MARAŞ – 1978


Dostlar
,

19-25 Aralık 1978 Maraş kırımı, insanlık tarihinin en yüz kızartıcı,
en utandırıcı vahşetlerinden biridir.

Ne denli acıdır ki üstü örtülebilmiştir!?..

  • Bir kez daha, AKP hükümetine çağrı yapıyoruz..
  • Açın devlet arşivlerini, gizliliği kaldırın..
  • Dosyayı yeniden açın., yargılamayı adaletle tamalayın..

Bizi duyuyor musunuz AKP hükümeti ve başbakan RT Erdoğan??

Aşağıda, değerli meslektaşımız Dr. Serdar Koç‘un dehşet ve ibret veren yazısını paylaşmak istiyoruz yüreğimizdeki dinmeyen yangın ile..
(Fotoğrafları biz koyduk metin içine..)

Sevgi ve saygı ile.
23.12.13, Ankara

Dr. Ahmet Saltık
www.ahmetsaltik.net 

======================================

MARAŞ – 1978

  • “giderken, her şeylerini yitirmişlere… 

Dr. Serdar Koç (ATO Hekim Postası, Ocak 2008)


Küçük çocukların ve yaşlı adamların üzerine gaz dökülerek yakılmış, insanlık dışı olaylar işlenmiştir. Olayların başlangıcında 20 kişiye otopsi yapabilme imkânı bulduk. Bunlar uzun menzilli silahlarla öldürülmüş idi. Daha sonra gelen ceset fazlalığından değil otopsi kimlik tespiti bile yapmaya imkân kalmamıştır. Toplu katliam olayları, toplu halde ceset bulunmasıyla doğrulanmaktadır. Ölü sayısının resmi miktarları aşarak iki yüzü aşacağını tahmin ediyorum”.
(Dündar Saner – dönemin savcısı)

“Hastaneye getirilen ölülerden elli ikisini inceledim. Bunlardan üç tanesi sopayla öldürülmüş, diğer ölüler mermilerle… Boğularak öldürülenlerin de olduğunu söylediler. Yetmişlik yaşlıları, üç yaşında bebekleri vurmuşlardı. Bir cehennem âleminden geldim… Kurşun yağmuru altında gidip geldim… ” (Dr. Mete Tan – dönemin Sağlık Bakanı)

            “…Hüseyin ve karısı Fatma Baz vurularak öldürüldü. Fatma Baz’ın kucağındaki küçük çocuğu 6 aylık Yılmaz da kurşunla vurularak öldürüldü…” (Hatun Köse – tanık)

“…babam Ali, annem Hatice, ağabeyim Hüseyin YILMAZ’a saldırdılar. Babam, anam ve ağabeyim, ‘Bizi öldürmeyin’ diye çok yalvardılar. Dereden kaçarak hastaneye yetiştim. Bir gün yattım, yaralarımı sardılar, ertesi gün hastaneden çıkıp eve gittiğimde annemin, babamın ve ağabeyimin cesetlerini evimizin kapısının önünde gördüm.

Babamın parmaklarını kesmişlerdi, kanını da bir kazanın içine akıtmışlardı.

Annemin kafasını briketle parçalamışlardı, yüzü tanınmıyordu.

Evimizi, eşyalarımızı da yakmışlardı. Her şey kül olmuştu.” (İsmail Yılmaz – tanık)

“…kocası dedi ‘Allah’tan korkun’. Kocasını çektiler öldürdüler.
Ardından kadını öldürdüler… 20 yaşında bir babayı oğluyla birlikte öldürdüler…

Karısının ırzına geçip, kurşuna dizdiler.

Daha sonra külotunu çıkarıp sokağa attılar
Baltayla beynini parçaladılar…

“…karşımızda oturan ve gözü görmeyen 80 yaşındaki yaşlı Cennet Çimen’in evine girdiler. Bu kadını, ‘gel nene, gel’ diyerek ellinden tutup dışarı çıkardılar. Cennet kadın, gözleri görmediği ve yaşlı olduğu için öldürülenlerden ve yakılanlardan habersizdi.

