarak 20’ye yakın insanı öldürme  ölçüsüne dek vardırsalar bile mi?

Bu son sorumuz, -eminiz gözden kaçmamıştır- önemlidir, hem de çook önemli!

Sevgi ve saygı ile.
04 Mayıs 2016, Ankara

Dr. Ahmet SALTIK
www.ahmetsaltik.net
profsaltik@gmail.com

Dindar anayasa ve Türkiye’de “şeriatçılığın” sınırları…” hakkında 2 yorum

  1. Ali Berham ŞAHBUDAK...

    KAHRAMAN KAHRAMANLIK YAPMA
    “Gazinin Meclisinde Gaziyi Öğren”
    “Hepimizin bildiği gibi Önder Mustafa Kemal ATATÜRK dünya döneminin liderleri içerisinden 21 nci yüzyıla geçebilen tek liderdir”. Üstelik diğer liderler kendi halkları tarafından yok edilmemin acısını yaşamışken, o hala halkının ve dünyanın nabzında en büyük canlılığıyla, sevgisiyle, saygısıyla hala yaşayabilen dünyadaki tek liderdir Atatürk. o zaman önder Mustafa Kemal Atatürk’ün Kurduğu Gazi Meclisinin bugünkü Başkanı olan siz Sayın Kahramana soralım;sizi bugün Dünyada kaç kişi tanıyor…?

    Ve size tekrar bir yurttaş olarak tekrar soruyorum siz hangi hak ve yetkiyle bugün Dünya Liderimiz Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün Kurduğu Laik Cumhuriyetin temellerini oluşturan Laikliği Anayasadan nasıl kaldırmaya yeltenirsiniz? “ Bugün siz değil kaçak saray dahi “siz ve sizin gibi düşünenler Önder Mustafa Kemal Atatürk’ün Kurduğu Laik Cumhuriyetten bir tek taş dahi yerinden oynata bilir misiniz de Laikliği Anayasadan çıkaracaksınız? Değil Laikliği çıkartmak Laik Cumhuriyetten bir yaprak dahi kaldıramazsınız”…

    Sizin bugün TBMM Başkanı olarak söylemiş olduğunuz bu skandal sözlerinizden dolayı başta Ana Muhalefete CHP olmak üzere diğer tüm muhalefet partileri size yeterli tepkileri vermemiş olmaları sizin Türk Milletini yok sayarak tamda Türkiye Büyük Millet Meclisinin Kuruluşunun 96’ncı yıldönümünün kutlandığı şu günlerde “Laikliği” tartışmaya açacağınız tam anlamıyla skandal olmanın ötesinde Laik Cumhuriyeti ve Hukuk Devletini Meclis Başkanı olarak Ortadan kaldırmak için bir girişimidir “” Bu da Anayasal bir suçtur sanırım bu sucun bilincindesinizdir””

    Sayın Kahraman bugün “ Türkiye Büyük Millet Meclisinin açılışının 96’ncı yıldönümünde Atatürk’ün Kurduğu Laik Hukuk Devletinde Atatürkçü ve Kemalist olarak tek bir kişi ben Ali Berham ŞAHBUDAK olarak kalsam dahi yinede size Laik ve Sosyal Hukuk Devletini tartıştırmam”…

    Oysa Siz Sayın Kahraman konumunuz ve göreviniz gereği bugün Laiklik için tüm Türk Milletinden daha fazla Laikliğe duyarlı ve hassas olmanız gerekirken siz Laikliği Anayasadan çıkaralım diyorsunuz o da bugün Gazi Meclisinin daha fazla koruyup kollamanız gerekirken hangi aklın ürünüdür ki siz kalkıp da Laiklik yeni Anayasadan çıkarılsın yerine dindar bir Anayasa yapılsın diye biliyorsunuz…? Oysa siz bulunduğunuz Makamın ve Yüce Meclisin tüm Türkiye’yi Temsil ettiğinin bilincinde dahi değilsiniz…? Çünkü bu bilinçle hareket etseydiniz bugün bu sözleri söyleyemezdiniz o nedenledir ki siz bugün Laik Cumhuriyeti ortadan kaldırmaya teşebbüs eden Anayasa suç işlediniz sizin hiç düşünmeden derhal TBMM Başkanlığından derhal bu görevden istifa etmeniz için tam bir gerekçedir”….

