Yıldız Teknik Üniversitesi öğrencisiyim.
25 yaşımdayım.
SDP’liyim.
Bu eyleme herkes gibi
ağaçların kesilmemesi,
oraya AVM ya da bir bina yapılmaması için katıldım.

Perşembe gecesi parkta kaldım. Sabah 05’te uyarı olmadan doğrudan
gaz bombalarıyla saldırdı polis. Hareket edemeyecek duruma geldik.
Parkı boşalttı.
Ben de parti binasına geldim. Arada dışarı çıkıp tekrar binaya geliyorduk.
16.30’da binadan çıktım;

– Hiç uyarı yapılmadan bir anda plastik mermi, biber gazı yağmaya başladı.

Ağza alınmayacak küfürler ediyorlardı (polis).

Polisler hedef alarak sıkıyorlardı.

Gözüme plastik mermilerden biri geldi. Arkadaşlarım yaralı var, durun diye bağırdılar ama durmadılar.

Okmeydanı Hastanesi’nde ameliyat oldum.
Şu anda görme fonksiyonu yok gözümün.
İlerisi için de düzelme ihtimali yok.
En fazla gözü koruyabiliriz, ama o da çok zor, dedi doktor.
Birkaç ay sonra protez yapılabilirmiş.

Dava açacağım. Arkadaşlar, vurulduğum anın fotoğrafı olduğunu söylüyor.
Şimdi Gezi Parkı’nda AVM’den vazgeçmişler, Şehir Müzesi yapacaklarmış.
Biz ağaçlarımızla mutluyuz.
Bence müze lafı, halkı ikna etmek için kullandıkları bir yöntem.
Bir yapılaşma olursa tabii ki bir burukluk olur içimizde, herkeste olur, kendim için söylemiyorum, başkası gözünü kaybetseydi onda da olurdu.

Bu ödenen bedellerin bir karşılığı olsun isterim tabii ki.

Bence bu patlama, polis şiddetinin, işçilere, kadınlara, öğrencilere yapılan baskıların birikimiydi. Bu eylem herkesi umutlandırdı. Sürekli, marjinalsiniz, hiçbir şey yapamazsınız diyen insanlar için de bir umut oldu. Bana da umut verdi.