Sanıklardan Cuma Yalçın ve Nuri Boğa tornavida ile gözlerini oydular, sonra silahla öldürdüler. Yakında bulunan helânın çukuruna baş üzeri atıp, üzerine at arabasını devirdiler. Daha sonra hem bizim evi, hem diğer evlerin tümünü yaktılar…” (Maviş Toklu – tanık)

Adına tornavida denilen avadanlık, bu topraklarda, göz oymak için-amacı dışında-, hem de seksenlik gözü görmez bir ninenin gözlerini oymak için de kullanılmıştır yazık ki. Böylesi bir vahşetin ve gaddarlığın şiiri nasıl yazılır ey şair! Dilin tutuldu değil mi? Benim de; inan ki benim de nutkum tutuldu…

Mahkeme sürecindeki klasörler dolusu, tanık ifadeleri, bazı sanıkların itirafları, kamu tanıklığı yapan bazı subay-astsubayların ifadeleri, katliamın vahşetini ve boyutlarını açıkça gözler önüne sermektedir.

Bu hunharlık, Bosna’da, Filistin’de, Lübnan’da veya Irak’ta değil, bir başka bir çağda ya da bir başka ülkede değil, ülkemizde daha dün diyebileceğimiz bir yakın geçmişte, 1978 Aralığında Maraş’ta yaşandı, vahşetin ve caniliğin akla gelebilecek her türü sergilendi. Yüzlerce insan öldürüldü. Binlerce insan yaralandı.
Binlerce ev ve iş yeri yakılıp yıkıldı…

Maraş ölüleri hep bir eksik kalacak, çünkü ana rahminde doğumuna bir ay kala katledilen cenin hep peşimizden gelecek. Mahşere kadar hep soluğu ensemizde olacak. Yüzünü henüz hiç görmediğimiz ve asla artık hiç göremeyeceğimiz, elleri ayakları nasıldır asla artık hiç bilemeyeceğimiz, sesini asla artık hiç duyamayacağımız, doğumuna bile fırsat vermediğimiz, annesiyle yekvücut öldürdüğümüz; bizden hesap soracak; elleri yakamızda olacak. Kayıtlarda hep bir eksik olan o isimsiz; evet “O”…

Taşrada, adli tabiplik görevi de yapan, özellikle pratisyen hekimler, hukukun
o soğuk dilini bilirler. Tanık ifadeleri aslında öyle bire bir yazılmaz tutanaklara. Araya yargıcın o soyut, mekanik yargı dili girer. Örneğin Maraş katliamı benzeri duruşmalarda, tanıkların kan revan içindeki çıplak yüreklerinin dili değildir bu. Misal, katliamda kocası ve kardeşi de gözlerinin önünde işkence edilerek öldürülmüş olan birisi, yine gözlerinin önünde hunharca katledilen kapı komşusuyla ilgili, mahkemede ifade verirken,
80’lik Cennet nineden ‘bu kadın’ diye söz etmez asla. O; onun Cennet ninesidir çünkü. Çok çok Cennet Kadın, ama ‘bu kadın’ değil. Dedik ya, mahkeme duvarı da hastane kapısı gibi soğuktur nede olsa. Hukukun yüzü bazen, soğuk olduğu kadar “zalimdir” de.

19 Aralık 1978’de Maraş’ta başlayan ve 26 Aralık’a kadar civar köy ve kasabalara da yayılarak süren; yüzlerce insanın öldürüldüğü, binlerce insanın yaralandığı, binlerce ev ve iş yerinin yakılıp yıkıldığı o gerici-faşist katliamın sonunda, hakkında dava açılan 804 sanığın yarıya yakını daha ilk duruşmalarda serbest bırakılır.

12 Eylül faşist darbesinin de araya girmesi ile artık iyice hukuk guguklaşır ve 1991’de çıkarılan yeni bir yasayla da kalan çok az sanık da serbest bırakılır. Maraş katliamı dosyası sessizce kapatılır. Hatta bu katliamı planlayıp başlatanlardan biri, daha sonra milletvekilliğiyle ödüllendirilir. Mahkeme sürecinin bir diğer dramatik boyutu da

müdahil avukatlardan üçünün davanın ilk yılı içinde vurularak öldürülmesidir.