    Çünkü Laikliğin ve Kemalizm’in anlamı ve Kuruluş Felsefesi Çağdaşlaşma ve Modernleşme ideolojisidir kısaca size “ Kemalist Devrimleri de içeren ve laikliğin bu temel oturtulduğunun hatların bir iki paragraf da anlatayım da siz neden Laikliği tartıştırmam dediğim iyice anlaşılsın he mi sizin tarafınızdan anlaşılsın he mide bugün 96’ncı yıldönümü kutladığımız Gazi Meclisini boş yere doldurdukları anlaşılmış olan sözde kimi Milletvekilleri tarafından anlaşılsın”….
    KEMALİZİM NEDİR
    “Kemalizm’i anlamak için Mustafa Kemal ATATÜRK’ÜN Bağımsızlık mücadelesini iyi anlamaktan geçer.? “Oysa Kemalizm bir ” Çağdaşlaşma ve Modernleşme” ideolojisidir!. Kemalizm, Milli Hâkimiyet prensibine dayalı bir Demokratik Ekonomik Kalkınma ve Modernleşme İdeolojisidir. Kemalist İdeolojinin en önemli niteliği, “Akılcı ve Bilimci” olmasıdır. Bunun anlamı ise “Milli”, “Milletler arası” sorunlara duygusal ve dogmatik açıdan ve peşin hükümler ve kalıplara değil, akılcı, bilimci ve pragmatik bir yaklaşımla eğilmektir. Bu konuda en başta belirtilmesi gereken nokta “Kemalizm” in katı bir “Doktrin” olmadığıdır. Esasen, bizzat Mustafa Kemal’ in hareket ve dinamizm’ i önlediği gerekçesiyle çağın Marksizm – Leninizm, Faşizm, Nasyonal Sosyalizm gibi dogmatik, katı ve totaliter doktrinlere karşıdır.
    “ Bu nedenle “Kemalizm” ile ifade ettiğimiz görüş, Modern Türk Devleti’ nin kuruluşunda temel olan ilke uygulamaların bütünün ortaya çıkardığı davranış ve hayat tarzı anlamındaki pozitivist, akılcı, ampirik, ( Yani deneye dayalı pragmatik bir ideoloji” dir. )

    Bu anlamda olmak üzere, çağımızdaki siyasal ideolojileri “totaliter” ve “demokratik” olarak ikiye ayırmak adet olmuştur. “Marksizm – Leninizm” sol’ un “Nasyonal Sosyalizm – Faşizm” ise sağ’ ın, hoşgörüsüz ve totaliter ideolojileridir. Aralarında “demokratik sosyalizm” de bulunmak üzere, siyasal yelpazenin “ortanın solu” ndan “ortanın sağı” na kadar yer alan tüm çağdaş ve sosyal adaletçi, hürriyetçi rejimlerin “demokratik” olan ideolojilerinin temeli “dogmatizm” değil, “rasyonel amprizm” veya “pragmatizm” dir.

    “ Kendine akıl ve bilimi mürşit olarak kabul eden ve ayrıca 1789 Fransız İnsan ve Vatandaş Hakları Beyannamesinin “Milli Hakimiyet” ilkesinden ve İnsan Hakları anlayışından esinlenen Kemalizm “dogmatik” yada “totaliter” ideolojiler arasında değil, “rasyonalist” ve “pragmatik” olan “demokratik” ideolojiler arasında yer almaktadır ”. Bilindiği gibi, faşizm’ in “millet”, “devlet” , “lider” ve “ırk” ; “Marksizm – Leninizm” ise, “sınıf ” ve ” sınıf kavgası ” gibi değişmez ve dolayısıyla “dogmatik” kavramlara dayanmasına karşın “Pragmatizm” , “mutlak gerçek” yerine, “deney” e; yani akıl ve bilimin gözlem ve bulgularına dayanan ve dolayısıyla zaman içinde değişen gerçekleri kabul eder.

    Mustafa Kemal 1920 ve 1930′ ların Komünist ve Faşist doktrin uygulamalarını görmüş, fakat bunları reddetmiş bir liderdir. Atatürk katı bir parti programı içinde doktrin oluşturmak yerine, bu işi akıl ve bilimin önderliği altında Türk Toplumunun ihtiyaçlarına göre oluşturma yolunu seçmiştir. Kurtuluş Savaşından sonra Türkiye Cumhuriyeti adı ile oluşturulan yeni Türk devletinin dayandığı “Atatürk İlkeleri”nin Cumhuriyetçilik, Milliyetçilik, Halkçılık, Laiklik, Devletçilik ve Devrimcilik gibi çeşitli ideolojik ilkelerden oluştuğu ve “Altı Ok” olarak sembolleşen bu ilkelerin özellikle tek parti döneminde “Kemalizm” olarak adlandırıldığı bilinmektedir.