Zaten duruşmalar boyunca sürekli bir linç ortamı içinde olan mağdur avukatları, sanıklar tarafından biteviye taciz edilip tartaklanmışlardır. Bu koşullarda söz konusu hukukun da aslında bir hukuksuzluk olduğunu anlamak zor olmasa gerek. Zaten bir askeri darbenin koşullarını hazırlamak için Maraş ve benzeri katliamları tezgâhlayanlar, hukuklarını da hazırlamış olmalılar. Ve tabi bu sürecin ayrılmaz bir parçası olan dezenformasyonu da.

Daha da vahimi savcılık soruşturmaları ve mahkeme kayıtlarının uzun yıllar devlet sırrı olarak arşivlerde saklanmasıdır. Kendilerince geçmişe sünger çektiler çekmesine ama şairin dediği gibi:

o süngeri sıktıkça kan damlıyor…

Maraş ve benzeri katliamların dosyalarının yeniden açılması, yargılanmaların doğru dürüst yapılması, yapanın yaptığının yanına kar kalmaması ve bu tür katliamların her yönüyle aydınlanması her şeyden önce bir insanlık görevidir. Geçmişteki böylesi katliamların ve cinayetlerin bütün faillerinin adalet önüne çıkarılması, gelecekteki muhtemel benzeri katliamları önlemenin de en gerçekçi yolu olsa gerek.

Maraş ve benzeri katliamlarla kaybettiği insanlığını, bu topraklara iade etmenin bir başka yolu var mı? Geçmişimizi Maraş katliamı ve benzeri kirlerden arındırmak aslında gerçek bir vatan borcudur da. Unutmayalım ki, geçmişi olmayanın geleceği de olmaz.

Maraş katliamı ilk değildi, son da olmadı.

  • Aynısı 1980 Temmuzunun ilk haftası boyunca Çorum’da yaşandı. Bir başka biçimde 2 Temmuz 1993’te Sivas’ta yinelendi.

Ülkemizde artık bir siyaset tarzı olan, faşist saldırı ve katliamlar, başta Malatya, Sivas, Maraş, Çorum olmak üzere Anadolu’daki pek çok ilin nüfus yapısını değiştirdi. İnsanlarımız doğup büyüdükleri şehirlerini terk etmek zorunda bırakıldı.

Örneğin, Maraş’ta yaşayan Alevilerin %80’i, 1978 katliamını izleyen birkaç yıl içinde şehri terk etti. Bu katliamları tezgâhlayanlar tarihimize karşı insanlık suçu işlediler. Adına ister milliyetçilik ister dincilik veya her ne denirse densin, ötekine saldırıp yakıp yıkan, bilmelidir ki, aslında kendi tarihini yıkmaktadır.

  • Ötekini öldüren gerçekte kendisini de öldürmektedir.

Serçe parmağımızın ucu bile kanasa bütün bedenimiz acı çeker, ruhumuz yara alır. Hiçbir hamaset avutamaz yüreği yaralanmış olanı. Hiçbir canlı türü, gezegenimize “insansı kımılı” nın verdiği zararı vermedi.

Şehirlerin tarihlerini, en azından bir yüzyıl geriye doğru, özellikle de demografik yapı üzerinden izlerseniz; o ülkenin derin sırlarına da ulaşırsınız; gizlenen siyasal günahlardır bunlar; toplumsal enseste dek uzanan… Zaten köylerin kasabaların başına gelmişse böylesi kıyımlar; esamisi okunmaz; haritalardan külliyen silinir giderler…

1978 Aralık ayı sonrası, Maraş’tan ayrılmak zorunda kalanların çoğu
Avrupa’ya göç etti. Hangi duygularla terk ettiler vatanlarını, oralarda nasıl tutundular -ya da tutunamadılar-, bunca yıl neler yaşadılar, hangi sürgüne mülteciydiler, hiç düşündünüz mü?

  • “..karlar altında kalmış çiçekler…
    ey ertelenmiş, ey bize bırakılmış zaman!…”
  • “..sonradan öğrendi ki, kuzuların otladığı yerlerde,
    kurtlar önceden beklerler hep, karanlık bakışlarla.”
    (Ingeborg Bachmann)

Dr. Serdar Koç (Ankara Tabip Odası Hekim Postası, Ocak 2008)

MARAŞ – 1978” hakkında 2 yorum

  1. Rıza GÜNER

    KAHRAMANMARAŞ ALEVİ KATLİAMI, DERSİM ALEVİ SOYKIRIMI GİBİ, SÜNNİ YEZİTÇİ ORTAÇAĞ KARANLIK DÜŞÜNCE IRKÇILIĞININ DOĞAL BİR SONUCUDUR!..

    “Türkiye Cumhuriyeti toprakları üzerinde doğan herkes EŞİTTİR!..” demek yerine, sanki Türk etnik kimliğinde keramet varmış gibi, önce “herkeseTürk denilmek istenmiş;” sonra, herkesin Türklüğünden kuşku duyulmuş; yalnızca Sünni ve Türk olmak yüceltilmiştir.

    Sözde Devrim Kanunlarıyla, Alevilik, Dedelik, Türbe Ziyaretleri yasaklanmış, Tekke ve Zaviyeler kapatılmış… Üçüncü büyük Alevi soykırımıyla, Alelerin toplu olarak yaşadıkları tek bölge dağıtılmış; Sünni Hilafet ve Engizisyonu’nun önündeki en büyük kaldırılmış… Sünni Hilafet ve Engizisyonu’nun gelişmesi için; İSTİSNASIZ BÜTÜN SÜNNİ DİN ADAMLARI AYLIK BAĞLANARAK HAZİNEDEN BESLENMİŞTİR.

    Cumhuriyet’in din ve laiklik politikası; “TAŞLARI BAĞLAMAK, SÜNNİ DİN ADAMLARINI SERBEST BIRAKMAK VE ALEVİLİĞE DÜŞMAN OLMAKTAN İBARETTİR…”

    Kahramanmaraş Alevi Katliamı; o zamanlar kendilerini mukadesatçı olarak adlandıran Diyanetçilerle Ülkücüler tarafından yapılmıştır… Nur Cemaatı, o zamanlar Diyanet İşleri Başkanlığının şemsiyesi altında Halifelik ve Engizisyon faaliyeti gösteriyordu. Ülkücüler de devlet içindeki, Alevi ve sosyalizm düşmanlığını örgütlüyorlardı. CHP ve Ecevit ise; iki tarafın Truva atıydı.

    Truva Atı, yani CHP ve Ecevit iktidarda ise; “şiddet eylemleri kim tarafından yapılırsa yapılsın, nereden gelirse gelsin, ben karşıyım!” diyordu. Ama, Ülkücülerden ve özellikle Diyanet kanalıyla çalışan Hilafetçi ve Engizisyonculardan gelen eylemlere göz yumuyordu. Solcu ve Alevilere ise Allah yarattı demiyordu.

    Kahramanmaraş Alevi Katliamı da Truva Atı’nın, CHP ve Ecevit’in ikdarda olduğu bir dönemde yapılmıştı. Diyanetin şemsiyesi altındaki Hilafetçi ve Engizisyoncularla Devlet içinde Alevi ve Sosyalizm düşmanlığını örgütleyen Ülkücüler, iktidardaki Truva Atı’na güvenerek 1514 Tarihli İbni Kemal Fetvası’nı bir kere daha uygulamak, ALEVİ ÖLDÜREREK SEVAP KAZANMAK VE SORGUSUZ SUALSİZ CENNETE GİTMEK İÇİN harekete geçmişlerdi.

    Her ne kadar Cumhuriyet kurulmuş, sözde Laiklik gelmiş, çağdaş uygarlık benimsenmek istenmişse de; 1514 Tarihli İbni Kemal Fetvası hala yürürlükteydi… Hala Alevi öldürmek sevaptı… Her kim bir Alevi, bir Alevi bebeği, bir Alevi kadını ya da erkeği öldürürse; bütün günahları bağışlanıyor ve sorgusuz sualsiz Cennete gidiyordu.