    Fakat ideoloji olarak Kemalizm bunlardan ibaret değildir.
    Hiç şüphe yok ki, Türk Toplumunun ihtiyaçlarından doğan bu ilkelerin yalnız sözlük anlamı ile tanımlanması mümkün değildir. Bunlar Atatürk tarafından hem sözle hem de uygulama ile belirlenmiştir. Ayrıca bunları birbirinden çözüp ayırmaya tek tek değerlendirmeye girişmek büyük yanlışlık olur. Bunlar, bir bütünü oluşturan unsurlardır. İşte bu uyum, bütünlük ve tutarlık “Kemalizm” dediğimiz dünya görüşünü ortaya çıkarır.

    Dogmatizm’ e karşı bir başkaldırma hareketi ve akılcılık demek olan Kemalizm, sürekli çağdaşlık ve ilericilik demektir. Esasen, önce Liberalizmin, daha sonra da “Marksizm – Leninizm” in uğradığı bunalımlar karşısında çağımızda “katı ve dogmatik” ideolojilerin sona ermesinden dahi bahsedilmiştir. Nitekim 1960’ların başında, devrin Sovyet lideri Kruşçev’ in Marksist – Leninist Dogmatizm’ ine “Pragmatik” bir yaklaşımla yaptığı değişiklikleri “revizyonizm” olarak suçlayan çin yöneticileri, Mao’ nun ölümünden sonra “Dogmatizm” den “Pragmatizm” e yönelik uygulama içine girmişlerdir.

    Kemalizm’ in bir ideoloji olmadığını ileri sürenlerin başında Türk Toplumunda bir “ideolojik boşluk” yaratmak ve bu boşluğu yabancı ve temsilcisi oldukları ideolojilere doldurmak isteyenler gelmektedir. “Kemalizm düşmanları” olan ve ” Marksizm ve Leninizm” den ” Nasyonal Sosyalizm” e, Kapitalist Liberalizm’ e, Teokrasi’ ye kadar değişen “çağ dışı” dogmatik ve totaliter ideolojileri savunan bu gibi kimselerin, “Kemalist Atatürkçü ” ideolojiyi inkâr veya tahrif etmek suretiyle Türk Toplumunda bir ideolojik boşluk yaratmak tabii karşılanmalıdır. Ne var ki, “Kemalizm – Atatürkçülük’ ün bir ideoloji olmadığını düşünen bazı kimseler ise, ideolojiyi sadece “katı ideoloji” anlamakta, çağımızda dogmatik ve totaliter ideolojiler karşısında “Pragmatik ve Demokratik” ideolojilerin yer aldığını ve bir “hayat tarzı” anlamındaki bu tür ideolojiler arasında Kemalizm’ in yer alabileceği gerçeğini ya bilmemekte veya gözden kaçırmaktadırlar. Mustafa Kemal’ i kendinden önce gelmiş reformculardan ayıran nokta; “Tanzimat Hareketi gibi sadece kanun ve yönetim alanında kalmayıp, bütün hayatı içine alan bir değişiklik istemesiydi. Memleketin siyasi yapısını değiştirmek, halkı uyandırıp, onu Fransız İhtilalı ile doğan ve Batı Avrupa’nın birçok ülkesinde gelişen Milli Hâkimiyet kavramını çekmek istiyordu”.

    Böyle bir değişiklik pek çabuk olmayacaktı. Mustafa Kemal bunun da sebebini biliyordu. Gücünü tartışmadan değil, tahakkümden düşünce hürriyetinden değil, kayıtsız-şartsız itaatten alan “dinsel kuvvetler”, demokrasinin yerleşmesine karşı koyacaklardı. Onun için Mustafa Kemal, siyasi devrimi her şeyden önce, bir “inanç devrimi” olarak görüyordu.

    Kurtuluş Savaşımızın askeri yönü sona erip, vatan toprakları dış düşmanlardan temizlenince, başta bilgisizlik, yoksulluk ve geri kalmışlık olmak üzere, bütün iç düşmanların tüm güçleri ile ayakta kaldığı ve ülkemizin çağdaş milletler düzeyine çıkabilmek için çok şeyler yapmak gerektiği görüldü. Bunun için, öncelikle, toplumda uyanmış bulunan “millet olma bilinci” ni pekiştirmeye lüzum vardı. Yüzyılların birikimi olan yanlış inançlar ve anlayışlar yüzünden, milletimiz bu bilinçten oldukça yoksun bir seviyede kalmıştı.