    Kahramanmaraş Alevi Katliamı’ndan üç dört yıl sonra, Kenan Evren ve Bülent Ulusu döneminde, Diyanet İşleri Başkanlığı, “MÜSLÜMAN OLMAYANLARI ÖLDÜRÜN!..” diye Kur’an tefsiri yaptı… Bazı tepkiler üzerine; “henüz Kur’an’ın bu hükmünü tefsir edecek kadar gelişmemişiz,” diye de bir süre sonra geri aldı.

    Yüz binlerce kişilik Halifelik Örgütleri varken; Kahraman Maraş Alevi Katliamı’nın arkasında başka kim olabilir?

    Cevapla
  2. Rıza GÜNER

    Ahmet bey,

    Dün Namus ve Cesaret adlı yazı için yazdığım yorum hala onay bekliyor…

    Demek ki, sizin siteniz de Cumhuriyet ve Aydınlık gibi yalnızca Marijinal yazarlara yer veriyor.

    Yani, YÜZDE SIFIR VİRGÜL, 1,2,3 OY ALABİLECEK düşünceler savunan, hayatın hiçbir gerçek sorununun yanına yaklaşmayan bir anlayışla; “HALK OYUNU MAKARNAYA VE KÖMÜRE VERİYOR!” diye kendini aldatanlara siteniz bol bol yer veriyor.

    Her gün Aydınlık ve Cumhuriyet’in kapağını bir de siz yayınlıyorsunuz!..

    Böylece, Cumhuriyet ve Aydınlık gibi, sizin siteniz de Fethullah Hilafetinin yörüngesine giriyor… Ve Halifelik Örgütü değil cemaat oluyor.

    Sizin, Cumhuriyet’in, sözde Aydınlık’ın, ADD’nin, CHP’nin bir kanadının yaptığı hata ve yanlışlar, FETHULLAH HİLAFETİ, DİYANET HİLAFETİ VE DİĞER HALİFELİK ÖRGÜTLERİ İÇİN HAYATİ ÖNEMDEDİR.

    Sizin, Cumhuriyet’in, Sözde Aydınlık ve sözde İP’in, CHP’nin ulusalcı kanadının, ADD’nin savunduğu görüşler; yüzde bir oy alma şansı yok!..

    “TERÖRLE MÜCADELE DEĞİL, MÜZAKERE EDİYORLAR!” denilerek, sözde Ak Parti’nin yanlış yaptığı, hatta vatana ihanet ettiği söylenip yazıldı. Ve “terörle Mücadele diye Dersim Alevi Soykırımını savunan Onur Öymen anlayışı”ndan bile vazgeçilmedi.

    Olmayan Büyük Ortadoğu Projesini bahane ederek; ülkeyi Kontrol Edilebilir Kriz Bölgesi yaptıktan ve on binlerce insanın ölmesine seyirci kaldıktan sonra; halktan oy istemeye ADD’nin, CHP’nin, sözde Aydınlık’la, sözde İP’in hakkı yoktur. Zaten bu kafayla oy isteseler de; YÜZDE SIFIR VİRGÜL, 1,2,3 oy ancak alabilirler.

    Bu anlayışla, yani 0,001, 0,002, 0,003 oy almak ve Halifelik Örgütlerine yol açmak isteyen Cumhuriyet ve Aydınlık gibi gazeteler, şimdiye kadar bir Alevi yazarına köşe verecek kadar uygarlaşmadılar. Laiklikleri de; Diyanet Hilafeti’yle, biraz Fethullah Hilafetiyle sınırlı kaldı… Ve bir Alevi’ye köşe verip günaha girmediler.

    Kontrol Edilebilir Kriz Bölgesini gizlemek için BOP üstünden Amerikancı oldukları gibi, Laiklikleri de Diyanet ve Fethullah hilafeti üstünden…

    Bazı yazılarımı yayınladığınız için teşekkür ederim… Yüzde bir oy alması mümkün olmayan anlayış, sizin için vazgeçilmez olduğundan artık sitenize yorum yazmayacağım ve yazı göndermeyeceğim…. Saygılar…

    Cevapla

Rıza GÜNER için bir yanıt yazın Yanıtı iptal et

E-posta adresiniz yayınlanmayacak. Gerekli alanlar * ile işaretlenmişlerdir