    Öyleyse, belirgin ilkeler üzerinde yeni bir devlet yapısının kurulmasına ihtiyaç ortadaydı. Bu da, millet olma bilincinin uyanık tutulmasına bağlıydı. Böylece, Türk Toplumunun adı “Türk Milletinin yeni “Türk Devletinin adı “Türkiye Cumhuriyeti” olarak belirmiş, Kurtuluş Savaşından sonra, Türkiye Cumhuriyeti adı ile ortaya çıkan yeni Türk Devletinin dayandığı Atatürk ilkeleri, nin ve fikirlerinin anlayış olarak gelişmiştir.

    KEMALİZMİ ve LAİKLİĞİ ORTAYA KOYAN NEDENLER:

    Cumhuriyetçilik, Milliyetçilik Halkçılık, Laiklik, Devletçilik ve Devrimcilik olarak ifadesini bulan bu ilkeler, bir bütünü oluşturan ve “ortak özellikleri” bulunan ilkelerdir. Atatürk ilkeleri Türk Toplumunun ihtiyaçlarından doğduğundan, bunlarda baskı, taklitçilik veya özenti yoktur. Bu ilkeler yalnız sözlük anlamıyla tanımlanamaz.

    Zira bunlar Atatürk tarafından hem sözle, hem de uygulama ile belirlenmiştir. Bu ilkeler bir bütünü oluşturan unsurlar olduğuna göre, bunları tek tek değerlendirmeye girişmek yanlış olur. Bunların sağladığı uyum ve bütünlük “Kemalizm” dediğimiz Dünya görüşünü ortaya çıkarır.

    Atatürk’ü biz hep tarihe mal olmuş yönleriyle tanıdık: “ Asker Atatürk ya da devlet adamı Atatürk olarak. Bu verdiğim örnek dünyada tek olan örnektir ”. Zaten bir başkasına da dünyada rastlamamız mümkün değil.

    En büyük düşmanı; hani şu ordularını denize döktüğü düşmanı, Yunan başkomutanı Trikopis. Hiçbir zorlama olmadan, hiçbir baskı olmadan her Cumhuriyet bayramı Atina’daki Türk büyükelçiliğine gidiyor Trikopis, Atatürk’ün resminin önüne geçiyor ve Dünya Liderimize ve Dünyanın 20 ve 21,yy Dâhisine saygı duruşunda bulunuyor. Böyle bir saygıyı en büyük düşmanında göre bilen Mustafa Kemal Atatürk” Maalesef siz onun Kurduğu Mecliste ona saygı duymayıp Meclisin 96’ncı yıldönümü kutlanırken siz TBMM Başkanı olarak sözde yeni ANAYASA da Laiklik olmasın Dindar bir Anayasa olsun diyecek kadar özgürsünüz peki ama bunu kime borçlusunuz unutmayın ki her fırsatta büstlerini resim tablolarını okul önlerinden heykellerini kamu binalarından posterlerini Kurduğu Laik Cumhuriyetten TC’yi kaldırtmayı ve toplatmayı düşündüğünüz Dünya Liderimiz ve Türk Ulusunun ATASI ve Varlık nedenimiz olan Ulu Önder Gazi Mustafa Kemal Atatürk’e borçlusunuz….

    “ Peki, ama Atatürk kimdir; Kısaca Atatürk uluslararası anlayış, işbirliği, barış yolunda çaba göstermiş üstün kişi, olağanüstü devrimler gerçekleştirmiş bir inkılâpçı, sömürgecilik ve yayılmacılığa karşı savaşan ilk önder, insan haklarına saygılı, dünya barışının öncüsü, bütün yaşamı boyunca insanlar arasında renk, dil, din, ırk ayırımı göstermeyen, eşi olmayan devlet adamı, Türkiye cumhuriyetinin kurucusu dur!”… A.Berham ŞAHBUDAK
    DEMOKRATİK KİTLE ÖRGÜTLERİ BİRLİĞİ PLATFORMU Genel Başkanı A.Berham ŞAHBUDAK

    Cevapla

D.Ali Ercan için bir yanıt yazın Yanıtı iptal et

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir